Geduld, vroeger nog „een schone zaak”, is uit. Je merkt het aan alles. Het schandaal van vandaag moet morgen zijn opgelost.
Het is onzin dat babyboomers het altijd makkelijker hadden dan jonge mensen nu.
De val van de Muur is inmiddels in het collectieve geheugen verbonden geraakt met het 'einde van de geschiedenis', schrijft Floor Rusman.
Voor de zoveelste keer vroeg Floor Rusman zich af: waarom erger ik me zo? Heeft het een functie?
De reacties kun je van tevoren uittekenen. Gaan linkse activisten demonstreren, dan zijn ze „werkschuw”. Of „werkschuwe nietsnutten” zelfs, in de woorden van Wybren van Haga.
Een originele move, die de Russische conservatieve denker Aleksandr Doegin maakte in debat met de Franse intellectueel Bernard-Henry Lévy. Niet hij, maar Lévy is de racist. Het zette Floor Rusman aan tot denken.
De term ‘boze witte man’, nu al een irritant cliché, moest in 2008 nog uitgevonden worden. We konden ook niet op Instagram kijken naar mooie mensen, want Instagram stamt uit 2010.
Logischer dan fusies zouden eindeloze splitsingen zijn, schrijft Floor Rusman.
Gevoelens zijn lastig te meten, maar de mens is koppig en wil het toch, schrijft Floor Rusman.
Je hoort het vaak de laatste tijd: ‘Er mag ook niks meer’. Denk aan vlees en zuivel eten, hout stoken, vliegen, mensen beledigen, kunst van ‘foute’ kunstenaars bekijken.
Ieder jaar vergeet Floor Rusman weer hoe vreselijk het is een berg te beklimmen en iedere keer dringt zich dezelfde vraag op: "Waarom doe ik dit eigenlijk?"
Toen ik zelf nog rookte hoopte ik altijd op tien minuten wachttijd: dan kon ik een colaatje kopen, sigaret opsteken, met mijn ogen de rails volgen.
Ondanks mijn schaamte ben ik blij met zelfhulpboeken: ze helpen me om niet te zwelgen in negatieve gevoelens.
Er wordt vaak betoogd dat het conservatisme meer een mentaliteit is dan een vast programma. Hoe komt het dan dat we in het publieke debat steeds meer een tweedeling zien?
Stel: je bent een publieke intellectueel. Je hebt leuk werk, je krijgt erkenning en je ideeën zijn invloedrijk. Waarom zou je dan toch de politiek ingaan?
Soms wordt ze opgebeld, vertelt Shirin Musa, door een vrouw die bijvoorbeeld zegt dat ze zo de vuilniszakken gaat buitenzetten. Of Musa haar kan oppikken?
In het grijze gebied tussen staat en individu, dáár gebeuren de meeste dingen, zegt Thierry Baudet. „De kern van de samenleving zit in dat tussengebied."
Lange tijd werd de natiestaat gezien als achterhaald en zelfs gevaarlijk: om nieuwe oorlogen te voorkomen moesten nationale gevoelens vooral niet worden aangewakkerd. Dat is veranderd.
Het is te prijzen dat een politicus met een visie komt, schrijft Floor Rusman. Maar die van Baudet is een opmerkelijke. "Franse Revolutie-bashing gaat in tegen een belangrijke Nederlandse waarde: gelijkheid."
Dat de Egyptisch-Amerikaanse feministe Mona Eltahawy haar lezing afzegde in de Balie is het zoveelste hoofdstuk in de cultuuroorlogen, schrijft Floor Rusman.
Soms kom je een bepaalde term zo vaak tegen dat het begint op te vallen. ‘Ongecontroleerde (im)migratie’ is zo’n term.
Eens in de zoveel tijd komt hij terug: de vraag of je vergelijkingen mag maken met de jaren dertig en het fascisme.
De gemiddelde spindoctor zou een Latijnse speech of een uil van Minerva sterk afraden, en juist daarom wekt Baudet bij zijn kiezers vertrouwen.
Peilingen kunnen leuk en nuttig zijn, maar uitsluitsel geven ze niet; eerder werpen ze nieuwe vragen op.
Al vijftien jaar discussiëren we over de nationale identiteit, maar aan de kern daarvan willen we geen geld uitgeven. Als het maar lucratief genoeg was, zouden we het Nederlands morgen nog afschaffen.
Onze gevoelens houden niet ineens op te bestaan wanneer we ze negeren; ze woekeren voort, „onderhuids”.
Weinig roept zo veel woede op als gewone mensen die pretenderen het goede te doen: zo wekken ze de indruk iedereen die niet meedoet te veroordelen.
Dat het aantal burn-outs toeneemt, heeft denk ik niet alleen met te hard werken te maken maar ook met het uitblijven van erkenning.
Floor Rusman was verbaasd toen twee fans van de Canadese psycholoog Jordan Peterson haar vertelden dat ze dankzij hem hun kamer opruimden.