Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Tara Lewis is journalist en schrijft over Rotterdam
Ik ben geen ster in mezelf troosten, concludeerde mijn psycholoog ooit. En dan was het ook nog ‘mamadag’.
Ik troost mezelf met de gedachte dat de woede die de Roze Kameraden oproept, niets meer is dan een laatste stuiptrekking van de oude wereld.
Tussen geurpalen en kadavers in het park rondhangen met je baby terwijl je gezelschap biertjes wegtikt. Dat kan alleen in Rotterdam-West.
Lange tijd snapte ik niet waarom mensen het tegenwoordig in steeds groter wordende getalen nodig vinden de transitie van man naar vrouw, of andersom te maken. Tot ik een interview had met Ryan en David.
Ik houd wel van een sappig nieuwtje. En als het dan ook nog over seks en politici gaat, spitsen mijn oren zich gretig.
In al zijn pontificale aanwezigheid zal de komst van een Jumbo in de West-Kruiskade afbreuk doen aan de identiteit van de straat. En als je niet uitkijkt, is Jumbo nog maar het begin.
Ik geloof niet dat straffen de oplossing is voor het probleem van mannen die intimidatie als de enige manier zien om contact te maken met vrouwen.
Nu de politiek het goede voorbeeld heeft gegeven in Rotterdam is de burger aan zet, om de kloof te dichten.
Op een vrije avond verlaat ik huis en haard om naar de première van de campagnefilm van de VVD te gaan. Film. Filmpje mag ik van lijsttrekker en hoofdrolspeler Vincent Karremans niet zeggen.
De enige Valentijnskaart dit jaar is van Feyenoord. Spits Cyriel Dessers steekt guitig zijn duim omhoog en op de achterkant staat een goudgerand bericht.
Van de tribunes in de Kuip tot de Thé Dansant op de hockeyclub wordt gesnoven. Rotterdammers leggen maar liefst 40.000 lijntjes per dag. En waarom in hemelsnaam?
Ik voel irritatie als ik lees dat vijf partijen vinden dan mijn geliefde vliegveld plaats moet maken voor een park en een woonwijk met 10.000 woningen.
Een van de hoogtepunten in twee jaar van elkaar opvolgende lockdowns was een borrel van deze Rotterdam-bijlage.
Rotterdam-West telt inmiddels twee zaken die elektrische mini-voertuigen verkopen. Ik word mistroostig van een kale baby in een Audi Q8 en de kapitalistische spilzucht die er vanaf druipt.
‘Ongelukje?” Het is een bloedserieuze vraag van de slijter, als ik hem vertel dat ik zwanger ben.
Hang de dweepvlag maar weer uit, Rotterdam staat in een lijstje. Bij gebrek aan fantasie is de Witte de Withstraat weer eens uitgekozen als feestvarken.
Ruim de helft van Rotterdam doet niet mee met het lokale democratische proces. Slechts 46 procent van de kiesgerechtigden bracht een stem uit bij de gemeenteraadsverkiezingen in…
Hoge, ruisende bomen rondom strakblauw water. Nee, ik ben niet op Capri, maar in Bergpolder.
Het was te mooi om waar te zijn. Over ruim een week begint het Eurovisie Songfestival hier, in onze bloedeigen stad.
Mijn humeur lijdt onder de dichte sportschool, gebrek aan alcohol , andere bijkomstigheden van het zwanger zijn en de eindeloze sleur van dagen die in hoge mate op elkaar lijken.
Na een lange, lange dag in het ziekenhuis, waarop mijn zus bevallen is van een gezonde dochter, zit ik ’s nachts in een taxi naar huis.
Op de Erasmusbrug loopt om acht uur ’s morgens een verwarde man. Hij schreeuwt en fluit woest naar het kolossale cruiseschip aan de kade.
Super Crepe, mijn favoriete etablissement, gaat dicht. Waar moet ik nu heen voor mijn dumplings, noodles en jianbing (een Chinese crepe, de huisspecialiteit)?
Ik was een beetje cynisch over de verkeersexperimenten van wethouder Judith Bokhove. Vorig jaar zorgden haar wegafsluitingen richting Maastunnel regelmatig voor ellenlange files.
Bij het ontwaken hoor ik een burgemeester op de wekkerradio vertellen dat het kabinet de mensen meer perspectief moet geven.
Hugo de Jonge wist als wethouder in Rotterdam op een aantal thema’s naam te maken. Zo krijgen kinderen op achterstandsscholen dankzij hem tien uur extra les in de week, kwam er…
Ik woon op een van de mooiste plekken van Rotterdam: aan de Coolhaven. De potentie van het gebied heeft voor een spiksplinternieuwe woonwijk aan de overkant van het water gezorgd.
Mijn lievelingsplek is de sportschool. Als je me dat twintig jaar geleden had verteld, zou ik je nooit hebben geloofd. Ik was een dik kind dat hield van lezen en televisie kijken.
Ik heb zojuist ruzie gemaakt in de Albert Heijn. Het is een stralende zonnige ochtend, tijdens het rennen heb ik kilo’s endorfine aangemaakt en de dag begon jong en veelbelovend.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2021/06/lewis-tara-2020-08-01rgb.png)