Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Marijn Kruk schrijft om de week een column over de politiek en verbeelding van de Klimaattijd.
Het distributiecentrum stond er nog niet, maar dat zou vast niet lang meer duren. Actievoerders willen er graag een biologisch voedselpark beginnen.
De omroep Ongehoord Nederland opereert in een ecosysteem van halve en hele complottheorieën, schrijft Marijn Kruk. „En dat het stokpaardje van radicaal-rechts voorbij zou komen was een kwestie van tijd.”
Het beeld van de eenzame ijsbeer op een afkalvende ijsschots stamt uit een tijd dat klimaatverandering toch vooral een verre Ander trof, ziet Marijn Kruk. Zeker niet onszelf. Dat beeld is dramatisch gekanteld de afgelopen jaren.
Het was een opleving in een verder saai verkiezingsdebat: het moment dat Emmanuel Macron en Marine Le Pen elkaar de maat namen over hun klimaatplannen.
In de dagelijks podcast van Le Monde hoorde ik afgelopen week klimaatjournaliste Audrey Garric vertellen over een recente reis naar IJsland.
Moeten we onze democratie dan maar opschorten en uitleveren aan een verlicht despoot? Toen ik door het jongste klimaatrapport van de IPCC bladerde overviel me die gedachte.
Het systeem heeft de schok van de nationaal-populistische revolte geabsorbeerd. Toch zal niets meer hetzelfde zijn.
De razendsnelle opmars van de Taliban in Afghanistan. Het is iets wat je wel kon vermoeden dat zou gebeuren, maar waarvan je toch weer verbaasd staat als het zover is.
De vijfde verjaring van de couppoging in Turkije is niet ongemerkt voorbijgegaan, schrijft Marijn Kruk.
Never waste a good crisis, het was de montere boodschap waarmee we in maart de pandemie ingingen. Maar inmiddels is de lol er wel vanaf.
Geen misverstand. Trump is een corrupte demagoog zonder scrupules, maar zijn dreigement heb ik geen minuut serieus genomen.
Als de liberale democratie overeind wil blijven in de voortrazende populistische storm zal ze haar 'foxy' karakter moeten zien terug te vinden.