Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Michel Krielaars is chef van de boekenredactie en schrijft wekelijks over literatuur.
Sinds het doodsbericht van A.L. Snijders voel ik me verweesd en dat is natuurlijk idioot. Want ik ken hem helemaal niet. In oktober zou ik hem ontmoeten en ik had hem dan willen zeggen dat hij al tien jaar een onzichtbare vriend van me was.
Midden in de Boekenweek diende een meerderheid van de Tweede Kamer woensdag een motie in over een noodsteun van 20 miljoen euro aan de fysieke boekhandels.
Dat de afrekencultuur niet alleen iets van deze tijd is, besefte ik toen ik de vermakelijke roman The history man (1975) van Malcolm Bradbury herlas.
Friedericy schreef zijn verhalen door de ogen van de Indonesiërs. Tegenwoordig heet dat cultural appropriation, maar in zijn geval kun je er weinig bezwaar tegen hebben.
Aangezien mijn wandelvakantie in de Italiaanse Alpen door de corona-pandemie niet doorging, zocht ik mijn toevlucht bij een bergboek. In mijn jonge jaren las ik graag over de avonturen van stoere bergbeklimmers.
Op Bevrijdingsdag loop ik door de straten van mijn jeugd in de Amsterdamse Rivierenbuurt. Het waait, de zon schijnt, de bomen staan in bloei, de lanen ogen maagdelijk.
Als jonge vrouw belandde Renata Laqueurin maart 1944 met haar man Paul Goldschmidt in Bergen-Belsen, het kamp voor ‘bevoorrechte’ Joden die konden worden uitgewisseld tegen Duitse krijgsgevangenen.
Het is woensdagavond 21 april. In een park staan zo’n 150 betogers, jong en oud. Ze dragen spandoeken en plakkaten waarop ze de vrijlating eisen van een wereldberoemde politieke gevangene in een ver land.
De eerste aflevering van Tussen de regels gaat over de autobiografische roman Ik ga leven van de Nederlands-Turkse schrijfster Lale Gül, een boek dat al weken voor commotie in de media zorgt.
Eind 2020 verscheen de novelle Canisius, het al even mooi uitgegeven vervolg van Malterfoske. Opnieuw bevat het kort en vooral rauw proza, dat handelt over lompe, gewelddadige mensen.
Als persoonlijke vijand van president Poetin zit de Russische oppositiepoliticus Aleksej Navalny al drie weken in een van de meest beruchte strafkampen van Rusland. Inmiddels vraag ik me steeds meer af waarom Amnesty International zich als een van Poetins ‘nuttige idioten’ blijft gedragen door Navalny de status van gewetensgevangene te ontzeggen.
Bij de dood van de Poolse dichter Adam Zagajewski, afgelopen zondag, moest ik terugdenken aan onze kennismaking in 1998 in Parijs, in een café aan de rand van het Quartier Latin.
Het fraai geïllustreerde Ex Libris levert 300 bladzijden gevarieerd leesgenot op, dat ik iedereen kan aanraden die een beter inzicht wil verwerven in zowel het wezen van de mens als van de wereld.
In het kleine Hongarije wordt de rechts-populistische retoriek uit de andere EU-lidstaten vele malen versterkt. De haatspraak is er agressiever, de onafhankelijke rechtspraak, de vrije pers en de wetenschap liggen er heviger onder vuur.
Sinds Amnesty vorige week de Russische oppositiepoliticus Aleksej Navalny zijn status van gewetensgevangene heeft ontnomen, beschouw ik haar, vrij naar Lenin, als een van Poetins nuttige idioten.
Ineens besefte ik dat expats moderne kolonialen zijn. In de lokale bevolking zijn ze amper geïnteresseerd. Het gaat hen vooral om geld verdienen en het verdringen van hun verleden.
Die paar dagen met Oriana Fallaci zal ik nooit vergeten, zo grillig en veeleisend gedroeg ze zich. Zo belde ze me een keer uit bed en moest ik middenin de nacht naar Hotel de l’Europe komen.
Langlaufend door de sneeuwjacht waan ik me in Rusland. Terwijl ik voortploeg denk ik ineens aan het stadje Taroesa, op zo’n honderd kilometer ten zuiden van Moskou.
Tien van Orwells essays zijn nu vertaald in de onlangs verschenen bundel Mijn land, rechts of links. En opnieuw ben ik onder de indruk van zijn scherpe en autonome manier van denken.
Steeds vaker uiten burgers hun frustraties in de vorm van geweld, omdat ze zich niet gehoord voelen of opgejut worden door nepnieuws.
Waarom mogen snackbars of bloemenstallen wel openblijven en boekhandels niet?
Als ik een boek van de Tsjech Bohumil Hrabal lees, zou ik zo een heel speenvarken kunnen verorberen om het schaterlachend weg te spoelen met emmers gerstenat.
Het laatste boek dat ik in 2020 las was Midden in het onbewoonbare, het 600 pagina’s tellende journaal van Cyrille Offermans over 2019.
In 'Vijftien reizen van Warschau naar Londen' wisselt de Britse kunsthistorica Jasia Reichardt haar moeders brieven af met haar eigen verhaal als Joods kind in Polen dat de nazi-terreur overleeft door op het juiste moment te zwijgen.
Over de doden niets dan goeds, maar toch moest ik bij het overlijden van uitgever en recensent Martin Ros, allereerst denken aan wat zijn jarenlange collega bij de Arbeiderspers, over hem zei: ‘Een groter warhoofd heb ik nooit ontmoet.
Door de corona-pandemie lijkt het elke dag Tweede Pinksterdag te zijn en je snakt naar het moment waarop dat voorbij is.
Ik wantrouw de omroepbazen die cultuur ineens zo hartstochtelijk omarmen, schrijft Michel Krielaars.
Na afloop van de Nexus Conferentie, die deze keer heel toepasselijk over een nieuwe eeuw van angst ging, liep ik met de 91-jarige schrijfster Dita Kraus door de voormalige Amsterdamse Jodenbuurt.
Tijdens een interview in 2018 bruiste de onlangs overleden Weense schrijfster Lida Winiewicz nog van jeugdige energie. Ik kan me niet herinneren ooit zo’n leuk gesprek met een schrijver te hebben gevoerd als met haar.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/01/krielaars-michel-online-artikel.png)