Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Als gretig en kritisch cultuurconsument geeft Joyce Roodnat haar visie op het aanbod.
Joyce Roodnat stelt vast dat streamen van theater, muziek en film het pandemische leven aangenaam kan houden. De nieuwe Nederlandse serie ‘Red Light’ binget ze zelfs, en met iedere aflevering die ze ziet, groeit haar bewondering.
Joyce Roodnat krijgt een uitnodiging voor een bijzondere one-womanshow. Ze mag weer naar het theater voor de nieuwe voorstelling van Laura van Dolron, en is daar kinderachtig overdreven opgetogen over. Als Van Dolron losgaat, volgt Roodnat haar gebiologeerder dan ooit.
Joyce Roodnat huivert van complotdenkers en antivaxers met hun zelfmedelijden. Brahms en Sonneveld neutraliseren haar bibberaties. Voor complotwappies heeft ze een tip: lees Umberto Eco.
Ondanks dat er niets te doen lijkt, maakt Joyce Roodnat van alles mee. Ze ziet een blozende versie van Tsjechovs ‘Drie zusters’, ze voelt zich de enige die het gedicht van Vanessa Kisuule mag horen tijdens Poetry International, en ze leest een fragment uit de roman ‘Malacqua’ uit 1977, waarin ze hier en nu herkent.
Bij Joyce Roodnat thuis klinkt tegenwoordig bijna elke avond: „nog even een Beckje?”. Die term komt van de serie rond politierechercheur Martin Beck en staat inmiddels voor alle moordmysterie-series waarmee de streamingsdiensten ons overspoelen.
De gedachte van schrijver Marilynne Robinson dat er betekenis is zodra je je afvraagt of die er is, gaat ook op voor films en series, ziet Joyce Roodnat.
Joyce Roodnat likkebaardt bij het vooruitzicht om weer naar theater, museum en bioscoop te kunnen, maar ze aarzelt om vooruit te kijken. Door het overlijden van Oeroloprichter Joop Mulder wil ze alleen maar terugdenken.
Als Joyce Roodnat het fascinerende boek ‘Apotheek Oey’ leest, over apotheekhoudend kunstenaar Oey Tjeng Sit, brengen haar herinneringen weer het besef: kunst is iets waardoor je hoofd tolt, iets wat lachen en huilen gelijkschakelt, iets wat het roer van je ruimteschip overneemt.
Acteurs die dronkenschap moeten spelen: het is glad ijs. In Woody Allens ‘Rifkin’s Festival’ gaat het fout, in ‘Mank’ lukt het wel. Hoe Gary Oldman het voor elkaar krijgt, snapt Joyce Roodnat niet, maar ze ziet de angst voor de wereld in zijn ogen.
De interpretatie van de werkelijkheid in de vierde serie van ‘The Crown’ valt bij sommigen niet goed. Daarom wil de Britse minister van Cultuur een disclaimer vóór elke aflevering. Dat zou Netflix dus moeten negeren, vindt Joyce Roodnat. Wie vertelt, interpreteert.
Uitgesproken gevoel is in de kunsten glad ijs. Maar Joyce Roodnat kiest ervoor om zich niet aan die afspraak te houden, bij het zien van indringend werk van Hans Broek, Marlene Dumas en Naomi Velissariou.
Joyce Roodnat bekeek een documentaire over theatermaker Ruut Weissman, een nare man. Ze zag ook de nieuwe film met Sophia Loren, en daaruit blijkt dat neerkijken op vrouwen nergens voor nodig is.
De serie ‘The Queen’s Gambit’ is een voorbeeldige schaakfilm, met ook aandacht voor mode en muziek. En als Joyce Roodnat dan toch voor de tv zit, blijft ze hangen voor een voorstelling van het Nederlands Dans Theater.
Of de carrière van de Haagse kunstenaar die zich aan systematisch seksueel geweld schuldig maakte op de helling moet, is volgens Joyce Roodnat niet waar het om gaat. Het gaat om de gelegenheidsgevers om hem heen.
In het Kunstmuseum Den Haag ergert Joyce Roodnat zich aan de naakten van de 19de-eeuwse schilder Anders Zorn. „Of ben ik gewoon preuts? Nou nee, dat geloof ik niet.”
Wat had ze graag Gijs Scholten van Aschat in ‘Oom Wanja’ gezien – helaas, dat kan Joyce Roodnat voorlopig vergeten. Maar in een klein theater en in een museum in het noorden van het land kan ze wel terecht.
In de solo There She Is van choreografe en danseres Keren Levi danst Levi een duet met haar schaduw. Ze dansen in zachte extase, ziet Joyce Roodnat.
Met haar project ‘Living Alone (Together)’ gaat Hanneke Wetzer haar Covid 19-spleen te lijf. In Eindhoven ziet Joyce Roodnat hoe ze dat doet: met Nadiah, een playmate van Russische makelij, speelt Wetzer het opgesloten zitten, de eenzaamheid, de landerigheid, het op elkaar teruggeworpen zijn uit.
De invulling van het schoolvak ‘begrijpend lezen’ laat Joyce Roodnat niet los. Post van overheden? Dat bestrijdt iedere lust tot lezen. Terwijl lezen van literatuur de hersens traint en het hart voedt, het leven verrijkt en het bestaan vergemakkelijkt.
Is Joyce Roodnat talloze malen blind over een prachtig gedicht heen gelopen? In Amsterdam blijken bij alle haltes van tramlijn 3 gedichten op de grond aangebracht. Sommige bekend, andere speciaal geschreven voor het project Poëzie op de Stoep.
Vanaf 2024 worden de maatstaven voor de Oscar voor Beste Film aangescherpt, gericht op meer inclusiviteit. Joyce Roodnat vindt dat niet meer dan logisch. En stelt dat de eisen van de Oscars elders ook niet zouden misstaan.
Als het goed is, vermijdt virtual reality bekend terrein, vindt Joyce Roodnat. In het Stedelijk Museum Amsterdam gebeurt precies dat: daar stapt de toeschouwer in de werkelijkheid van twee slechtziende rondleiders.
Joyce Roodnat is verslaafd aan Elena Ferrante. Het nieuwe boek bleef ze maar lezen, en ook verslindt ze de tv-serie die van het vierluik ‘De geniale vriendin’ is gemaakt.
Als een idylle heel blijft, is het geen idylle, weet Joyce Roodnat. Ze ziet dat bevestigd bij een theatervoorstelling in een park en bij een gouden kers met een bijzondere vulling.
Wie de Jodenvervolging aangrijpt voor slogans, moet van Joyce Roodnat naar de dubbeltentoonstelling ‘Vermoorde kunst’ in Elburg en Nunspeet.
Ontdekkingen als de locatie van de boomwortels van Van Goghs laatste schilderij zijn aantrekkelijk als anekdote maar verdwarrelen zodra je ze te serieus neemt, vindt Joyce Roodnat. Interpreteren mag, maar blijf dan wel bescheiden.
Bij de nieuwe verfilming van ‘Pinocchio’ klinkt een sneer naar de Disney-versie van 1940. Onterecht, weet Joyce Roodnat uit eigen ervaring. Zij herinnert zich angst, verdriet, afschuw, bij het zien van Disneyfilms als kind.
Joyce Roodnat bewondert in Groningen en Drenthe het werk van Jannes de Vries en Saskia Boelsums, twee kunstenaars die niet alleen gemeen hebben dat ze landschappen maken, maar ook dat ze tegen de ambachtelijkheid in hun eigen gang gaan.
Helena van der Kraan portretteerde teddyberen serieus, als menselijke modellen. Hoe meer Joyce Roodnat naar de berenfoto’s kijkt, hoe meer verhalen ze ziet.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/11/roodnat-vierkant.png)