Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Karin Amatmoekrim is schrijver en letterkundige. Ze schrijft om de week een column.
Een beslissing om een boek te verwijderen uit een schoolbibliotheek, is de zoveelste uiting van een samenleving die niet goed weet wat aan te moeten met de gelaagdheid en interpretatiegevoeligheden van literatuur.
Vorige week was het twaalf jaar geleden dat Clark Accord overleed, de schrijver van de onverwachte bestseller De koningin van Paramaribo.
Ik vierde dit jaar Koningsdag in de woning van de Nederlandse ambassadeur in Suriname. Vreemd gegeven, als je bedenkt dat ik een hekel heb aan Koningsdag.
Mijn chauffeur is een jonge, creoolse jongen. Hij rijdt voor in een oude Amerikaanse slee van het type waarin in de jaren negentig staatslieden werden rondgereden.
Een blinde vlek kan worden aangeleerd. Zo heeft de medische wetenschap lange tijd geen oog gehad voor allerhande symptomen bij vrouwelijke patiënten, en is op weer een ander…
Columnist Karin Amatmoekrim keek schattige filmpjes van baby’s, haar kinderen keken naar videoclip van bekende straatrapper met Thierry Baudet. Nu heeft ze spijt dat ze het heeft gezien.
Er waren deze week veel dingen die me boos maakten (wat dan, vraagt u? Wel, het drama in Calabrië, om maar iets te noemen.
Net als je denkt dat we misschien wel in de goede richting koersen, gooit er weer een blaaskaak roet in het eten. Enter de VVD, en haar volmaakte minachting voor het volk.
Ik rij zelf bijna twintig jaar auto en ik ben nog nooit aangehouden ter controle. Mijn broertje heeft het geteld en kwam uit op zeven. Zeven keer dat hij in de afgelopen twee jaar door politieagenten werd aangehouden.
Harry Mulisch zei eens dat er ooit een apparaat zou worden uitgevonden dat alle verhalen kon uitlezen die zich tussen de muren af hebben gespeeld.
Arme, arme nationalisten. Ze hebben geen idee van de satire waarin ze zichzelf vastdraaien, noch van de lachwekkendheid van hun ideeën, schrijft Karin Amoetmoekrim.
Nog een verlaat kerstverhaaltje voor wie net als columnist Karin Amatmoekrim niet snel genoeg krijgt van deze periode van duisternis en licht, van warmte en kou.
Er leeft grote weerstand tegen het voornemen om minister van Rechtsbescherming Franc Weerwind de Nederlandse excuses voor het slavernijverleden in Suriname te laten overbrengen.
Het is begrijpelijk, schrijft Karin Amatmoekrim, dat mensen geen roetveegpiet opgelegd willen krijgen. Maar Kick Out Zwarte Piet-demonstranten hebben die macht ook helemaal niet. Ze houden alleen een spiegel voor.
Afscheid is een met hoop en angst beladen verschijnsel. De hoop is de ander snel en in goede gezondheid terug te zien.
Bij nieuwsberichten over bijstandsmoeders die gekort worden omdat ze een paar tientjes van familie aannemen en berichten over topmannen met miljoenenvermogens die fraude plegen, denk ik altijd even aan een oud-klasgenootje.
Tijd is een vreemd gegeven, ziet columnist Karin Amatmoekrim. Soms lijkt het alsof de klok wordt teruggedraaid. Zoals bij Khamenei, de leider van Iran, en zijn fanatieke verlangen om de moderniteit tegen te houden.
Vorige week werden schrijvers over de hele wereld opgeroepen om collectief het werk van Salman Rushdie te lezen, als vorm van protest tegen de aanslag die op hem werd gepleegd. "Ik gaf me op."
De sluipende vanzelfsprekendheid van ongelijke welvaart heeft Nederland zijn richting doen verliezen. De stand van het land, volgens columnist Karin Amatmoekrim.
Ik ging niet op vakantie deze zomer, maar ik dook wel even onder – wat ook een soort vakantie is. Kranten las ik nauwelijks, het journaal keek ik niet.
Hoe verlegen kan je zijn, als je je ideeën zo belangwekkend vindt dat je er ruimte voor maakt in een boek of op een pagina in de krant? Het antwoord is; behoorlijk verlegen, aldus Karin Amatmoekrim.
Wie denkt dat Keti Koti een afrekening is, heeft het mis. Het is ook de erkenning dat de geschiedenis ons heeft verbonden, zowel in slavernij als in vrijheid.
Karin Amatmoekrim schrijft een ode aan de tederheid van vreemdelingen. Want: „Dat kan een wereld van verschil maken. Zelfs als we elkaar niet (her)kennen.”
Nergens is de zogenaamde ‘omvolking’ zichtbaarder dan in de supermarkt. Dat Hollandse oma's hun gehaktballen met ketjap bakken, bewijst dat goede smaak altijd wint.
De suggestie dat er ook maar één vrouw is die achteloos en ondoordacht een zwangerschap afbreekt, is een onvoorstelbare belediging aan het vrouwelijke adres.
In het Westen hebben we de vrijheid om te maken wat we willen, er is geen censuur en er is vooralsnog geen oorlog. Maar wat te doen met zoveel vrijheid, als de grond waarop we leven onder onze voeten afbrokkelt?
In de tijd dat Karin Amatmoekrim Thierry Baudet leerde kennen, sprak die nog van zijn partij als 'een partij van de liefde'. Jaren later denkt ze er ongegeneerd lachend aan terug: "zodat er tenminste één gedachte aan Thierry Baudet iets met liefde van doen heeft".
Ik denk de laatste weken veel na over solidariteit, en dan vooral over de vele nuances die daarin bestaan, schrijft Karin Amatmoekrim. ,,Hoe liegen we onszelf voor als het gaat over onze houding ten aanzien van vluchtelingen?"
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2022/04/amatmoekrim-karin-2022-03-03-700.png)