Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Eva Meijer is schrijver en filosoof. Ze schrijft om de week een column.
De bende heeft negen of tien leden. Hun aanvoerder heet Witte Gladis. Het doelwit? Schepen in de Straat van Gibraltar. Hun motief? Angst? Woede? Wraak?
Op een vroege ochtend in april vond ik een kleine huismuis (een jonkie) in de roze prullenbak. De muis lag plat op haar/zijn/hun zij en leek dood.
In de discussie over het Landbouwakkoord ontbreken de stemmen van degenen voor wie het meest op het spel staat: de niet-menselijke dieren en de kinderen.
Het mooiste cadeau was zijn naam: Olli. Dat er een woord was speciaal voor hem, dat er iemand was die hem riep. Olli werd geboren in een klein stadje in Roemenië.
Laatst werd ik in de aankondiging van een lezing NRC-columnist genoemd, en toen heb ik de organisatie gemaild dat ik dat niet wilde.
Afgelopen week sprong ik voor elf auto’s omdat ze dreigden een pad, kikker of salamander te overrijden.
Kun je een goed leven leiden in een slecht leven? vraagt Judith Butler. Het goede leven lijkt te gaan over voorkeuren, identiteit of lifestyle, en iets anders in te houden voor…
Ik wil in deze column graag oproepen tot het heroverwegen van geweld. Niet het gebruik van geweld, daar kunnen we het een andere keer over hebben, maar de betekenis van het begrip.
Elke liefde is de hele liefde. Er is geen eindige hoeveelheid liefde die je meekrijgt als je wordt geboren en dan verdeelt.
De grenzen van de politieke gemeenschap staan altijd ter discussie. Wie tot het volk behoort, wie mag meespreken, wie meebepaalt waarover we spreken is door de geschiedenis heen…
De krant heeft de mogelijkheid tot reageren uitgezet, las ik vorige week. Wat heerlijk, dacht Eva Meijer: „kon ik dat ook maar”
Op de drempel van het nieuwe jaar wenst Eva Meijer nieuwsgierigheid toe. Als enkeling, maar vooral als gemeenschap.
Toen ik voor het eerst volkomen veranderde, was ik twintig jaar oud. Ik werd opgenomen in een kliniek in Leidschendam voor anorexia en na zeven maanden vervolgde ik mijn leven…
Twee weken geleden was ik in de Tweede Kamer voor een rondetafelgesprek over de jacht. Samen met twee collega-filosofen en een jager zat ik in het blokje ethiek.
Klimaatverandering moet wel een beetje gezellig blijven, las Eva Meijer vorige week. Het deed haar denken aan veganisme: dat is nog ongezelliger.
Voor Doris en Olli is het uur nog niet helemaal verschoven: we zitten qua brokjes nu in de herfsttijd. Mijn ritme is al wel veranderd, ik ben gevoeliger voor de cijfers op de klok.
„Er zijn schrijvers die denken dat zij bedenken wat ze opschrijven en er zijn schrijvers die geloven dat het verhaal naar hen toekomt”, schrijft Eva Meijer. Zelf behoort ze tot de tweede categorie. „Schrijven is heel makkelijk.”
Fotograaf Dora Kallmus werd in 1881 geboren in Wenen. Na de Tweede Wereldoorlog besloot ze slachthuizen te fotograferen. In haar dagboek vergelijkt ze het lot van de Joden met dat van de dieren.
Kijkend naar de Algemene Politieke Beschouwingen zocht columnist Eva Meijer naar antwoorden bij de oude filosoof Michel de Montaigne. „Meestal zegt hij goede dingen, maar hier had ik weinig aan.”
Lieve woog 21 gram toen ze stierf. Dat is volgens sommigen het gewicht van de ziel. Lieve was een muis, misschien bestaan muizen voor het grootste deel uit ziel.
Deze tijd kenmerkt zich door een grote gehechtheid aan eigendom. We zijn er zo aan gewend dat we het niet opmerken. Kennis wordt gezien als product, net als gezondheidszorg.
Eva Meijer vraagt zich af of het een goed moment is om uit te sterven. "We leven in een tijd waarin door ecologische crises het leefklimaat steeds slechter zal worden, wat het lijden globaal zal doen toenemen."
Mark Rutte heeft de politieke taal beïnvloed, maar niet op een manier die columnist Eva Meijer graag ziet. „Ruttes managementtermen zijn stopwoorden: ze houden verandering tegen en de positie van machthebbers in stand.”
We zijn getuige van een ramp die te langzaam gaat om te begrijpen en we hebben nog niet de juiste woorden gevonden om er met elkaar over te praten, schrijft Eva Meijer.
Ook koeien hebben een eigen wil, schrijft Eva Meijer. Eind 2017 ontsnapten Zus en Hermien onderweg naar het slachthuis. Zus werd snel gevangen, maar Hermien wist zich wekenlang te verschuilen in de bossen.
Mijn vader las deze krant vijftig jaar lang. Toen ik in december werd uitgenodigd om over een column te praten was hij vijf maanden dood.
Andere dieren hebben hun eigen leefwerelden en kennissystemen, die soms overlappen met menselijke en soms helemaal niet. Door met hun blik te kijken, kun je de wereld anders zien.
Volwassenen denken dat kinderinspraak niet nodig of niet mogelijk is, of dat het de kinderen niet uitmaakt. Maar kinderen hebben een eigen perspectief op het leven en bovendien gaan de belangen van volwassenen en kinderen niet altijd gelijk op.
De samenleving legt mensen bepaalde genderrollen op. Daar kun je mee spelen – je kunt een andere rol aannemen – maar je wordt altijd gelezen binnen het patroon dat er al ligt en dat maar langzaam verschuift.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2023/05/meijer-eva-032023-26700-artikel.png)