Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Journalist en schrijver Marcel van Roosmalen schrijft drie keer per week een column voor NRC.
Je mag naar een voorstelling en er wordt gevraagd om je medewerking, maar dat was voor een op de vijf bezoekers toch te veel gevraagd, schrijft Marcel van Roosmalen.
Ik zag ons allemaal op een rijtje en stelde mezelf de gewetensvraag wie ik als eerste zou vaccineren.
Ondertussen was Leah van Roosmalen tegen een muur van de school gerend. „Tegen de muur gelopen”, constateerde een van de vrouwen.
Dat is logisch, dacht Marcel van Roosmalen: je gaat ook wel naar het hart van de risicogroep.
De komst van die vrachtwagen voelt als een stempel, dan ben je officieel een kutgebied.
'Ik betrap me steeds vaker op de gedachte: bombardeer ons maar', zei hij. 'En dan?', vroeg ik.
De avondklok heeft er in Wormer niet ingehakt, zoals niets er hier inhakt.
Dit weekend bezocht ik op verzoek vier boekhandels om er mijn laatste boek te signeren. Ik had me op alles voorbereid, maar niet op zoveel ellende.
Ivo Niehe zit vol ironie. Het is tragisch dat niemand zijn specifieke humor lijkt te snappen.
Een vrouw zei dat ze de coronatijd een aparte, maar toch ook heerlijke tijd vond. „Soms frut ik de sokken tot bolletjes en die verstoppen we dan.”
Wat is er met ons aan de hand? Kunnen we dan niets meer? Is dit het land dat eeuwen vocht tegen de elementen en na een harde strijd het water eronder kreeg?
Het leven van Bram Moszkowicz is zo meta geworden dat Marcel niet uitsluit dat hij zelf naar de redactie van SBS Shownieuws belt als hij in een of andere podcast is beledigd.
Een verslaggever van Vriendin, een blad voor 50+-vrouwen, belde voor de vermaarde rubriek ‘3 vragen aan’. Het zou een kwartier duren. Ik hoefde niet op de foto.
De groenteboer, een man met wie ik binnen drie jaar wel een prettige band heb opgebouwd, droeg al weken een plastic scherm voor zijn baard.
Den Bosch was niet eens de ergst getroffen stad van de avondklokrellen, wel de meest machteloze en mediagenieke. Logisch dat de koning, die toch echt zijn gezicht moest laten zien om zijn bestaan te rechtvaardigen, in Den Bosch ging kijken.
John Jorritsma is de pissebed die tevoorschijn komt als je de tegels in de tuin weghaalt, hij ziet de coronacrisis als een kans om zich te profileren.
In Felix Meritis in Amsterdam organiseerde de supermarktbranche nog net voor de avondklok een feest voor de supermarktbranche.
Het lijkt mij dat de Dries Roelvinken en Wolter Kroesen door de avondklok zijn kaltgestellt. De mensen zullen hun mening moeten vormen zonder dom gelul en gelach.
Misschien waren de mensen in de Amsterdamse buurt Betondorp wel vriendelijker, socialer en aangepaster, merkt Marcel van Roosmalen op.
In alle actualiteitenprogramma’s fietste Mark Rutte zo vaak voorbij dat je niet anders kon denken dan: daar heb je hem weer op z’n sportieve stadsfiets. Dat was natuurlijk ook de bedoeling.
Natuurlijk krijgen we een avondklok en huisarrest. Ik zie er niet tegenop, maar ik ben bang voor de handhavers. Gaan ze echt patrouilleren, mensen achtervolgen, beboeten en inrekenen?
Paloma van uitgeverij M. belde. Ze zei dat het CPNB haar had gevraagd om Marcel te bellen met de vraag of hij de boekhandels wilde redden. Hadden ze wel de goede?
Door de lockdown is het dorp nog kleiner geworden. Kinderopvang regelen lukt niet. "Als het mijn beurt is, sta ik voor het raam te wachten tot mijn vrouw thuiskomt."
Woensdagavond bestormden vertegenwoordigers van de Amerikaanse onderbuik het Capitool in Washington. Wat overbleef, waren de afschrikwekkende plaatjes van idioten die de democratie probeerden te stoppen.
Daar zat hij dan, het realityfenomeen Ruud, schrijft Marcel van Roosmalen. "Hij was moe van het Ruud zijn. Hij had zoveel heimwee naar ‘de oude Ruud’."
Iedereen was braaf geweest. De gordijnen zaten overal dicht. Soms zagen we een fietser passeren. De volgend ochtend werd ik voor mijn gevoel wakker in een ander land.
Ik wil mijn moeder niet zien met een luier, ik wil haar niet horen grommen in dat bed. En ik wil het ook niet meer beschrijven.
Vrijdagnacht was er weer een explosie in onze voortuin. Er ontploffen hier in het donker tegenwoordig zoveel bommen dat de wijkagent het op zijn dienstfiets niet kan bijhouden.
Marcel van Roosmalen moest op Zoom ambtenaren toespreken. In de woonkamer heersten zijn dochters. "Ik nam de koe en de rest van de kerststal in beslag."
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/07/roosmalen-marcel-van-online-artikel.png)