Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Caroline de Gruyter schrijft wekelijks over politiek en Europa.
Midden-Europa is een soort ingedikt Europa: een heleboel landen met diverse achtergronden, tradities, talen, geschiedenis, geografie en belangen.
Maandag heeft de Britse regering de eerste stappen gezet om afspraken met de Europeanen over Noord-Ierland de nek om te draaien. Caroline de Gruyter trekt een vergelijking tussen Rusland en het Verenigd Koninkrijk in hun relatie tot de EU.
Op het Global Security Forum in Bratislava gaf de Indiase minister van Buitenlandse Zaken Subrahmanyam Jaishankar de Europeanen op hun donder, schrijft Caroline de Gruyter. „Europa moet ophouden met denken dat Europese problemen de problemen zijn van de hele wereld.”
In Europa woedt een discussie over de vraag hoe gevaarlijk president Poetin is. Wat is zijn einddoel? Is Oekraïne het begin? Gaat hij ons aanvallen?
Politieke partijen polariseren, maar de samenleving niet. Veel burgers blijven in het midden staan. Polarisering is, kortom, een politieke strategie geworden.
Sinds de Russische invasie in Oekraïne kruipen neutrale Europese landen richting de NAVO, ziet Caroline de Gruyter. „Alleen in Oostenrijk bleef het stil. Muisstil.”
De politieke wil voor grote hervormingen ontbreekt. Toch verandert Europa, ook zonder masterplan. Altijd. Stap voor stap.
‘De Amerikanen rommelen ons een oorlog met Rusland in.” Dat mensen die niets ophebben met Poetin zulke onzin verkopen, is vreemd.
We dachten dat president Poetin geen grote oorlog tegen Oekraïne zou voeren, en we dachten dat hij de gaskraan niet zou dichtdraaien. Tweemaal sloegen we de plank mis.
Door de oorlog in Oekraïne zijn veel dingen aan het schuiven in Europa. Zoals alles in de jaren negentig in het teken kwam te staan van deregulering, openheid en diversiteit, zo komt nu overal een dikke saus ‘bescherming’ en ‘veiligheid’ overheen.
Woorden doen ertoe. Ze prikken officiële propaganda door - zetten dictators voor schut, schrijft Caroline de Gruyter. "Ze vestigen de aandacht op hoe dingen werkelijk zijn. Op wat belangrijk is en wat niet."
De hele wereld vraagt zich af of er een vredesakkoord kan komen met Vladimir Poetin. Is de man bij zinnen? Handelt hij rationeel? Dat zijn cruciale vragen.
Voor westerlingen die focussen op moraliteit is praten met massamoordenaars onverteerbaar. Maar als je vrede wilt, moet je kanalen openhouden, schrijft Caroline de Gruyter.
Hoe kan het, dat we ons zo hebben laten overrompelen door Poetin? Misschien heb je iemand nodig die de imperiale dynamiek nog persoonlijk kent, om imperiale trekjes bij anderen te herkennen.
De Europese buitenlandse dienst in Brussel, die boven een supermarkt zit, kan nog wat leren van hoe president Marcon met pracht en praal pure macht uitstraalt. Dit is hoe een strategisch autonoom Europa eruit ziet.
Wij hebben in de illusie geleefd dat wij, juist door ons niet op oorlog voor te bereiden, daar voor altijd van verlost zouden zijn. Dat blijkt nu een illusie. Dat plotselinge inzicht zal Europa voorgoed veranderen.
Europa heeft zich decennialang op vrede geconcentreerd, op de kunst om daar goed in te zijn, en heeft oorlog nauwelijks nog serieus genomen.
In het noorden van Noorwegen, bij de Russische grens, gingen deze week alle alarmbellen af: met een ‘Notam’ – Notice to airmen – sommeerde Moskou iedereen om van 18 tot 24…
Politieke veranderingen in Rusland zijn altijd hevig, maar oppervlakkig. Er was nooit een echte ‘ruptura’. Het denkkader blijft onveranderd.
Meer dan honderd jaar geleden schreef de Duitse socioloog Max Weber veel moois over het dilemma waar Groenen in Europa nu mee worstelen maar waar ze nooit echt een oplossing voor zullen vinden.
Heel Europa valt over de Duitsers heen, ziet Caroline de Gruyter. Slappelingen. Helmen en veldhospitaals naar Oekraïne sturen, terwijl de Amerikanen en Britten luchtbruggen opzetten met zwaar geschut?
Populistische leiders zijn vaak niet alleen corrupt, maar komen daar ook mee weg. Hun kiezers vergeven hen zolang het ‘de goede zaak’ maar dient.
Als wij willen dat Poetin stopt met militair gebluf en gedreig, moeten we eerst eens naar ons eigen gedrag kijken. En dát aanpassen.
Het is begin januari. En overal zie je weer die obligate lijstjes: waar moeten we op letten in 2022? Wat zijn de kansen, de gevaren?
De vrijheid van de een houdt op waar ze die van anderen – de volksgezondheid – in gevaar brengt.
Heeft u het ook helemaal gehad met het gedreig van president Poetin en Omikron? Hoogste tijd om die deprimerende onderwerpen een weekje te laten rusten en het te hebben over een bestseller in Oostenrijk.
De Wit-Russische president dacht dat hij de Europese Unie voor schut kon zetten door twintigduizend migranten en asielzoekers uit het Midden-Oosten te halen en ze de EU in te duwen. Maar het begint ernaar uit te zien dat hij nu met de gebakken peren zit.
Poetin heeft zijn moment gekozen om Oekraïne in de houdgreep te nemen, Europeanen te negeren en Biden de hand te reiken. De implicatie is dat Europa niet meer over zijn eigen veiligheid beslist.
Twee regeringsleiders namen deze week afscheid. Duits bondskanselier Angela Merkel kreeg een militaire taptoe. Oostenrijkse bondskanselier Sebastian Kurz werd uitgekotst door zijn partij en verliet de politiek via de zijdeur.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/07/gruyter-caroline-de-2019-01-b.png)