Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Een voorjaarsmorgen, ik fiets over een landweg. De boerderijen met hun brede daken liggen kalm in het stralende licht, er glinstert iets in de wereld, op het gras, op de…
Het laatste wat je zou willen is van elk kunstwerk weer iets biografisch maken, schrijft columnist Marjoleine de Vos. Dat is een kleinering van wat kunst vermag.
Vanaf de brug over het Gooimeer zag ik onder me een rij bootjes oostwaarts varen. Een keurige rij bootjes, bijna allemaal met een motortje.
‘Niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik”, schreef Rutger Kopland. Zo is het, maar wat is dat ‘voorbij gaan’ van ons? Toch ook de tijd.
Dat je als jonge lezeres geneigd kunt zijn om je te modelleren naar de vrouwelijke personages uit romans, en dat dat niet altijd zo’n goed idee is, schreef Eva Peek in een…
Zoveel lijsters tegelijk? Dat kan toch niet? Nee, het zijn geen lijsters. Het zijn koperwieken. Leuk! zeg ik en dat klinkt plichtmatig, maar ik vind het ook écht leuk.
De waarheid. Dat blijft een onderwerp, ook al zie ik in gedachten alle filosofen zuchten en het hoofd schudden, want weet je nu nóg niet dat ‘de waarheid’ niet bestaat en niet kan bestaan?
‘Oh Zeerijp? Jullie stonden wel even in het middelpunt van de belangstelling hè?” zegt een aardige receptioniste die heeft gevraagd naar mijn woonplaats.
Door een brug in het gebit staan de tanden van Marjoleine de Vos anders dan eerst. En daar legt ze zich nu al tien jaar lang hardnekkig niet bij neer.
Dat het echt niet zo is dat alle grond die niet meer voor veeteelt gebruikt zal worden in landbouwgrond kan veranderen, schrijft Louise O. Fresco in haar boek Ons voedsel.
Dat Groningen vanuit Den Haag wel érg ver weg ligt, hoor je de laatste tijd steeds. Dat is waar. Ik denk dat het ook voor Limburg geldt, en zelfs voor Zeeland, dat van Den Haag…
Als Mr. Williams van zijn arts hoort dat hij niet meer zo lang te leven heeft, reageert hij niet. Thuis zit hij lange tijd in het donker voor zich uit te kijken.
De bittere sinaasappelen lagen al een poosje in de ijskast en het werd nu echt hoogste tijd om over te gaan tot de jaarlijkse marmelade productie, maar tijd, tijd, tijd, wanneer…
Ons nogal dikke vriendinnetje keek verbaasd bij het horen van ons gezeur over heupen en kilo’s en calorieën, terwijl we intussen na de wekelijkse zwempartij kaascroissants…
Ik ben gestemd om een appeltaart te maken, mompelde ik zachtjes voor me heen. Soms heb je bijkans onbedwingbare zin om de keuken in te gaan.
Dat prachtige duet, ik zoek het op, en ja hier is het, op You Tube: ‘Son nata a lagrimar’. Philippe Jaroussky en Anne-Sophie von Otter.
Maar hoe word je dan geacht te leven? vroeg ik Karen Armstrong toen ik haar in juni interviewde over haar boek De heilige natuur.
Buiten zijn doet sowieso goed. Dat je tegen de wind in loopt, dat het pad langs de akker modderig is en je dus uit moet kijken waar je je voeten zet, dat zo’n grote hemel zich…
Keek naar de mooie documentaireserie van Coen Verbraak over het Amsterdamse ziekenhuis OLVG. Wat is het toch dat we te weten willen komen door dokters te ondervragen en…
Een vriendin stuurde een foto, ze zat aan een tafeltje ergens in Frankrijk, en ik zag dat wat zij at heerlijkheden waren – dat zag ik aan haar blik en gezichtsuitdrukking.
Wat ben je toch altijd in een vreemde positie als lezer van een biografie. Je bevindt je ergens waar de hoofdpersoon in wanhoop of juist hoop verkeert, en jij, lezer, weet al hoe…
Modemerken en ook modeshows hebben nogal eens de neiging om hun model onder een mooie rok of jurk hoge hakken met afgezakte kousen aan te trekken of grote spekzolige schoenen.
Ik kijk op uit het gedicht dat ik aan het lezen ben en dat de verrukkingen van de natuurlijke wereld bezingt.
Ze doet net zo als wanneer ze een jurk verstelt, zegt Prousts verteller over de huishoudster Françoise die stukjes later bijgeschreven tekst aan zijn manuscript hecht.
Witlof wordt niet meer door jongeren gegeten, schrijft de PZC. En spruitjes ook niet. En sperziebonen. De witlofkwekers in Zeeland en West-Brabant zijn ongerust.
In het laatste boek van Vonne van der Meer jokt een meisje dat ze wel eens in de Bijbel leest, waarop een vrouw haar vraagt wat ze dan het mooiste verhaal vindt. Daardoor vroeg Marjoleine de Vos zich af wat zij zelf eigenlijk het mooiste Bijbelverhaal vindt.
Toen ze twintig was, behoorde iemand van zestig tot een totaal andere categorie, schrijft Marjoleine de Vos. Maar nu ze er zelf in is beland, meent ze dat de jongere in haar nog steeds makkelijk is te herkennen.
Wat is autorijden eigenlijk moeilijk, denk ik terwijl ik Man zonder rijbewijs, het laatste boek van Oek de Jong lees, waarin hij zijn hele leven laat opdoemen uit autorijden en…
‘Hé, koffie is bitter. Raar dat je dat ineens denkt, want iedereen weet dat koffie bitter is, maar toch dacht ik het toen ik dagenlang mijn reuk en smaak kwijt was.’
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/01/vos-marjoleine-de-online-artikel.png)