Als gretig en kritisch cultuurconsument geeft Joyce Roodnat haar visie op het aanbod.
Joyce Roodnat ziet een installatie van Diana Blok, waarin mannen vrouwen zijn en vrouwen mannen. Blok suggereert dat gender een constructie is.
Joyce Roodnat houdt niet van masterclasses klassieke zang. Voor bas-bariton Thomas Quasthoff maakt ze een uitzondering. Gelukkig maar.
Joyce Roodnat stelt bij herbekijken van ‘Loulou’, met Isabelle Huppert en Gérard Depardieu, tot haar schrik vast dat ze één belangrijk detail vergeten heeft. Terwijl ze beter had kunnen weten.
Joyce Roodnat ziet op één dag twee films die in 1969 spelen: de documentaire ‘Woodstock’ en de nieuwe Tarantino ‘Once Upon a Time in… Hollywood’. En beseft dan dat het nergens op sloeg, de ‘peace’ en ‘love’ van die Woodstockhippies.
Smartelijk doen is moeilijk in de kunsten, schrijft Joyce Roodnat. „Larmoyant ligt op de loer. En subtiel lijkt al snel op aanstellerij.”
Bovenaan de trap van Arti et Amicitiae, de kunstenaarssociëteit aan het Amsterdamse Rokin die vooral een grand café op A-locatie is, kom je in een tentoonstellingsruimte met…
„Stuur me naar de maan”, schrijft Joyce Roodnat, „dat zou ik best doorstaan. Maar ik zou flauwvallen van de schoonheid van de blauwe planeet aan de horizon.”
Joyce Roodnat reist naar Newcastle upon Tyne. Daar ziet ze het waanzinnige werk van een kunstenaar die ze nog niet kende, en beseft ze dat ze nog veel verder zal moeten reizen om die kunstenaar te vinden.
Beyoncé! In een dichtbundel! Joyce Roodnat bestelt direct een exemplaar als ze iemand de bundel ‘There Are More Beautiful Things Than Beyoncé’ ziet lezen.
Kunstenaars worden beïnvloed door voorgangers, maar willen daar vaak niet van weten. Behalve filmers. Die hebben er helemaal geen problemen mee om invloeden in hun eigen werk te tonen. En er hun eigen draai aan te geven, ziet Joyce Roodnat.
Ze had er veel meer voor over, maar voor slechts éénvijftig vindt Joyce Roodnat Budd Schulbergs The Disenchanted. Pulp fiction is het, met een prachtig kaftje.
Joyce Roodnat is in het Italiaanse Bologna bij het Festival del Cinema Ritrovato. Ze ziet er prachtige, fantasierijke films onder de blote hemel.
Tsjechovs Kersentuin. Bij iedere uitvoering hoort Joyce Roodnat die ene prachtige zin die in één zucht het stuk samenvat – en bij iedere uitvoering is dat een andere.
En toen ontdooide het verleden en gaf het heden een por. De P.C. Hooft-prijs werd toegekend aan Marga Minco. Dat was geweldig, want eindelijk.
Al heel lang ben ik smoor op een ei. De Roemeense beeldhouwer Constantin Brancusi maakte het in 1924. Ik zag het voor het eerst in Parijs, in 1995 alweer, in Centre Pompidou.
Joyce Roodnat is aangedaan door het overlijden van Doris Day. Een geniale zangeres en actrice, die opgesloten zat in haar rol als deugdzaam meisje.
Horrorschrijver Thomas Olde Heuvelt presenteert zijn nieuwe roman ‘Echo’. Joyce Roodnat heeft hem hoog zitten, dus ze is erbij.
Joyce Roodnat vindt het penseel dat Maria Lassnig op de toeschouwer richt bedreigender dan het pistool dat ze eerder gebruikte. En dan die beer, die eerst een grap lijkt. Maar is hij dat wel?
Erik de Vroedt maakte een voorstelling over de Scheveningse Duindorpers en hun vreugdevuren. Een belangrijke rol is weggelegd voor een aap.
Elk jaar doe ik een dagje Imagine Film Festival, eigenlijk vooral om me te baden in het bloed van Aziatische horrorfilms, met dit keer als hoogtepunt, wat mij betreft, het…
Maria Koning, die kunst maakt onder de swingende alias Airco Caravan, moest haar ‘war rugs’ verwijderen. Censuur, denk ik, als ik het hoor. Hoe zit dat?
In God Only Knows zorgen de zussen voor hun doorgedraaide broer. Daar ziet Joyce Roodnat hoe hun liefde in de afgrond stort. En er weer uitkruipt.
David Lynch’ schilderijen zijn eigenlijk te erg. Net als zijn films. Zijn humor is vuil en akelig, maar er is geen redden aan.
In Gent komt Joyce Roodnat in een museumzaal volgestort met koffiedik, die aan de schoenen plakt.
Vorige week werd Jiri Kylián geïnstalleerd als lid van de Académie des Beaux Arts. De Fransen denken nu dat Kylián van hen is, maar hij is van ons, maakt Joyce Roodnat duidelijk.
Over Leaving Neverland was al zo veel te lezen dat ik plichtmatig begon te kijken. Ik weet het wel, dacht ik. En dan blaast de film me weg, kalm, zonder spektakel, vier uur lang.
Judi Dench (84), Maggie Smith (84), Eileen Atkins (84) en Joan Plowright (89) stampen van de creativiteit, niet ondanks maar dankzij hun leeftijd. Wie maakt ze nog wat?
Joyce Roodnat neemt kunst altijd persoonlijk. Daarom is voor haar Shakespeares stuk ‘Het temmen van de feeks’ een probleem. Een nieuwe uitvoering is in travestie. Helpt dat?
Alles kan kunst zijn. Licht, stront, adem. En katten. Joyce Roodnat moet lachen om pindakaas, en is weerloos bij de poezen van Henriëtte Ronner-Knip.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/01/roodnat-joyce-online-artikel.png)