Als gretig en kritisch cultuurconsument geeft Joyce Roodnat haar visie op het aanbod.
Op het perron, in het museum: kunstenaars zijn er hun leven niet zeker. Nu zou naakt weer aanstoot geven – een vergissing, dat was altijd al zo, stelt Joyce Roodnat. Naakt is het punt niet, wel dat de norm exclusief mannelijk is.
Toen ze hoorde dat Het Nationale Ballet een dansvoorstelling over Frida Kahlo op stapel had staan, dacht Joyce Roodnat meteen: wat een goed idee. Maar dat valt tegen – terwijl het wel kán, lichamelijk falen heeft de kunstenaar heel veel te bieden.
Joyce Roodnat leest een essay dat uitlegt waarom Brad Pitt als acteur nog nooit een Oscar heeft gewonnen (hij is dit jaar weer genomineerd): hij is te mooi. Dus is het een verademing om kunst nadrukkelijk met schoonheid van zich af te zien bijten, zoals op ‘Now Look Here’.
Joyce Roodnat is op het International Film Festival in Rotterdam. Daar zit ze van ’s morgens tot ’s nachts in de bioscoop. Ze ziet een onbedoeld motief opduiken: waar blijven de moeders?
Nu herdacht wordt dat filmer Federico Fellini 100 jaar geleden geboren werd, legt Joyce Roodnat uit waarom ze, anders dan een lezer vroeg, niet ophoudt over de Italiaanse meester.
Soms kan een kunstwerk niet meer, hoort Joyce Roodnat in de nieuwe tv-show ‘Mondo’. Ze vraagt zich af hoe dat dan zou moeten: moet er soms een doekje over zo’n werk worden gegooid?
Joyce Roodnat houdt van het circus, ze gaat iedere winter. Maar deze keer lukte het niet – waar ze achteraf blij om is.
Op de tentoonstelling ‘Troy, myth and reality’ in het British Museum ziet Joyce Roodnat dat realiteit mythe wegvaagt: oorlog gaat over grof geweld, man tegen man en mannen tegen vrouwen. En ze ziet parallellen met nu.
Bij de Grote Surinametentoonstelling in de Amsterdamse Nieuwe Kerk horen de ‘Suriname Monologen’. Joyce Roodnat bezoekt die over de politici Arron, Lachmon en Pengel, en heeft zo’n geweldige avond dat ze meteen weer wil.
‘Pencil pic’ vindt Joyce Roodnat een adequatere benaming voor het fenomeen dat mannen foto’s van hun geslachtsdeel naar vrouwen sturen.
Wat gebeurt er met een vrouw als je haar open haalt? Joyce Roodnat vraagt het zich af bij een werk van Amie Dicke en een voorstelling van Karina Holla.
VR is gedoe, maar het diorama van Eva Gonggrijp in Filmmuseum Eye is het waard: al dwalend door een vervallen villa vol geluiden en flarden van beelden hoort en ziet Joyce Roodnat zoveel dat ze steeds wil blijven.
Joyce Roodnat heeft het even gehad met Picasso, en dat komt door hoe hij met Dora Maar omging. Moest hij haar werkelijk zo te grazen nemen voor zijn kunst?
Vijftig jaar na de Aktie Tomaat ziet Joyce Roodnat dat het altijd tijd is voor verandering. Maar dan moet de nieuwe generatie wel durven.
Joyce Roodnat ziet drie volstrekt verschillende voorstellingen in het theater: een minimal toneelstuk met mopperende wegloper, een expliciete voorstelling rond een wanhopig gezin, en een opera zo anders dan de bekende versie dat het een mysterieus gedicht is geworden.
Sommigen vinden de zeven films van de Russische regisseur Andrej Tarkovski saai. Joyce Roodnat vindt ze weergaloos. Ze laat zich graag door Tarkovski’s werk verbluffen.
Nicolas Roeg mag niet worden vergeten en Edna O’Brien niet over het hoofd worden gezien en Karin Kneffel mag niet worden overgeslagen. Joyce Roodnat maakt duidelijk waarom niet.
Joyce Roodnat ging naar ‘Joker’ en wilde meteen weer. Ze ziet er een rouwklacht in over weerloosheid. En vindt het een meesterlijke film.
Op reis in Istrië stuit Joyce Roodnat op een beeldenpark. En maakt kennis met het indrukwekkende werk van een kunstenaar van wie ze nog nooit gehoord had.
Sloveense Mariabeeldjes leidden hun publiek via moederverdriet naar heiligheid, ziet columnist Joyce Roodnat. Bij een op straat dansende ballerina leggen juist de spitzen en tutu het verband naar het dagelijkse leven.
Alexandra Radius, Rachel Beaujean, Sabine Kupferberg – allemaal danseressen die Joyce Roodnat nog steeds mist. En daar komt nu Igone de Jongh bij, die eind september haar laatste voorstelling danst bij Het Nationale Ballet.
Joyce Roodnat ziet een installatie van Diana Blok, waarin mannen vrouwen zijn en vrouwen mannen. Blok suggereert dat gender een constructie is.
Joyce Roodnat houdt niet van masterclasses klassieke zang. Voor bas-bariton Thomas Quasthoff maakt ze een uitzondering. Gelukkig maar.
Joyce Roodnat stelt bij herbekijken van ‘Loulou’, met Isabelle Huppert en Gérard Depardieu, tot haar schrik vast dat ze één belangrijk detail vergeten heeft. Terwijl ze beter had kunnen weten.
Joyce Roodnat ziet op één dag twee films die in 1969 spelen: de documentaire ‘Woodstock’ en de nieuwe Tarantino ‘Once Upon a Time in… Hollywood’. En beseft dan dat het nergens op sloeg, de ‘peace’ en ‘love’ van die Woodstockhippies.
Smartelijk doen is moeilijk in de kunsten, schrijft Joyce Roodnat. „Larmoyant ligt op de loer. En subtiel lijkt al snel op aanstellerij.”
Bovenaan de trap van Arti et Amicitiae, de kunstenaarssociëteit aan het Amsterdamse Rokin die vooral een grand café op A-locatie is, kom je in een tentoonstellingsruimte met…
„Stuur me naar de maan”, schrijft Joyce Roodnat, „dat zou ik best doorstaan. Maar ik zou flauwvallen van de schoonheid van de blauwe planeet aan de horizon.”
Joyce Roodnat reist naar Newcastle upon Tyne. Daar ziet ze het waanzinnige werk van een kunstenaar die ze nog niet kende, en beseft ze dat ze nog veel verder zal moeten reizen om die kunstenaar te vinden.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/11/roodnat-vierkant.png)