Sarah Sluimer

Mannen die het allemaal niet op orde hebben omarmen we als komische anti-helden. Van vrouwen wordt verwacht dat ze automatisch in staat zijn tot een gecontroleerd leven

Afgelopen zomer vierden we vakantie in een 19de-eeuws familiehuis in Zuid-Frankrijk, aan de bedding van een door de hitte droogstaande rivier. Tussen 12 en 5 werden we door de brandende zon gedwongen de luiken te sluiten en binnen te blijven.

In de eerste jaren wist Sarah Sluimer alles van haar zoon: ze zag zelfs de driftbui naderen terwijl hij rustig met zijn lego speelde. Maar nu zit hij in groep vier, vindt hij Minecraft niet meer leuk en noemt hij zijn vader ‘bro’.

Maandenlang had columnist Sarah Sluimer in verstilde paniek doorgebracht, vanwege het wrede einde van een wrede relatie. En plots miste ze hem, middenin de lamme Koningsdagmassa.

Sarah Sluimer heeft meer gemeen met de havermelkelite dan ze soms hoopt. Dat ontdekte ze toen ze met haar zoon een schapenboerderij bezocht en haar designerregenlaarzen niet waterproof bleken. En dat terwijl ze is opgegroeid op het platteland.

Alsof er een gordijn was opgetrokken, raakte columnist Sarah Sluimer in de ochtendzon aan het fantaseren over een nieuw boek.

Sarah Sluimer bezocht de Vermeer-tentoonstelling in het Rijksmuseum. Ze laveerde tussen de drommen mensen door en hoorde twee vrienden telkens oreren over de schilderijen. „Pas als er eentje de kist in ging, zou het grote uitleggen stoppen.”

Het lied was de oplossing voor alles, schrijft columnist Sarah Sluimer. De dood, seks: zingen hielp altijd. Tot ze ineens besefte dat het lied in haar familie – misschien had het iets te maken met de coronajaren – was verstomd.

Ik ken een bekende man die erg mooi is. Ik ben niet de enige die dat vindt, heel Nederland heeft zich de afgelopen twee decennia aan hem verlustigd. De lijn tussen zijn pupillen en mondhoeken is kaarsrecht. Zijn lijf Grieks.

Vroeger, toen we een en al kaak en schittering waren, stond snobisme ons nog geweldig. Maar de laatste kruimels studentikoos dedain deelden we de laatste tijd slechts in hoekjes van cafés, fluisterend.

Als de kinderen van Sarah Sluimer ook maar dreigen sportief op een hoog richeltje te balanceren, begint ze neurotisch te kwetteren wat er allemaal mis kan gaan.

Ik heb een filmpje waarop Willem en ik in de auto zitten na de echo en hij zijn vader in Den Bosch belt om te vertellen dat hij zijn eerste kleindochter krijgt.

De Bijenkorf was in de jaren 80 en 90 een klein universum en toonde Nederland decennialang zijn elegante kant. Toen Sarah Sluimer vorige week weer het filiaal in Rotterdam binnenliep werd ze verwelkomd door ijzige stilte.

Ik vond en vind het heerlijk om alleen te zijn. Maar er is ook een gebrek. Er is straks niemand meer om de geheimtaal, die ieder gezin heeft, mee te spreken. En daarom kreeg ik drie kinderen.

Ze namen je voor het eerst mee naar de club, stiftten je lippen tijdens het dansen en hielden je haar vast als je moest overgeven: Sarah Sluimer denkt terug aan de vrouwen van generatie X die zij als tiener aanbad. Vroeger waren het rolmodellen, nu wil ze niet meer bij ze horen.

Wantrouwen en waanzin zijn, in verschillende gradaties, niet langer een uitzondering, maar gewoon geworden, bij de sterren van het internet.

Sarah Sluimer ging haar ogen laten opmeten, omdat ze, net als alle andere inwoners van Pretentië, óók een gigantisch rond montuur wilde.

In de zomer van 2021 was Sarah Sluimer net moeder en zag ze een indrukwekkende voorstelling. „Ik steeg bijna op, hoewel ik klam was van het hormonale zweet en ongemak.”

We begonnen het kerstdorp om in ons drukke, door drank en chaos overgoten levens even God te kunnen spelen.

Vijf jaar geleden zat ik aan de eettafel te schrijven, maar dan op driehoog in ons huurappartement in de Jordaan. Ik rookte, maar alleen op het balkon.