Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Willem Pekelder is columnist voor NRC en schrijft over Rotterdam.
Vervuld van bespottelijk hoge verwachtingen ging ik op de eerste dag dat het weer mocht naar het Maritiem Museum.
De geest van Erasmus zweeft door de vertrekken van uitgeverij Ad. Donker in Rotterdam. En niet alleen daar.
In de hal van de Centrale Bibliotheek liep ik aan tegen een jonge vrouw in een felrode jurk, met voor haar buik een al even rode reuze strik.
Met Kees Vrijdag loop ik over de expositie 'Rotterdam een attractie?!' in de Sint-Laurenskerk.
De transparantie was direct al na de röntgenfoto begonnen. „Oh, u heeft vier wortelkanalen!” „Is dat erg?”, vraag ik geschrokken.
In het restaurant van boekhandel Donner eten Freek en Hella de Jonge een salade. Op tafel ligt een boekje getiteld Niemand ontspringt de dans.
Mijn huisarts belde: „Je kan je zaterdag laten inenten tegen corona.” „Oh, wat een verrassing”, zei ik, „zo snel ineens.” „Ja”, reageerde hij, „het is met AstraZeneca.
In mijn mailbox een verontrust bericht over de voorgenomen sloop van een historisch stuk Kralingen.
Deze middag ging ik een Rotterdammer ontmoeten die zich in het rijtje Nelson Mandela, de Dalai Lama en Angela Merkel mag scharen.
Op een ijskoude middag voor Pasen trof ik bij de skatebaan in De Esch Bernard Noorduyn en Pita Elhorst.
Deze week een primeur: in Blijdorp is het stadsjutten begonnen. Niet gewoon papier prikken, maar jutten.
Op een stormachtige vrijdagmiddag woei de wind mij naar Diergaarde Blijdorp. Ik zweefde langs de savanne met zebra’s, waar ditmaal tevens drie vreemde vogels verbleven.
Is het Kralingse Bos stervende? Die vraag kwam bij mij op toen ik samen met een vriend en natuurgids Marius Huender een voorjaarswandeling maakte door ons stadsbos.
Ze hangen overal in de stad, maar tot nu toe besteedde ik er weinig aandacht aan. Totdat Van Dissel & Co alle bibliotheken en boekwinkels sloot. Toen ontdekte ik de minibieb.
Vlak voordat de winterkou inviel was ik getuige van een magisch spektakel aan de Statensingel. Een enorme zwerm spreeuwen streek tegen het eind van de middag neer in een boom en…
Een week na de rellen bezocht ik de Beijerlandselaan en Groene Hilledijk. De sporen van geweld waren nog duidelijk zichtbaar. Overal kapotte of dichtgetimmerde etalageramen.
Mijn buurman liep zijn laatste ronde als postbezorger in Blijdorp en ik ging met hem mee. We begonnen in de De Graeffstraat.
Waar het ooit bruiste als champagne, is het nu zo doods als een kerkhof: de Witte de Withstraat. De enige die deze middag de stilte doorbreekt, is een eenzame fotograaf ter…
Ik heb een nieuw woord geleerd: bierverlies. Ik hoorde het van Alek Dabrowski die onlangs in deze rubriek figureerde met een boekje over Rotterdamse kroegverhalen.
Vorige week donderdag liep ik over een schemerige West-Kruiskade. Het motregende, een sombere januaridag. Toch was er veel om vrolijk van te worden.
Vlak voor Kerst wandelde ik door de Jacob Loisstraat, waar mijn oog viel op de prachtige bedrijfsnaam: ‘Isaak & de Schittering’. Voedselcentrum, meldde de gevel.
Het was beslist geen kroegtijd toen ik aanbelde bij de schrijver van het wonderschone boek De vrijheid van drinken, over het Rotterdamse nachtleven.
Op RTV Rijnmond hoorde ik dat het Eiland van Brienenoord op de schop moet. De getijdenwerking wordt vergroot, en het eiland gaat deel uitmaken van de recreatieve route Rondje…
Een mens hoort bovengronds, niet ondergronds. Toch leeft de Rotterdammer steeds meer in de diepte. Niet alleen in de metro, ook in parkeergarages, fietsenstallingen of in de…
Al 150 jaar de Bijenkorf, juichen de sfeervolle december-etalages van het warenhuis. Er is over dat jubileum inmiddels een mooi boek verschenen: De geschiedenis van een iconisch…
Wat weet ik toch verschrikkelijk weinig van breakdance, was de eerste gedachte die zondagochtend in me opkwam. Maar daar zou gaandeweg die dag stevig verandering in komen.
De wieg van Robert Ligthelm stond in Park Vronesteyn, een Voorburgs landhuis in Engelse stijl. Zijn grootmoeder vertelde vol sehnsucht over een verloren gegane wereld van adel…
Hij had het voor het eerst toen hij de Weisseritztalbrücke in Dresden fotografeerde. Dat gevoel van: hé, waar heb ik dit eerder gezien?
Een lange rij wachtenden voor de kathedraal. Langer dan op een zondag in coronatijd. Langzaam schuifelen ze het godshuis binnen: Kaapverdianen en Chinezen, Turken en geboren…
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/02/pekelderartikel-2.png)