Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Journalist en schrijver Marcel van Roosmalen schrijft drie keer per week een column voor NRC.
Het zegt alles over dit land dat Sjuul Paradijs nog een factor is.
Johan Derksen verwende zijn fans in 'Vandaag Inside' met een opgestoken middelvinger naar zijn criticasters, zag Marcel van Roosmalen. René van der Gijp leek zelf niet te snappen waarom hij niet één keer kon lachen.
Ze zouden de 92-jarige moeder van Marcel van Roosmalen op haar betonveldje van vier bij twee wel even in het zonnetje zetten. ''Kwam hier de uitdrukking ‘in het zonnetje zetten’ vandaan? Hadden we die dan al die tijd verkeerd geïnterpreteerd? Was dat juist niet feestelijk bedoeld?''
De vriendin van Marcel van Roosmalen vertrok met haar vier beste vriendinnen voor een paar dagen naar Valencia, de sinaasappelstad. Marcel was meer dan voldoende geprept om de uitdaging aan te kunnen.
We moeten ons schamen voor vlees, voor onze vakanties, voor de kleren die we kopen, voor de pakjes die we bestellen, voor de wijze waarop we ons vervoeren, zelfs voor het krijgen van kinderen.
Eten is bijzaak bij de NOS, het nieuws neemt nooit pauze. Als je klaar bent moet je zelf je afval scheiden.
De plechtigheden op 4 mei begonnen in Wormer ruim voor achten. Brassband Eensgezindheid, die zou zorgen voor de muzikale omlijsting, verzamelde op de parkeerplaats naast ons huis.
Schiphol moet gewoon stoppen met een ministaat binnen de staat te willen zijn, schrijft Marcel van Roosmalen. ,,Er zijn op Schiphol niet te veel mensen ziek, er is daar te veel werk."
Het was voor het eerst dat Marcel van Roosmalen in het dorp iemand trof met een nog zwartere kijk op het leven. „Ik zeg altijd maar zo: als het oorlog wordt maakt het echt niet uit hoe je haar zit.”
Op Koningsdag voelde ik voor het eerst een soort trots op Wormer, hoofdstad van de gemeente Wormerland.
Vlak nadat de belastingaangifte gedaan is, besef ik dat er nog twee tassen met paperassen zijn. De vriendin neemt niet op. Oma zegt dat ze oud papier aan het wegbrengen is.
In een café in Venlo stond Marcel van Roosmalen opeens oog in oog met de jongen op wiens verjaardag hij ooit tientallen joints rookte. „In Arnhem deden we altijd wat laatdunkend over Limburg, maar die avond kwam ik erachter dat ze veel wilder waren dan wij.”
Tegenover Poetin zetten we binnenkort kerels als ik, en verder iedereen die zich aangesproken voelt. Ze zijn op zoek naar ‘generatie D’: ‘Doeners. Denkers. Delers.'
De denktank van het CDA - het ‘Wetenschappelijk Instituut’ – had weer eens een belangrijk rapport geschreven. Over fastfood. "Bij de politieke amateurs van het CDA is het altijd komkommertijd."
De moeder van Marcel van Roosmalen wordt in een verpleeghuis ‘hanteerbaar’ gehouden met medicatie die ‘emoties afvlakt’ en waarvan je prettig slaapt. "Het is me ooit uitgelegd als ‘een heel prettig roesje’."
Marcel van Roosmalen belandde bij de bank in een kafkaëske situatie omdat hij zijn pincode was vergeten. "Het liefst zou ik alles opzeggen, maar dat ging niet. Daarvoor moet je een pincode hebben."
De column van Clarence Seedorf gaf juist een inkijkje in de denkwereld van onze (ex-)topvoetballers, die anders dan vaak wordt beweerd veel dichter bij de gewone mensen staan.
De vriendin vertrok naar het noorden, en ik zou gewoon doorgaan met mijn werkzaamheden. Ik wist dat ik ging falen.
In korte tijd twee keer bij de FEBO-drive-in op het industrieterrein bij Wormer gegeten. De eerste keer was bedoeld als uitje.
Een petitie aanbieden aan de KNVB is net zo kansloos als water naar de zee dragen. De Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond onderscheidt zich qua organisatie in niets van de harmonie of de biljartvereniging in het buurthuis.
Prima om het huis te isoleren, het verbruik een beetje in de gaten te houden, maar van dat trotse ‘kijk eens, hoeveel ik nu weer heb opgewekt’ word ik moe.
Defensiespecialist Rob de Wijk heeft momentum, de oorlog in Oekraïne is zijn oorlog. Hij is als een eenmansleger dat na jaren van training goed voorbereid de strijd aangaat.
We waren in La Curiosa, de nieuwe kringloopwinkel in het centrum van Wormer. Het is een van de weinige attracties in het dorp, dus ik ben er, zeker op de dagen dat ik er de hele dag voor mijn kinderen ben, relatief vaak te vinden.
Marcel van Roosmalen stond na zijn voorstelling oog in oog met een online vijand. "Hij kwam even zeggen dat hij me online had uitgekafferd, maar dat hij desondanks toch een leuke avond had gehad."
Een radiocolumn van Marcel van Roosmalen zagen sommigen op social media als 'doodsbedreiging'. „Ik ben bedreigd, er is van alles door de brievenbus gegooid en er is geïnformeerd op welke school mijn kinderen zitten."
Op station Wormerveer zagen we de eerste Oekraïners. De mensen keken naar ze als naar een vreemde diersoort. „Ja”, zei de vrouw naast ons tegen haar man, „dan komt het ineens toch dichtbij.”
Een vriend had ons twee identieke beige huispakken gegeven. Toen we ’s avonds voor het eerst in die huispakken naast elkaar op de bank lagen, ging er een wereld open.
In het dorp van Marcel van Roosmalen worden 150 vluchtelingen uit Oekraïne opgevangen in de sporthal. De bevolking staat te springen om hun gastvrijheid te laten zien.
In de schaduw van alles in Oekraïne zijn er straks ook nog gemeenteraadsverkiezingen. Volgende week mogen we drie dagen (!) nadenken welke idioot onze levens het minst slecht bedient.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/07/roosmalen-marcel-van-online-artikel.png)