Film

In ‘Lazzaro felice’ herkent hoofdpersoon Lazzaro niet wat boosaardige bedoelingen zijn; hij is de goedheid zelve. Zijn dorpsgenoten buiten hem uit.

Twee neven willen een glasvezelkabel van Kansas naar New York trekken om miljarden te verdienen in de flitshandel.

Een rondgang door het Nederlandse coachingcircuit die tot nadenken stemt. Emotie is heilig, maar het draait juist om controle.

Eye Filmmuseum stoft drie Merchant-Ivory-klassiekers af, te beginnen met homofilm ‘Maurice’. In dertig jaar is veel veranderd.

‘Destroyer’ is een traditionele wraakfilm waarin we zien hoe een agent stap voor stap dichter bij de man komt die haar leven heeft vernield. Nicole Kidmans acteertalent zorgt dat de film de gemiddelde thriller overstijgt.

De shots van het sterrenstelsel en zwarte gaten in ‘High Life’ zijn uiterst fraai, de thematiek is minder interessant.

Het onderwerp van de nieuwe film van László Nemes is minder extreem dan van zijn bekroonde Holocaustdrama ‘Son of Saul’, maar zijn audiovisuele aanpak is even grensverleggend.

In de remake ‘What Men Want’ kan een zakenvrouw plotseling de gedachten van het andere geslacht horen. Dat blijkt niet bijster interessant te zijn.

In de rauwe debuutfilm van Camille Vidal-Naquet behandelen meerdere mannen prostitué en junk Leo als een dier. Ondanks zijn harde bestaan raakt hij niet verbitterd.

Clara van Gools ervaring als regisseur van dansfilms kwam goed van pas bij de verfilming van ‘The Beast in the Jungle’; de bewegingen van de acteurs onderstrepen het stroperige van de tijd waarin wordt gewacht en verlangd.

Concurrent DC had veel succes met ‘Wonder Woman’. Marvel heeft nu ook een superheldenfilm met een vrouw in de hoofdrol: ‘Captain Marvel’.

In ‘Pájaros de verano’ liggen de overeenkomsten met de maffia voor het oprapen. Maar de film onderscheidt zich van andere drugsfilms door de couleur locale waarin de actie zich ontvouwt: de inheemse Colombiaanse Wayúu-cultuur.

In de documentaire ‘Sakawa’ van Ben Asamoah, over internetfraudeurs in Ghana, delen daders en slachtoffers een wanhopig verlangen naar een beter leven.

Ruth Bader Ginsburg is vanaf het begin van haar carrière een voorvechtster geweest van vrouwenrechten. De film over haar is weinig avontuurlijk.

De Bulgaarse speelfilm ‘Posoki’ schetst een somber beeld van het leven in Sofia aan de hand van zes taxichauffeurs.

‘The Front Runner’ gaat over het seksschandaal waarin de Amerikaanse presidentskandidaat Gary Hart in de jaren tachtig verzeild raakte. Was die affaire het einde van de privacy?

‘Vice’ gaat over de verwording van de Amerikaanse democratie. Je moet er als kijker vaak om lachen, maar het is regisseur Adam McKay menens.

In ‘Peterloo’ strijden arbeiders begin 19de eeuw voor de omvorming van het Britse politieke stelsel. Hun frustratie is invoelbaar maar de vlammende toespraken maken ook wat murw.

„Kun je je herinneringen wel nauwkeurig reconstrueren?”, vroeg filmmaker Richard Billingham zich af. Hij ploos zijn jeugd voor de film ‘Ray & Liz’ tot in de details uit.

Een al te bewonderende documentaire over de muziek van Arvo Pärt blijft nogal vlak.

Een ogenschijnlijk onschuldige escape room blijkt dodelijke ernst. In de horrorfilm ‘Escape Room’ draait het niet om bloed maar om samenwerken, het gedeelde verleden en onverwerkte trauma’s.

Vervalser Lee Israel was een enorm kreng. Zonder dat te verzachten of te psychologiseren ga je tijdens de film ‘Can You Ever Forgive Me?’ toch van haar houden.

Een vrij letterlijke vertaling van Molands droge misdaadkomedie ‘Kraftidioten’ wordt met Liam Neeson de ironische wraakfilm ‘Cold Pursuit’.

De dertienjarige Kayla is ongemakkelijk en timide op school, al zou je dat uit haar vlogs bepaald niet opmaken. ‘Eighth Grade’ is een puberfilm, grappig in zijn pijnlijkheid.

Een bijdehand mopperende schaapsherder staat het grotere verhaal in de weg.

Het Noorse ‘The Quake’ bouwt de spanning zo dramatisch op dat de onvermijdelijke aardbeving bijna een verrassing is.

‘If Beale Street Could Talk’ is zowel een sociale schets vermomd als liefdesgeschiedenis, als een liefdesverhaal in de schaduw van zijn tijd.

In ‘Verliefd op Cuba’ wordt slappe romantiek uit toeristenfolders met ondergaande zonnen gebracht als authentiek levensgevoel.

Filmmaker Stella van Voorst van Beest liep voor de documentaire ‘Goede Buren’ mee met twee vrijwilligers die in de Rotterdamse wijk IJsselmonde eenzame ouderen bezoeken. De kordate bemoeizucht van Ada en Wilma is nuttig en aandoenlijk.

Een uitgever wordt door zijn jonge medewerkster gedwongen tot nadenken over e-books en andere digitale strategieën. In de kern gaat ‘Doubles vies’ over iemand die moet bepalen voor welke waardes hij staat.

De favoriete hond van de Britse koningin Elizabeth werkt zich in de nesten en moet zijn weg terugvinden naar het paleis. ‘Corgi’ is niet onaardig, maar die stereotypen hadden niet gehoeven.

De films van de Belgische regisseur Joachim Lafosse zijn bijna een genre op zich, vaak gefocust op familierelaties. ‘Continuer’ boeit, maar blijft aan de keurige kant.

‘Alita: Battle Angel’ voelt als een dystopie in tienertaal. De film speelt zich af in een metropool vol misfits en criminelen en bevat zwijmelmomenten tussen tienercyborg Alita en Hugo.

Onschuld is schaars in Sergej Loznitsa’s sombere, aangrijpende theater van wreedheid en leugens. ‘Donbass’ is gebaseerd op verhalen en clips op sociale media.

In het innemende vervolg van ‘Ernest & Célestine’ wonen de beer en het muisje samen in een huis. ‘Ernest & Célestine Winterpret’ bevat vier losse verhaaltjes.

Het probleem van ‘The Lego Movie 2’ is dat vijf jaar later het idee van een ironische, subversieve, speelse film vol zelfspot over superhelden niet meer zo fris is.

Het filosofische kinderboek ‘Le Petit Prince’ is vertaald in meer dan 375 talen. Voor de documentaire ‘Het wonder van Le Petit Prince’ bezoekt Marjoleine Boonstra mensen die het boek in nu bijna verdwenen talen overzetten.

De Iraanse film ‘No Date, No Signature’ is een vlijmscherpe filmische lijkschouwing van onze emoties.

In ‘At Eternity’s Gate’ gaat regisseur Julian Schnabel Van Goghs mentale staat niet uit de weg, maar hij legt liever de nadruk op zijn koortsachtige werkdrift en opvattingen over kunst.

‘Instant Family’ met Mark Wahlberg en Rose Byrne is een warme en vooral geloofwaardige komedie over adoptie.

‘The Hate U Give’, dat het politiegeweld tegen zwarte Amerikanen aanklaagt, was al een groot succes als roman voor ‘young adults’. Het boek is nu uitstekend verfilmd.

Kenners weten wat ze kunnen verwachten bij de nieuwe ‘Dragon Ball Super: Broly’. Veel gebrul, diverse Hulk-achtige transformaties van zowel helden als schurk en lang uitgesponnen gevechten. Maar voor de gewone filmbezoeker is de film nogal overweldigend.

‘Werk ohne Autor’ is een ambitieuze film. Door de goed uitgediepte personages en het elegante script weet de film drie uur lang te boeien.

Tranentrekkend wordt ‘Kabul, City in The Wind’ nooit, maar de documentaire toont wel hoe de levens van Afghaanse buschauffeurs op elk niveau doordrongen zijn van geweld.

Vier vriendinnen gaan op meidenweekend in de Ardennen. In het huisje in België gebeuren onverklaarbare dingen. ‘Vals’ heeft een typische thrillerstructuur: bijna iedereen heeft een geheim, informatie wordt achtergehouden en er wordt met aanwijzingen gestrooid.

Regisseur M. Night Shyamalan neemt de superheld als cultureel fenomeen zeer serieus. Maar dat haalt wel de vaart uit zijn nieuwste film ‘Glass’.

‘Das schweigende Klassenzimmer’ is een waargebeurd verhaal over een Oost-Duitse schoolklas die in 1956 een ‘zwijgprotest’ aantekent tegen het neerslaan van de Hongaarse Opstand.

In ‘Sueño en otro idioma’ kunnen mensen met dieren praten. Magische en realistische elementen lopen op natuurlijke wijze door elkaar in de film.

De noodarts Rike stuit met haar zeilboot op een op drift geraakt schip vol vluchtelingen. Wie moet ze van al die honderd mensen redden?

De derde film in de reeks ‘How to Train Your Dragon’ is mooi geanimeerd, maar die vliegscènes kennen we nu wel.

Blaze Foley had een legende kunnen zijn, maar werd het niet. In de film over zijn leven lijkt hijzelf soms een bijfiguur in zijn eigen biografie.

Een slachtoffer van bruut geweld creëert een eigen fictieve wereld om het helingsproces te bespoedigen. Robert Zemeckis maakte een speelfilm naar dit ware verhaal.

De Rocky-formule kan nog prima mee, bewees ‘Creed’ in 2015. Maar ‘Creed II’ blijkt zowel voorspelbaar als gekunsteld te zijn.

‘Ben is back’ gaat over een moeder met een verslaafde zoon. Ondanks goed acteerwerk van Julia Roberts en Lucas Hedges raakt de film nauwelijks een snaar.

De docu ‘Free Solo’ volgt met spectaculaire beelden de extreme klimmer Alex Honnold. Samenleven met iemand die geen angst kent, moet hels zijn.

Docu ‘Genesis 2.0’ onderzoekt de mogelijkheid om met moderne technieken uitgestorven diersoorten te laten herleven. Maar de conclusies zijn niet erg helder.

‘An Impossibly Small Object’ zit vol fraai camerawerk en heeft een uiterst subtiel en intelligent script. Toch kleeft aan de film iets van defensief navelstaren.

‘Los versos del olvido’ doet denken aan de bureaucratie van onderdrukking in politieke dictaturen. De film is prettig raadselachtig, de hoofdpersoon is zijn eigen naam vergeten.

De veertienjarige Richard Wershe Jr. werd ingezet als jongste drugs-informant ooit. Drie jaar later dankte de FBI hem af en werd hij veroordeeld tot levenslang.

De honden in de documentaire Buddy zijn meer dan alleen trouwe viervoeter. De hoofdpersonen in de film kunnen dankzij hun hond zelfstandig blijven.

Het mooi gespeelde ‘Something Useful’ volgt twee vrouwen die elkaar tijdens een reis in een nachttrein door Turkije leren kennen. Beiden hebben hun geheimen.

Disneys vervolg op ‘Mary Poppins’ blijkt een verhulde remake. Gelukkig is de animatie memorabel.

De geanimeerde Spider-Man heet Miles Morales, een gekleurde tiener die kampt met Spider-achtigen uit vele dimensies.

Een veertienjarige zoon kijkt hulpeloos toe hoe het leven van zijn ouders in een glijvlucht belandt. Vader Jerry faalt, moeder Jeanette tracht zichzelf halfhartig opnieuw uit te vinden.

‘This Magnificent Cake’ is een rijke animatiefilm over Belgisch kolonialisme die je telkens opnieuw kan zien, en die dan telkens iets nieuws onthult.

De Koreaan Hong Sang-soo maakte films over film maken. Ditmaal reflecteert hij op een schandaal dat hem zelf trof.

De Fabeltjeskrant blijft in deze digitaal gereanimeerde versie aaibaar. Maar deze aftrap voor een nieuwe tv-serie is geen echte film.

Colette was niet de enige kunstenaar wier werk door haar echtgenoot werd geannexeerd. Maar zij bevrijdde zich in een vrijgevochten leven.

Bij Transformers-prequel ‘Bumblebee’ draait het verrassend genoeg niet om beukend en kreunend metaal, maar om emoties.

In ‘Second Act’ krijgt Maya een toppositie bij een bedrijf door een gefingeerd cv – want diploma’s heeft ze niet kunnen halen. De film bedoelt het goed, maar zwalkt vervolgens alle kanten op.

‘Shoplifters’ is een film over zoveel, maar vooral over het onzegbare dat alleen in grote filmkunst zichtbaar kan worden gemaakt.

‘Ralph Breaks the Internet’ heeft een slim scenario, zit vol met satirische scherpte en de vrouwelijke hoofdpersoon is verre van braaf.

‘Aquaman’ is voor DC een stap in de goede richting, maar niet meer dan een stap.

‘All Alone’ is een knappe film. Gevangen in een bureaucratisch systeem vecht vader Marko om zijn dochtertje te kunnen zien.

In ‘Heartbound’ zie je onsentimentele, ijverige Thaise dames wennen aan stugge, soms veel oudere Deense boeren en arbeiders.

‘The Extraordinary Journey of the Fakir’ is een feelgoodfilm over iemand die zijn bestemming vindt. De Bollywood-elementen houden het luchtig.

De typetjes uit Jandino Asporaats Dino Show krijgen in ‘Bon Bini Holland 2’ veel ruimte. Ze maken wel veel stereotiepe grappen.

De 83-jarige Edie maakt, na de dood van haar echtgenoot, haar droom waar. Ze beklimt een Schotse berg. De film is sentimenteel en voorspelbaar.

De film ‘The Disciples – Een straatopera’ volgt de leden van het Amsterdams dak- en thuislozenkoor De straatklinkers terwijl die een opera instuderen. Die opera lijkt vooral bedacht om de mensen aan het praten te krijgen.

De ingrediënten van ‘Buurman & Buurman’ zijn al jaren hetzelfde. Maar de idiote oplossingen van deze klunzige klussers blijven grappig.

Elk shot van ‘Cold War’ kan je inlijsten. De film danst door de geschiedenis. Toch duurt hij maar tachtig minuten.

‘Kursk’ richt zich op kameraadschap en overlevingsdrift. Het is geen typische duikbootfilm, al ontkomt de regisseur niet aan scènes met stoïcijnse helden.

Het populaire programma ‘All You Need Is Love’ heeft eindelijk een film. Alleen jammer dat het verhaal zo weinig verrassend is, vol clichématige personages.

‘The State Against Mandela and the Others’ reconstrueert het Rivonia-proces, waar naast Nelson Mandela negen andere ANC-leden terechtstonden.

‘The Possession of Hannah Grace’ is een horrorfilm van regisseur Diederik van Rooijen (‘Penoza’). Met deze film gaat hij Amerika niet veroveren.

Af en toe is ‘Beautiful Boy’ iets te gelikt, maar de hoofdrolspelers weten perfect de tweestrijd te vangen van een vader met een drugsverslaafde zoon.

‘Becoming Astrid’, de film over de vrijgevochten Astrid Lindgren is optimistisch en specifiek. Maar een aantal essentiële vragen wordt niet aangestipt.

De Grinch gaat ook in deze animatiefilm heerlijk brommend en klagend door het leven. Totdat hij een vertederend meisje ontmoet.

‘Good Manners’ is een dubbelfilm. In het eerste deel wordt kindermeisje Clara verliefd op de zwangere Ana, die nogal wat weerwolftrekjes heeft. In het tweede deel volgen we het kind van Ana, dat ook weerwolvenbloed lijkt te hebben.

De Franse documentairemaker Nicolas Philibert (‘Être et avoir’) filmde jonge verpleegkundigen in opleiding voor een liefdevol portret.

De wereldpremiere van het verloren gewaande Russische film ‘Anniversary of the Revolution’ was deze week in Tuschinski te zien. Een inkijk in het vroege werk van docupionier Dziga Vertov.

De weduwen van omgekomen criminelen raken tegen wil en dank betrokken bij de strijd tussen twee dubieuze groepen. De film laat iets te nadrukkelijk zien wat de pretenties van Steve McQueen (‘12 Years a Slave’) zijn.

In ‘The Wife’ wint een schrijver de Nobelprijs voor literatuur terwijl zijn relatie met zijn echtgenote implodeert.

Bij eerdere versies steekt deze ‘Robin Hood’ wat bleekjes af: de acteurs zijn minder charismatisch, de actie is onmogelijk. Alleen de verwijzingen naar het heden maken indruk.

In ‘Liebe in den Gängen’ zoekt gewezen jeugdcrimineel Christian een veilige haven in een baantje in een supermarkt. Hij valt voor collega Marion. De film mengt emotionele kaalslag en onmacht innemend met sprankjes hoop.

In ‘Jij bent mijn vriend’ wordt een oude bekende gevolgd: de zachtaardige Branche uit ‘De kinderen van juf Kiet’. De nieuwe film is een argument voor het kinderpardon, maar wel genuanceerd.

Mary Shelley, de auteur van de wereldberoemde gothic novel ‘Frankenstein’, brak als puber met haar ouders en stortte zich in een destructieve relatie met de dichter Percy Shelley. De film ‘Mary Shelley’ probeert haar te schilderen als een eigenzinnige vrouw.

De film ‘Touch Me Not’ verkent lichamelijkheid, tederheid en seksualiteit op een opmerkelijke manier. Debuterend regisseur Adina Pintilie stelt met haar film belangrijke vragen.

Marceline Loridan-Ivens, de weduwe van Joris Ivens, was een gevierd schrijfster en filmmaakster. In een intieme portretfilm blikt ze terug op een geëngageerd leven.

Een kleuterjuf denkt een wonderkind te hebben ontdekt in ‘The Kindergarten Teacher’; een gelaagde film, die stof tot nadenken geeft.

‘De beveiligers’ brengt sfeervol het werk van beveiligers in beeld, maar blijft ook een beetje steken in sfeer.

De films van Orson Welles zijn nog steeds een inspiratiebron voor filmmakers. Virtuoos, eigenzinnig, briljant.

‘The King’ is niet zomaar de zoveelste documentaire over Elvis Presley, maar een film die echt tot nadenken stemt.

Zolang hij nog banken berooft, lééft hij. Dat weet Robert Redford in de fraaie misdaadfilm ‘The Old Man & the Gun’. Hopelijk geeft hij zijn acteerwerk toch nog niet helemaal op.

Het Zweedse ‘Gräns’ zet de kijker meesterlijk op het verkeerde been.

‘Leave No Trace’ is de nieuwe film van Debra Granik (‘Winter’s Bone’). De film is een eerbetoon aan een vader en dochter in de rafelranden van de maatschappij.

Disney plukt in zijn variatie op het kerstsprookje ‘De Notenkraker’ elementen uit het originele verhaal, de latere balletversie en wil er ook nog een eigen verhaal van maken.

Scène na scène valt je mond open van verbazing over de brutaliteit en de banaliteit van Berlusconi.

De film ‘Girl’ over de 15-jarige transgender Lara betovert. Vooral door debuterend acteur Victor Polster.

Was het een ongeluk, een duwtje of zelfmoord? ‘My Foolish Heart’ gaat over de laatste dagen van jazzlegende Chet Baker.

‘I Miss You When I See You’ gaat over twee jongens die niet uit de kast komen. Wellicht is de film in Hongkong emanciperend, in westerse homofilms is het vraagstuk een gepasseerd station.

Veertig jaar na het origineel ontsnapt Michael Myers uit de inrichting waarin hij opgesloten zat. Zijn oud-slachtoffer bidt al jaren dat hij ontsnapt. Dan kan ze wraak nemen.

De nieuwste film in de Millenniumreeks is een vlot en onderhoudend actiespektakel. Maar voor de fans moet het hoogverraad zijn: waar is de paranoïde schaduwwereld van Stieg Larsson gebleven?

‘The Sisters Brothers’ is een onvoorspelbare western vol contrasten, met prachtige locaties en camerawerk, en een ijzersterke cast. De opmerkelijke film stemt tot nadenken.

De vrouwen in ‘Las herederas’ moeten rollen spelen om zich staande te houden in een patriarchale maatschappij. Debuterend regisseur Marcelo Martinessi vertelt het verhaal met humor en mededogen.

De Mexicaanse filmmaker Diego Gutiérrez gebruikte een wildkookboek om via voedsel de Nederlandse maatschappij te leren begrijpen. Was dat wel zo’n goed idee?

‘Het voorval’ draait om een jongen die in de oorlog een Duitse soldaat doodt, een gebeurtenis waarover kunstenaar Armando veel schreef. Maar is het echt gebeurd, gemythologiseerd of pure fictie?

‘Life Itself’ is een film als een conceptalbum: een complex romantisch drama, met daaromheen een raamvertelling en muziek van Bob Dylan. De film bezwijkt onder zijn ambities.

Antonia Brico moet een licht bezeten, indrukwekkende vrouw zijn geweest. Maar dat komt in ‘De Dirigent’ niet goed uit de verf.

‘Mile 22’ presenteert zich als politieke actiefilm maar is in feite een ouderwetse knokfilm.

‘Vechtmeisje’ volgt de formule van een sportfilm. De dialogen zijn soms te uitleggerig, maar de montage is lekker ritmisch.

De sympathieke romkom ‘Zwaar verliefd!’ stapt niet in de valkuil van rolbevestigende grappen over overgewicht.

‘Superjuffie!’ is misschien niet bijster origineel. Maar de film charmeert en hoofdrolspeelster Dieuwertje Dir is een ontdekking.

Het Russische ‘Sobibor’ is een drama over de opstand in het concentratiekamp in Polen in 1943. De film roept vele vragen op.

‘Rafaël’ van Ben Sombogaart is geïnspireerd op de huidige vluchtelingencrisis. Een Nederlandse vrouw strijdt voor haar man, die vastzit in een vluchtelingenkamp.

‘Night School’ presenteert de puberale humor met verve. Jammer van de zoetsappige plot en uitgekauwde grappen.

De Britse kunstenaar Andy Goldsworthy werkt met de elementen van het landschap. De betoverende docu ‘Leaning Into the Wind’ houdt zijn werk wat langer vast.

‘Bad Times at the El Royale’ is een gestileerde, maar levenloze thriller, die volstrekt niet uit de verf komt. Zonde van al die goede acteurs.

Lee Chang-dong levert met ‘Burning’ een ingenieuze thriller af die nog lang blijft zinderen.

Venom is een typische Marvel-superheldenfilm. Een buitenaardse substantie die naar de aarde is gehaald, gaat een symbiotische relatie aan met een onderzoeksjournalist.

Wat doe je als je opeens een wezen tegenkomt dat je niet kent? De grappige animatiefilm ‘Smallfoot’ gaat over angsten en vooroordelen en bevat ook nog wat maatschappijkritiek. De veel te gelikte liedjes hadden alleen niet gehoeven.

In de semi-geïmproviseerde ‘Light as Feathers’ verwarren de hoofdpersonen ongecontroleerde impulsen met liefde. De film is een mooi debuut, maar laat een aantal vragen onbeantwoord.

De Nederlander Stijn Bouma maakte voor zijn filmopleiding in Sarajevo drie films. De langere speelfilms ‘Lejla’ en ‘Regained Memory’ werpen een liefdevolle blik op thema’s als herinneringen en de oorlog in Joegoslavië.

Ruben Smit laat met ‘WAD – overleven op de grens van water en land’ opnieuw de adembenemende schoonheid van de Nederlandse natuur zien. De invloed van de mens is in de film opvallend afwezig.

Het Spaanstalige Todos lo saben van regisseur Asghar Farhadi is een spannend ontvoeringsdrama. Maar de indrukwekkende film met Javier Bardem en Penélope Cruz in de hoofdrollen, biedt meer dan alleen een thriller.

De openingsfilm van het Nederlands Film Festival stoot door naar de twijfelende jongens achter de karikaturale schoften.

In ‘A Simple Favor’ draait alles om de vraag wat er met de verdwenen Emily gebeurd is. Als dat eenmaal duidelijk is, komt voor de kijker de kater: is dit alles?

‘Rosie & Moussa’ is een enthousiaste poging kinderen te tonen dat in het Brusselse Molenbeek mensen in alle soorten en maten wonen, dus niet alleen de paar terroristen die het nieuws halen.

De docu ‘McQueen’ is een boeiende kennismaking met het te jong gestorven enfant terrible van de modewereld, Alexander McQueen. Maar de duiding schiet tekort.

In ‘Transit’ zijn twee tijdlagen tot één geheel geweven: het Frankrijk van de Tweede Wereldoorlog en het hedendaagse Frankrijk. Nog steeds maakt de politie jacht op ‘vreemdelingen’. De film stelt grote politieke vragen.

Met omineuze toon en satanisch koorgezang ploegt Michael Moore in ‘Fahrenheit 11/9’ van alles overhoop. Hij doet een oproep tot de barricades. Maar in het post-waarheidstijdperk storen propagandistische methoden.

‘Elvy’s Wereld: So Ibiza!’ wringt zich in bochten om zoveel mogelijk meisjes van een jaar of tien te behagen.

Ian McEwans script voor ‘The Children Act’ is beter dan het boek. Zo focust de film op de vraag: wie beslist er over leven en dood?

Johnny English is terug. En natuurlijk is de film af en toe superflauw. Maar Rowan Atkinsons plooibare gezicht en perfecte timing maken veel goed.

De in juli overleden cameraman Robby Müller was een grootheid in de film. Vriendin Claire Pijman maakte met zijn privé-archief en zijn filmografie de film ‘Living the Light’. Een documentaire die vooral de filmmaker Müller portretteert, niet de mens.

Wat doe je als je eindelijk wordt gezien door de wereld nu je vrouw in coma ligt? In ‘Pity’, een minimalistisch meesterwerk, zwelgt de hoofdpersoon in medelijden.

‘Kin’ heeft een vergezocht script, clichématige dialogen en een twijfelachtige moraal.

De Pakistaanse Nisha wordt met een jongen betrapt in haar slaapkamer en vervolgens door haar vader naar Islamabad gestuurd. Ook al is de film gebaseerd op ware gebeurtenissen, hij is niet waarachtig.

Rijkdom en armoede bestaan in de Indiase film ‘Sir’ naast elkaar. De rijke Ashwin raakt gebiologeerd door zijn bediende Ratna, die net als hij een grote droom heeft.

Wie de persmuskieten ziet die Maria Callas steevast opwachten bij haar aankomst op vliegvelden begrijpt waarom ze liever geen operaster wilde zijn. Ook de nieuwe documentaire ‘Maria by Callas’ focust erg op het privéleven van de stersopraan.

Een team van ‘loonies’, soldaten met PTSS en andere aandoeningen, moet monsters verslaan in de vierde predatorfilm. De actiescènes zijn beter geslaagd dan de pogingen bepaalde syndromen in de plot te verwerken.

In ‘I Am Not A Witch’ moet de negenjarige Shula toegeven dat ze een heks is, of in een geit veranderen. Het verhaal neemt het bijgeloof van de Zambianen verfrissend serieus, terwijl de satirische stijl laat zien waar Rungano Nyoni echt staat.

‘Mandy’ is griezelig, plat, mooi, droef en lachwekkend tegelijk. Regisseur Panos Cosmatos heeft talent voor paradoxen.

De Franse afkickfilm ‘La prière’ portretteert een gemeenschap van ex-verslaafden die dankzij het gebed en werk – en met de nodige ups en downs – structuur in hun bestaan brengen.

‘Papillon’ is een trouwe remake van de gelijknamige film uit 1973 over Henri ‘Papillon’ Charrière en Louis Dega, die worden veroordeeld tot een verblijf in een strafkamp in de jungle van Frans Guyana.

Regisseur Victor D. Ponten legt de bal eindeloos breed zonder diepte te zoeken in zijn film over matchfixing. Daardoor verveelt ‘Catacombe’.

Hondentrimmer Marcello probeert zijn waardigheid te behouden in een Italiaans stadje waar de maffia de scepter zwaait. ‘Dogman’ van Matteo Garrone (van ‘Gomorra’) is subtiel, heftig, grappig en tragisch.

In ‘Journeyman’ moet een bokser zijn leven opnieuw opbouwen nadat hij hersenletsel heeft opgelopen tijdens een wedstrijd. De film is pijnlijk en raak.

Saleem en Sarah hebben een onmogelijke liefde aan weerszijden van de Palestijns-Israëlische grens.

In ‘Searching’ moet David zijn dochter opsporen via haar computer. Met zijn onlinespeurwerk helpt hij zowel de politie als degene die met haar verdwijning te maken heeft.

Weer een wraakfilm: ‘Peppermint’. In deze variant neemt een vrouw wraak voor de moord op haar gezin door een drugskartel. Het levert een nare, belerende film vol bruut geweld op.

Verandercoach Gijs heeft een midlifecrisis, huwelijks- en nog wat problemen. Onorigineel, en met ironisch platte humor die niet te volgen is.

Spike Lee maakte met ‘BlacKkKlansman’ een film vol humor en overdrijvingen. Maar aan het einde worden de bedoelingen van Lee duidelijk en blijf je als kijker verslagen achter.

Cupido’s rondzwevende pijlen schoppen familiestructuren in de war in ‘A casa tutti bene’. Niet te erg, het blijft Italiaans feelgooddrama.

In ‘3 Days in Quiberon’ wordt Sissi gebruikt om het leven van Romy Schneider te schetsen. Maar de film is meer dan dat.

Twintigduizend jaar geleden ontdekte de mens dat je dieren kon domesticeren. De film ‘Alpha’, over een vriendschap tussen een wolf en een jongen, laat zien hoe dat ging.

‘My Big Gay Italian Wedding’ gaat over een uitgekauwd onderwerp: Paolo en Antonio willen trouwen maar de ouders van Antonio weten nog niet dat hun zoon op mannen valt.

In het Iraanse ‘3 Faces’ spelen de hoofdrolspelers zichzelf. De intrigerende film gaat over de rol van kunstenaars in het land.

De seksmetaforen vliegen je om de oren bij ‘Book Club’, een film over vier vrouwelijke zestigers. De actrices maken veel goed.

Alles draait in de Braziliaanse film ‘Benzinho’ om moeder Irene. Als de spil van haar familie jongleert ze met heftige emoties.

Wat maakt iemand tot moeder? En wat maakt iemand tot dochter? In ‘Figlia mia’ gaan de alledaagse terloopse interacties over die vragen.

De lesbische Chavela Vargas brak in de jaren dertig door met haar Mexicaanse liederen over liefde en wanhoop. De documentaire ‘Chavela’ gaat over een vrouw die het grootste deel van haar leven haar geaardheid geheimhield.

Een zelflerende militaire killer-robothond ontsnapt en ontwikkelt zich tot een trouwe viervoeter. De makers van ‘A.X.L.’ hebben nogal wat filmgenres tot een geheel willen smeden.

Jen wordt in ‘Revenge’ verkracht door een van de vrienden van haar geliefde. Ze neemt op een gruwelijke manier wraak.

In elke verhaallijn van deze romantische ensemble-komedie speelt een hond een cruciale rol. Schattig, maar de menselijke personages zijn minimaal uitgewerkt.

De nieuwe Muppetfilm ‘The Happytime Murders’ is een teleurstelling. Maar het is het waard om de film van negentig minuten uit te zitten, de aftiteling is fantastisch.

Twee uur naar de film ‘Crazy Rich Asians’ kijken met daarin enkel mensen die in een gouden bubbel leven, is geen pretje.

De film van YouTuber Dylan Haegens is uit. Of nou ja film, een aaneen gekletste reeks baldadige sketches.

Een Franse lerares vertelt haar klas over een baarmoederachtig kunstwerk. Het is een metafoor voor de hele film.

In ‘Plaire, aimer et courir vite’ is aids een bijzaak. De film draait om de liefdevolle relatie tussen Jacques en Arthur.

‘Juliet, Naked’ doet denken aan de bekende populaire Britse romkoms van een aantal jaar geleden. Al is dat ook een nostalgische herinnering aan de hoogtijdagen van het genre.

Mensen worden op een gruwelijke wijze omgelegd in ‘The Equalizer 2’. Denzel Washington is een charismatische hoofdrolspeler maar ook een koelbloedige killer.

Regisseur Kevin Macdonald twijfelde of een documentaire over Whitney Houston een interessant verhaal op zou leveren. Zijn stevige vragen resulteerden in een ijzersterke film.

De charismatische Grace Jones werd jarenlang gevolgd voor ‘Grace Jones: Bloodlight and Bami’. De documentaire bevat prachtige concertfragmenten, maar veel persoonlijke vragen blijven onbeantwoord.

‘Winter Brothers’ speelt zich af tussen twee broers in een kleiachtig landschap. De film is een beeldhouwwerk van het brein van de hoofdpersoon. Moeten we bang voor hem zijn of hem beklagen?

In ‘The Spy Who Dumped Me’ worstelen de hoofdrolspelers zich door een opeenvolging van plottwists.

De vakantiehorrorfilm ‘Tiempo compartido’ is een sinistere satire op de klassenmaatschappij van het toerismekapitalisme.

Een geniaal doolhof, of een regisseur die zelf van het padje is geraakt? David Mitchells surrealistische ‘Under the Silver Lake’ zou tot cultfilm kunnen uitgroeien.

In ‘L’atelier’ doen kansarme jongeren mee aan een schrijfworkshop en stuiten daarbij op morele kwesties. Dat levert een uitleggerige film op.

‘The Darkest Minds’ moet de opening zijn van een nieuwe fantasy-reeks voor tieners. Maar het eerste deel hangt van onaannemelijkheden aan elkaar.

Terry Gilliams bewerking van Cervantes’ meesterwerk ‘Don Quichot van La Mancha’ gaat net als het origineel over een onttoverde wereld waaruit alle ridderlijkheid jammerlijk is verdwenen.

Op ingetogen manier behandelt Paul Schrader grote kwesties in ‘First Reformed’, zoals geloof versus activisme.

Of je nu voor oorlog wegvlucht of door de oorlog niet kunt werken en vertrekt, de Myanmarese filmmaker Midi Z laat zien dat het resultaat hetzelfde is: een leven als illegaal in de marge.

‘Ideal Home’ wil met soms grove zelfspot duidelijk maken dat ook een ouder homo-stel best een kind kan opvoeden. Jammer dat de film blijft steken in typetjes.

Het Frans-Japanse ‘Takara, la nuit où j’ai nagé’ is een masterclass in het naturel in beeld brengen van een jong kind.

Een sceptische oorlogsjournalist onderzoekt de claim van een jonge non dat zij een Mariaverschijning zag. Iedereen heeft zo zijn belangen.

‘The Happy Prince’ is een tragische, intieme reis door het hoofd van Oscar Wilde aan het einde van zijn leven.

Gevierd regisseur Abdellatif Kechiche geeft zijn erotische obsessies ruim baan in ‘Mektoub, My Love’. De film is moeilijk los te zien van alle ophef rond voorganger ‘La vie d’Adèle’.

Superheld Ant-Man bekleedt een bescheiden positie in het universum van Marvel Comics. In zijn tweede film blijft het verhaal nogal hapsnap.

Het Argentijnse politieke drama ‘El presidente’ is mooi gemaakt, maar erg stijfjes.

Een actiefilm waarbij je het zweet in de handen krijgt bij alle toeren die de held hoog boven Hongkong uithaalt.

Volop schokkende momenten in ‘Wij’, maar die blijven niet doorzinderen na het verlaten van de filmzaal.

Het verhaal van de Spaanse seriemoordenaarfilm ‘Que dios nos perdone’ is zo cliché als maar kan. Toch overheerst uiteindelijk de sfeer.

‘Show Dogs’, de nieuwe film van Raja Gosnell (‘Scooby Doo’, ‘De Smurfen’), heeft echt helemaal niets om het lijf.

In ‘The Place’ wordt de vrije wil van de personages op de proef gesteld door een onopvallende kerel met baard die elke wens kan vervullen.

‘Time Trial’ is een prachtig trieste afscheidsfilm over de berouwvolle dopingzondaar David Millar.

Het surrealistische ‘Tiere’ is vaak onnavolgbaar. Op zulke momenten is de film het beste.

‘More Human Than Human’ behandelt de ontwikkeling van robots en kunstmatige intelligentie. Kan een robot creatief zijn?

Jongeman bevrijdt zich door de kunst van zijn armoedige, benepen afkomst. Dat is een bekend gegeven, maar het Franse ‘Marvin’ is geen onverdienstelijke film.

Vervolgfilm ‘Sicario: Day of the Soldado’ is een cynisch, vet aangezet verhaal over drugssmokkel en zelfmoordterrorisme.

In ‘The Trip to Spain’ mogen Steve Coogan en Rob Brydon voor de derde keer samen op een culinaire reis. Opnieuw zien we twee kibbelende vrienden die elkaar vliegen proberen af te vangen. Maar ‘The Trip to Spain’ is ook een weemoedige film over ouder worden.

Terrence Malick werkt al vanaf de jaren 70 aan ‘Voyage of Time’. Net als in zijn speelfilms gaat deze documentaire over de vragen hoe het individuele zich verhoudt tot het universele en hoe we greep kunnen krijgen op de wereld.

In een als exclusief hotel vermomd ziekenhuis voor topcriminelen wordt het plotseling een komen en gaan van mensen die elkaar beter niet kunnen tegenkomen. ‘Hotel Artemis’ is barok en bizar, en de plot stelt niet teleur.

De verfilming van Ian McEwans ‘On Chesil Beach’ gaat over angst voor seks. De film is nadrukkelijker dan het boek, soms onnodig nadrukkelijk.

Een vriendengroep speelt al dertig jaar één maand per jaar tikkertje. De mannen zijn zeer competitief en bereid ver te gaan. Het levert geestige dialogen en fysieke stunts op in ‘Tag’.

‘Beast’ is een film die zijn best doet je als kijker op het verkeerde been te zetten. Is hoofdrolspeelster Moll paranoïde schizofreen? Of haar vriendje Pascal een seriemoordenaar?

‘Klanken van oorsprong’ gaat over de generatie muzikanten die na de onafhankelijkheid van Indonesië in de jaren veertig en vijftig naar Nederland kwamen. De muzikanten kregen van de Nederlandse regering de opdracht om zich een beetje als ambassadeurs te gedragen.

Senator Ted Kennedy raakte in 1969 betrokken bij een dodelijk ongeval, dat hij in de doofpot wilde stoppen. ‘The Last Son’ slaagt er niet in veel begrip voor hem te wekken.

Het subtiele en fijnzinnige ‘Western’, over Duitse bouwvakkers in Bulgarije, laat zien dat echte Europese eenheid nog ver weg is.

‘Betty: They Say I’m Different’ ontrukt een funk-ster, die onder meer Prince inspireerde, aan de vergetelheid: Betty Davis.

‘Ocean’s 8’ – nu met vrouwen in de ensemblecast – valt in herhalingen. Steven Soderberghs stijlgevoel wordt node gemist.

In ‘Hereditary’ sijpelt de lugubere binnenwereld van een 12-jarige dochter geleidelijk een gezin binnen. Of hing die schaduw er altijd al?

Gus Van Sant focust in zijn biopic over de verlamde cartoonist Callahan vooral op de alcoholverslaving waar hij vanaf jonge leeftijd mee worstelde.

De homoseksuele highschoolfilm ‘Love, Simon’ is een hype in de VS. Terecht.

Twee mannen van verschillende generaties ontdekken in ‘The Bachelors’ de helende kracht van de liefde.

Sanguinisch, knotsgek, allerdolst, het is heerlijk adjectieven verzinnen voor ‘Charlie en Hannah gaan uit’, een in zwart-wit gedraaide nachtelijke road movie te voet door Antwerpen.

Negen speelfilms en tien nieuwe werken staan centraal op de grote zomertentoonstelling die Filmmuseum Eye wijdt aan cineast, schilder, dichter en theatermaker Alex van Warmerdam.

Bregtje van der Haak volgt in haar nieuwe documentaire mensen die lijden aan ‘electrohypersensitiviteit’.

Jeune femme is een scherpzinnig, dynamisch portret van een jonge vrouw in Parijs, die door haar minnaar aan de kant is gezet. Door #MeToo ga je de film anders zien.

De film van José Padilha over de kaping in Entebbe is tamelijk expliciet in zijn boodschap aan de regering van Israël: vredesonderhandelingen zijn te verkiezen boven voortdurende strijd en oorlog.

Regisseur Goteira speelt een spelletje. En het is aan de toeschouwer van ’Dhogs’ om de spelregels te ontdekken.

In Garden of Life wacht je op een openbaring die niet komt: subtekst van de documentaire over de dementerende Leo lijkt de acceptatie van de natuurlijke cyclus, van groei en verval.

My Generation biedt weinig sociale analyse maar laat middels prachtig archiefmateriaal zien hoe in de jaren zestig een nieuwe generatie zich afzette tegen hun ouders en het establishment.

Als een soort komisch duo spatten Javier Bardem en Penelopé Cruz als Pablo Escobar en Virginia Vallejo van het scherm. Maar het verhaal van biopic ‘Escobar’ kennen we nu wel.

Druistig en onbezonnnen rende backpacker Gabriel zonder zonnebril de bergen in. Hij overleefde het niet. Regisseur Barbosa probeert via zijn speelfilm het contact met zijn overleden vriend te herstellen.

Horrorfilm Ghostland heeft een aardig uitgangspunt, maar overstelpt de kijker met zo ongeveer alle overbekende elementen van het genre.

November mengt oude Estlandse sprookjes met christelijke mythen. De film opent met door de duivel behekste landbouwwerktuigen die kunnen vliegen.

De Franse regisseur schetst een familieverhaal, zoals ze vaker worden verteld in de Franse cinema, maar zijn realistische portretten van werkende mensen blijven ontroeren.

De films van Kees Hin zijn opmerkzaam, dichterlijk en laconiek; in zijn nieuwste documentaire De fietser is fietsen een metafoor voor het leven.

Overboard bevat te weinig echte grappen om zelfs maar in de buurt te komen van het venijnige tempo dat screwballkomedies horen te hebben.

Solo: A Star Wars Story gaat over de jonge jaren van Han Solo, vroeger gespeeld door Harrison Ford. Solo is eigengereid, anti-autoritair. Dat is niet verrassend en weinig anders dan in de befaamde klassieke trilogie.

‘The Cleaners’ confronteert socialemedia-gebruikers met de schaduwzijde van de online wereld.

‘Deadpool 2’ eet van twee walletjes: de film bespot de conventies van de superheldenfilm, maar doet stiekem lekker mee.

‘Oh Lucy!’ is een grappige debuutfilm over de cultuurverschillen tussen Japanners en Amerikanen, die gaandeweg scherpe randjes krijgt.

In ‘Under the Tree’ loopt alles in een paradijselijke IJslandse buitenwijk gigantisch uit de hand, via een uit zijn krachten groeiende appelboom, een verdwenen kat en buren met korte lontjes.

‘Josie’ begint als een ingeslapen psychologisch drama, maar ontpopt zich uiteindelijk ineens als wraakthriller. Om onnavolgbare redenen.

Bruno Dumont gooit alle regels overboord in een provocatieve, bewust-amateuristische musical over de Franse heilige Jeanne d’Arc.

Regisseur Wes Anderson laat er geen twijfel over bestaan waar hij staat in het honden/kattendebat. Spreek de titel ‘Isle of Dogs’ een paar keer snel achter elkaar uit, en je hoort ‘I love dogs’.

In ‘Tully’ houdt Marlo oprecht van haar gezin, maar nadat ze is bevallen van een derde lukt het haar simpelweg niet meer de ‘goede’ moeder te spelen die ze zo graag wil zijn.

Het Hongaarse ‘Homecoming (1945)’ stelt een gevoelig thema aan de orde: de kille ontvangst van joodse overlevenden na de Tweede Wereldoorlog.

‘Bad Samaritan’ voelt alsof hij gemaakt is volgens het boekje: een steenrijke psychopaat, een charmante held en veel voorspelbare schrikeffecten.

‘Marjorie Prime’ is net als de vorige film van Michael Almereyda een nietsontziende bijdrage aan het debat over hoe we met de waarheid omgaan.

‘Hangman’ schuwt de clichés uit het seriemoordenaarsgenre niet en te veel nadenken over het gebodene is niet aan te raden.

Iets minder nadenken over esthetiek en iets langer stilstaan bij welke verbanden de makers nu exact willen leggen had ‘Possessed’ goed gedaan.

Hoe zal de macht worden verdeeld in de Sovjet-Unie na de dood van Stalin? ‘The Death of Stalin’ is wonderlijk en wrang: een komedie over een land waar politiek gekonkel zeer directe gevolgen had.

Sawyer probeert haar stalker te ontlopen door te verhuizen naar een andere stad. Maar daar duikt hij weer op – of verbeeldt ze het zich? ‘Unsane’ weet de sfeer van paranoia goed te treffen.

De Iraanse regisseur Mohammad Rasoulof schetst met ‘A Man of Integrity’ een grimmig beeld van Iran: de nukkige Reza kan iedereen te slim af zijn, maar de macht laat zich niet ontwijken in een maatschappij met hypocriete seksuele, religieuze en politieke mores.

Documentairemaker Jeroen van Velzen observeert in ‘Tanzania Transit’ drie reizigers tijdens een treinreis door Tanzania. Hij schetst via hen een warm portret van een land vol onderhuidse spanningen, bijgeloof en misogynie.

In ‘The Cakemaker’ vinden twee om dezelfde man rouwende mensen elkaar. Zij moeten elkaar helpen om met hun verlies om te gaan.

De kluchtige komedie met een sociaal hart ‘Normandie nue’ lijdt onder lach-of-ik-schiet-humor, gekke preutsigheid en clichéverhaallijntjes.

Het spel eerlijk spelen of je gaat eraan: er is niets origineels aan de horror van ‘Truth or Dare’. En de jonge, weinig charismatische acteurs kunnen de film ook niet redden.

Hoofdrolspeelster Rifka Lodeizen heeft in ‘La Holandesa’ een gevoelige en tegelijk stoere uitstraling, waardoor de kijker onmiddellijk gelooft dat ze in staat is om er van het ene op het andere moment in haar eentje vandoor te gaan.