Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Dichter en schrijver Ellen Deckwitz schrijft twee keer per week een column voor NRC.
‘Nu is er niemand meer die weet hoe ik in bed ben”, zegt oudoom Karel (109). Afgelopen week overleed zijn laatste nog levende ex.
De neef van Ellen Deckwitz kreeg de smaak te pakken en verslindt sindsdien boeken. "Opeens leken al die stapels boeken die we voor hem haalden slechts magere compensaties. Voor een wereld die van de grilligheden aan elkaar hangt."
Een half uur voordat onze vader (84) geopereerd zou worden, spraken we hem door de telefoon. Een normaal persoon zou dan wat aardigs zeggen maar omdat mijn zus en ik nou eenmaal zijn wie we zijn, pakte dat iets anders uit.
„Hij gaf je dus het gevoel dat je niets wist van iets waarvan je hield”, zei ik.
De neef heeft vanaf zijn kleutertijd donkere buien die af en toe vertakken en een depressie worden, we zijn al jaren mantelzorgers voor zijn stemming.
De afgelopen dagen was oudoom Karel (109 o.i.d.) stuk. Gewoonlijk bombardeert hij de familieapp ieder uur met kaketoe-memes en pleidooien voor het neobliberalisme maar opeens was…
‘Hoe zit het met de doden dan”, vraagt de neef (15) als we onszelf op verkiezingsavond nog even uitlaten. „Welke doden?”, vraag ik verontrust.
'Beruttelen', dat is betuttelen maar dan op zijn Ruttens. Bij een fout de ander meteen gelijk geven, complimenteren en beterschap beloven. Iemands woede omzwachtelen met empathie en dan weer gewoon lekker verder gaan op de oude voet.
„Als er nergens iets te beleven valt, is het niet meer erg. Want dan gaat iedereen eronder gebukt.”
We kunnen wel volhouden dat met het inenten het coronadrama zal eindigen, maar we zitten pas in de eerste akte.
„Ik was vergeten hoeveel energie het kost om niet jezelf te kunnen zijn”, zuchtte de neef. Daar schrok ik van.
De geliefde van Ellen Deckwitz werd met een acute blindedarmontsteking opgenomen in het ziekenhuis. Kon hij wel geopereerd? Was er genoeg plek? En die overvolle IC’s dan?
Na de laatste persconferentie staarde de neef (14) gedeprimeerd voor zich uit. „Je mag straks weer naar school!”, juichte zijn moeder.
Dus dit weekend was de zus weer eens helemaal fluitketel. „Weet je wat ik net ontdekte”, brieste ze.
Er zijn van die dagen dat je handen, die op zich vriendelijke verlengstukken van de geest, er aan de lopende band een potje van maken, en zondag was het weer eens raak.
Een boekhandel die verdwijnt, doet veel meer pijn dan een Nutellawinkel of een Shell.
Wat gaat er met deze lockdowngeneratie gebeuren als ze straks volwassenen zijn? Allemaal kinderen die wonden hadden die niet konden ademen en gingen zweren.
Ik kan nog altijd enthousiast zijn over sneeuw. De neef snapt daar maar niks van.
De neef (14) zit op de bank, friemelt aan zijn trui en knippert onophoudelijk met de ogen. Net als ik hem wil vragen of hij een downer wil, haalt hij een fles cola light…
Toen ik mijn gang betrad, dacht ik: ik mis het niet eens echt om thuis te zijn.
‘Kijk eens wat wij hebben!”, juicht de jongste neef (12) dinsdag, en duwt zijn mobiel onder mijn neus. Zijn broer (14) staat erbij met die blik van Máxima bij de kroning.
Zijn wanden, zei hij laatst, voelen als de weerszijden van een bankschroef, en hij is niet de enige bij wie de muren op hem afkomen.
Dus gisteravond belde B., een jeugdvriend die omdat hij op zijn achttiende iets verstandigs deed met een erfenisje vanaf zijn dertigste kon beginnen met rentenieren en mij…
Afgelopen zaterdag belde ik met een oude vriendin en ondanks het feit dat haar leven momenteel behoorlijk op zijn kop staat (vechtscheiding, verzakkend huis, dochter met Crohn)…
Ellen Deckwitz kreeg een filmpje van toen ze vijftien was. "We tekenden met zwarte kohl een rouwrand om onze ogen, alsof het leven een tragedie was, alsof we ons niet op het hoogtepunt van gezondheid en jeugd bevonden."
De neef van Ellen Deckwitz ziet ernaar uit om na de pandemie over de lockdown te vertellen als over een sprookje. "Dat het begint met: ‘Er was eens.’ En dat het daarbij blijft."
De neef van Ellen Deckwitz heeft de droom kok te worden. Of, nou ja. Een droom is ook maar gewoon een droom.
„Het lijkt wel alsof volwassenen niet verder kunnen kijken dan hun eigen leven”, zei de neef. „Maar voor de mensen die nog gaan komen moet je ook zorgen!”
Ellen Deckwitz ging maandagavond vossen spotten met haar neven. No way dat ze die beesten gingen vinden, maar zo hadden ze tenminste iets te doen.
Je kunt 3 kilo afvallen door excuses te maken, zei mijn zus. „Een sorry-achterstand is nou eenmaal heel slecht voor je gezondheid.”
De 12-jarige neef van Ellen Deckwitz wilde leren bidden. "Hoi God!, brulde de neef. Een paar voorbijgangers keken hem verward aan."
Ellen Deckwitz heeft een remedie tegen weemoed: in haar dagboeken houdt ze óók de tegenvallers bij.
Gisteravond ging ik in het park hardlopen met de neef (14), want de wintermaanden zijn zwaar voor een familie als de onze.
Als tiener vond ik de meeste ouders op zijn best slaapverwekkend, schrijft Ellen Deckwitz. ,,Maar haar pa was andere koek. Die kon hele vertogen houden over forensisch onderzoek, het was alsof je live naar CSI keek."
„Je kan iemand niet dwingen te leven”, zei mijn oom. „Ik weiger te voldoen aan een aanwezigheidsheidsplicht als ik niet meer weet wat een toilet is.”
We leven hetzelfde leven als toen we vijftien waren! Je lijkt niet meer op een kind, maar je mag niet naar de disco, kroeg of festivals.
Ik ben dus zo'n persoon die niet kan leven zonder takenlijstjes, maar sinds maart zijn ze allemaal langer dan een rol wc-papier. Hoe verder de wereld stilviel, des te meer ik wilde doen.
"Zoals tallozen, dacht ik, die er niets aan kunnen doen dat hetgeen waarin zij excelleren, nog niet bestaat."
L. en ik zijn al tien jaar hartsvrienden omdat we vroeg in onze relatie hebben afgesproken hoelang we over bepaalde zaken mogen zeuren.
Waar is schaamte eigenlijk goed voor? Dit vraagt Ellen Deckwitz zich af, nadat een vrouw met fluorescerend roze haar een kapsalon uitstormt. "Mensen schamen zich te veel voor de verkeerde dingen, en te weinig voor de goede.”
Normaliter zwem ik drie keer per week om de moed erin te houden en sinds de baden sloten ben ik, hoeveel ik ook wandel, op zijn best mild chagrijnig.
Zaterdag zouden mijn zus en ik nog even langsgaan bij onze oudoom Karel (109 of zo) om wat spulletjes te brengen en rond half zes liepen we zijn achtertuin in met een zak vol…
Na de coronapersconferentie voelde Ellen Deckwitz zich „een beetje down”. Gelukkig had haar veertienjarige neefje daar onlangs een ge-wel-di-ge oplossing voor gevonden.
Misschien ligt de nadruk bij de Amerikaanse verkiezingen op vorm, schrijft Ellen Deckwitz, omdat het makkelijker is. En om te vergeten dat het ook gaat om levens. Heel veel levens.
Gisteren liep ik op straat ook gewoon maar wat te bestaan tot ik in de verte geschreeuw hoorde. Ik zag een vrouw die haar zoontje in de auto probeerde te krijgen.
Zondagochtend vond er een historische gebeurtenis plaats: oudoom Karel (109) ging voor het eerst zoomen. „Ik zie je!!” schreeuwde hij met hetzelfde enthousiasme als Lord Carnarvon die voor het eerst Toetanchamons tombe aanschouwde.
"Even lijkt het alsof er geen pandemie meer is, er alleen nog maar een grinnikend spook op mijn bank zit, waardoor ik de ambulances op de achtergrond bijna niet meer hoor."
Dit weekend ging ik wandelen met de fanatiekste atheïst die ik ken, want zo maak je nog eens wat mee.
Het heden en de toekomst zijn momenteel niet echt hoopvol en in een poging haar nageslacht daarvan af te leiden pakte de zus van Ellen Deckwitz het familiealbum erbij. „Wat kijken ze allemaal ongelukkig”, zei haar jongste.
Ik dacht even terug aan het recente verleden, waarin je niet telkens een slag om de arm hoefde te houden wanneer je plannen maakte. De postermuur op een foto deed me denken aan een adventskalender, elke poster een luikje naar iets fijns. Je wist niet precies wat, maar wel dat het iets zou zijn waar je blij van werd.
„Alsof jij perfect bent”, snauwde vriend L. tegen Ellen Deckwitz waarna hij woedend zijn sperziebonen begon te eten. „Waarom lach je nou?”
Ik beschouw mensen die op verplichte plekken hun smoel niet bedekken gewoon als een speciaal slag exhibitionisten. Een soort potloodventers maar dan met hun neus.
Ellen Deckwitz houdt afstand van haar 83-jarige vader, maar dat leidt tot ergernis. „Alsof hij de enige is die dat virus irritant vindt, dacht ik. Ook ik baal dat ik hem al maanden niet meer heb geknuffeld.”
Afgelopen weekend logeerde de neef (14) bij me en bij het ontbijt sloegen we synchroon het dagelijkse tablet prozac achterover. „Joepie”, zei ik.
„Waarom heb je niet alleen maar e-books", vroeg het neefje van Ellen Deckwitz. „Ik ken mensen die dingen leren zonder boeken. Via YouTube, of podcasts, of door gewoon met anderen te praten.” Dat stak een beetje.
Als je telkens op het ergste bent voorbereid, krijgt vreugde iets bitters. Dan lijkt het slechts een kortstondig intermezzo in de aaneenschakeling van rampen die het bestaan voor jou geworden is.
Onlangs moest de neef (14) voor school wat onderzoek doen naar zijn familiegeschiedenis en dus belden we aan bij oudoom Karel (107 o.i.d.), die de plakboeken al onder het stof…
De oudste neef van Ellen Deckwitz heeft een hoofd waarin het af en toe spookt. Dan beukt somberheid als een klopgeest tegen de wanden. Er zijn periodes waarin hij alleen met behulp van pillen durft te slapen. „Kijkt hij weer te veel nieuws?” vroeg ik.
Net zoals Joost Zwagerman meer is dan zijn einde, is zijn literaire nalatenschap dat ook. Net zoals we als mens meer zijn dan alleen maar onze dieptepunten.
Columnist Ellen Deckwitz heeft haar gehele volwassen leven heimwee gehad naar die periode tussen haar vierde en veertiende. "Op mijn dertigste heb ik bijvoorbeeld een week gedaan alsof ik eigenlijk tachtig was."
De misantropie van oom Karel is benijdenswaardig, vindt Ellen Deckwitz. „Ho, ho!, Dat ík een mensenhater ben wil niet zeggen dat jij dat ook moet worden, hè!”
Levensmoe stond Ellen Deckwitz op de stoep bij haar zus. Die gaf raad: "Er is geen enkele garantie dat morgen beter zal zijn dan vandaag."
Mijn neef wil topkok worden en besteedt al zijn vrije uren aan zijn nieuwste obsessie: het zelf vervaardigen van veganistische droge worst (!). Ik ben zijn testpanel, en inmiddels een paar pond rijker.
Twee weken geleden was er het zoveelste telefoontje waarin iemand zei dat ik maar even moest gaan zitten. Dit keer betrof het mijn jeugdvriend M.
‘Nog geen tweede lockdown dus”, zei de oudste neef (14) toen hij dinsdag de persconferentie uitzette. „Waarom geven ze niet meteen streng advies”, mokte de jongste (12).
Ik word al vijfentwintig jaar vooral heel kalm van mediteren, zei ik tegen mijn zus. „Weet je hoeveel van mijn patiënten jarenlang allerlei problemen onderdrukten door maar aan de lopende band te mediteren?”, begon zij haar relaas.
„Het is zo maf”, zei mijn zus, „dat je als exen weer normaal tegen elkaar moet doen. En dat terwijl je elkaars slechtste kant hebt gezien. Soms zou ik willen dat er nooit iets was gebeurd tussen haar en mij.”
Het schijnt vrij warm te zijn, constateert Ellen Deckwitz. En dus gaat ze kijken bij haar oudoom van 104, om te kijken of hij niet al aan het ontbinden is.
De 14-jarige neef van Ellen Deckwitz heeft een nieuwe obsessie: economie. "Deels uit interesse maar ook omdat hij vreest dat het vooral zijn generatie is die de klappen ervan moet opvangen."
Columnist Ellen Deckwitz is altijd al de geheelonthouder binnen haar vriendengroep geweest. "Het is best verfrissend om zelf ook eens aan het woord te komen, ook al moet de rest daarvoor eerst gedrogeerd zijn."
‘Waarom”, vraagt de neef (14) terwijl we mijn tuinhek schilderen, „plakt lijm eigenlijk niet vast aan de binnenkant van de tube?” „Geen idee”, antwoord ik.
"Dior heeft afgelopen week zelfs een prachtige film over hun herfstcollectie online gezet", vertelde het achternichtje van Ellen Deckwitz. "Tien minuten staarde ik met open mond naar iets dat zich nog het best laat omschrijven als de Efteling aan de steroïden."
Er zijn maar weinig momenten waarop je je zo eenzaam voelt als vlak voor een inwendig onderzoek. Alle sterktewensen ter wereld helpen niets tegen de zorgen die al ontkiemen en vertakken in de wachtkamer.
De zeer oude oudoom van Ellen Deckwitz is wel oud maar niet gek. „Op een zeker moment voelde het alsof ik door jonge vrouwen niet meer werd gezien als mens maar als een soort knuffeldier. Maar toen ontdekte ik dat je daar je voordeel mee kan doen.”
Afgelopen week was het zes jaar geleden dat mijn grootmoeder, ons licht-dictatoriale familiehoofd, overleed. Aangezien ik een familie heb die verslaafd is aan tradities wordt dat jaarlijks herdacht.
Het voelt alsof je onophoudelijk tekortschiet, klaagt Ellen Deckwitz, omdat er nu eenmaal meer hulpbehoevenden zijn dan je aankan. „Je geeft toch elke maand al aan die stichtingen voor zielige dieren?”
Waar vroeger de reisplannen vol enthousiasme werden onthaald, merkt Ellen Deckwitz in het coronatijdperk opeens terughoudendheid.
Donderdag werd mijn jongste neef twaalf en als verjaardagscadeau wilde hij water en zo sprongen we die avond met zijn allen het kanaal in.
Als je kijkt naar hoe de politiek stelselmatig de toekomst van de jeugd negeert, is een fiks defaitisme onder jongeren niet meer dan logisch, schrijft Ellen Deckwitz.
Ellen Deckwitz had een tuinfeest, en het trending onderwerp was de beeldenstorm van de afgelopen week. „Het grappige is dat die hele toestand wel weer inspirerende kunst oplevert”, zei een bevriende historica.
Mijn zus klaagde tijdens de lockdown steen en been over haar buren, die naast het draaien van deathmetal ook nog eens de gewoonte hadden om in hun achtertuin de ene na de andere sigaar op te steken. Maar ineens hoorde ik haar er niet meer over.
Afgelopen weekend zat ik op het pleintje met mijn zus en haar jongste (11) ook maar wat te ademen toen hun buurman (37) overstuur kwam aangelopen. Wat bleek: hij was tijdens zijn avondwandelingetje net-niet beroofd.
Ellen Deckwitz leert van haar bijna honderdjarige oudoom Karel: „Je moet gewoon niet meer aan de toekomst denken: ‘Nee heb je. Alleen doordat ik daarvan doordrongen ben, heb ik het ja ontdekt dat nog te krijgen is…”
Ellen Deckwitz liep met de zoon van haar zus door een regenachtig park. Normaal wil hij dan meteen naar huis, maar nu liep hij rond met een maniakale grijns. "Ik ben aan het nudgen!"
Dus gisteren zou ik mijn zus helpen om haar zolder uit te ruimen. Ik deed het onder één voorwaarde: dat ze minstens driekwart van de spullen weg zou doen.
Ik moest met de trein en ik was zeer benieuwd hoe die mondkapjesverplichting in het ov zou uitpakken. Eenmaal in de trein bleek jong en oud er een te dragen.
Gisteren ging ik wandelen met mijn neef (14) en halverwege het park stond hij opeens stil. „Ik geloof er niet meer in”, zei hij. „Waarin?” „Liefde.” „Is er iets gebeurd?”
Je wordt slordiger als je geen idee hebt wat je riskeert, schrijft Ellen Deckwitz. "En dat terwijl nog niemand weet wat de gevolgen van deze ziekte zullen zijn voor je werk of zelfs levensverwachting."
Ellen Deckwitz slaapt slecht door alle coronahorror. Gelukkig heeft haar zus een oplossing: "een enorme glinsterende lap die uit talloze metalen ringetjes bestaat. "Een maliëndeken!", juicht ze."
De zus van Ellen Deckwitz ziet op tegen een moeilijk gesprek met een vriend nu de lockdown wordt versoepeld.
Over het ontwerp van de mondkapjes hadden de neefjes van Ellen Deckwitz al nagedacht: er moesten slagtanden op worden getekend. Of: „Op ieder mondkapje een enorme piemel met behaarde ballen.”
De 13-jarige neef van Ellen Deckwitz blaakt van gezondheid, maar is er niet blij mee. „Ik wil niet dat iedereen gaat denken dat ik geen respect heb voor de crisis. Dat ik eruitzie alsof ik het beste maak van deze tijd, terwijl er mensen doodgaan en zo.”
Ellen Deckwitz gaf les over WOII toen een leerling haar onderbrak. „Waarom hebben we het hier nog over”, vroeg hij. „De mens is sinds 1945 zoveel beschaafder geworden.” Waar te beginnen.
Door de lockdown heeft een van haar vriendinnen die aan het promoveren is geen enkel excuus om haar proefschrift nog te laten liggen, schrijf Ellen Deckwitz. "Aanvankelijk zag ook ik de quarantaine als een kans: om eindelijk mijn mailbox uit te mesten."
„Het bestaan is veranderd in één langgerekte coïtus interruptus”, sipte de zus van Ellen. „Cowietus wattes?”, vroeg het jongste neefje. „Dat je een stuk tompouce wel in je mond mag stoppen maar niet mag doorslikken.”
Bij verdriet geldt een tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid. Niemand zegt er iets van als een kersverse weduwnaar naar de fles grijpt of iemand die net zijn vader verloor zich verliest in online poker.
„Ik ben er gewoon zo klaar mee”, brieste het neefje (13) van Ellen Deckwitz, „altijd thuis zijn, die stomme Zoomlessen, dat ik mijn vrienden nauwelijks zie.”
Volgens de oudoom van Ellen Deckwitz zorgt sushi maken ervoor dat je weer eerbied krijgt voor de tijd.
Het vervelende aan de huidige situatie is dat het overal hetzelfde is. Vroeger was er tenminste nog de wetenschap dat er elders iets te beleven viel. Met deze epidemie is er geen elders meer.
Elke dag bel ik even met mijn oudoom Karel, die vanwege zijn leeftijd (100 of zo) tot de coronarisicogroep behoort, al vindt hij zelf van niet.
Dus gistermiddag werd ik gefacetimed door de neefjes (11 en 13). „Ja hoi!”, schreeuwde de oudste uitgelaten, „sorry maar we hebben een uitvinding gedaan, dit moet je zien!”
„Ik verveel me”, kreunde het neefje van Ellen Deckwitz, „en dan moeten we nog tot de zomer.” „Dat is toch niet erg?”, zei zijn broer. „Verveling is het hoogst haalbare voor de mens.
Ellen Deckwitz gaat normaal gesproken drie keer per week zwemmen om het gemoed te koelen. ‘Maar nu zijn alle zwembaden gesloten en been ik meerdere keren per dag schuimbekkend door mijn woonkamer.’
Ellen Deckwitz wilde een brief aan haar ouders posten en zag dat de brievenbus uitpuilde. Zouden er meer mensen zijn die nu zo hun genegenheid uiten?
Tijdens het applaus voor de zorgmedewerkers dinsdagavond waren de balkons gevuld met gezinnen en geliefden, er werd vuurwerk afgestoken. Het leek wel Nieuwjaar, of op z’n minst een omgekeerde Dodenherdenking.
Als je tegen je lief zegt gezamenlijk in quarantaine te willen, kan je wanhopig overkomen, als je zegt dat je voor zelfisolement gaat, kan je weer van onverschilligheid worden beticht.
Ellen Deckwitz moest een kleine traan wegpinken toen ze de excuses van de koning aan Indonesië vernam. „Omdat ik ze niet had verwacht. Omdat ze een groot, maar tegelijkertijd leeg gebaar zijn.”
Ellen Deckwitz hielp een stel dat na 20 jaar uit elkaar ging met verhuizen. 'Het werd een tornado van emoties, met knuffelsessies, gehuil en af en toe wat gekibbel over de spullen.'
Ellen Deckwitz mocht geen handen te schudden vanwege het coronavirus en was stiekem opgelucht. „Ontslagen van een verplichting waar ik het al decennialang toch moeilijk mee heb: het aanraken van onbekenden.”
Het neefje van Ellen Deckwitz voelt zich veiliger als hij alles vastlegt met zijn telefoon. „De smartphone: ook voor de registratie van al uw légale zaken.”
Tijdens haar boswandeling denkt Ellen Deckwitz nog dat de mens goed is. Tot de boswachter haar vertelt dat het bos in feite is afgericht.
Tijdens carnaval zie je hoe grote mensen zijn als ze even niet volwassen hoeven te doen, schrijft Ellen Deckwitz. "Het zijn gewoon kinderen, maar dan met stemrecht en een baan."
"Van schoonheid moet je gewoon zo snel mogelijk zien af te komen", constateert het neefje van Ellen Deckwitz.
Afgelopen week moest ik voor een blad op de foto en zo stond ik in een boekhandel de ene na de andere interessante kop te trekken.
Oscar Wilde schreef eens dat er twee soorten mensen bestaan: slechte en saaie. Er is iets verslavends aan hen die zowel geestig als kwaadaardig zijn.
Iets aanwijzen en zeggen waar het op lijkt, waar het naar klinkt en waar het je aan doet denken. Ellen Deckwitz en haar neefje spelen het spelletje graag: „Deze storm klinkt net als een zee met ADHD.”
"Meneer hier heeft net ontdekt dat niemand aan hem heeft gevraagd of hij wel geboren wilde worden”, zei mijn zus chagrijnig.
"Wat luidruchtige jongeren eigenlijk zeggen is: laat er alsjeblieft een plek voor ons zijn", concludeert de moeder van Ellen Deckwitz nadat er een groepje jongeren luidruchtig is.
"Dat mijn moeder opeens kon sterven, dat ik een hersenbloeding kon krijgen." Het aardige van angst is dat je er zelden moeite voor hoeft te doen: hij dient zich doorgaans vanzelf aan, schrijft Ellen Deckwitz.
In de Netflix-serie Sex Education wordt aandacht besteed aan allerlei hedendaagse seksproblemen. Behalve het allergrootste, schrijft Ellen Deckwitz: de smartphone.
"Toen ik mijn jas aantrok, besefte ik dat ik me als niet-drinker in zo’n beschonken gezelschap vaak Alice uit Wonderland voel."
Ellen Deckwitz helpt een slapeloze vriendin naar dromenland: „De god van de slaap is volgens sommige denkers eigenlijk dezelfde persoon als de god van de dood.”
‘Ik heb veel te veel vrienden!” buldert N. als hij mijn woonkamer binnen dendert. „Dat is toch mooi?” gok ik. „Het is een ramp!
Sinds Oudjaarsdag is de kat van mijn ouders kwijt en zo langzamerhand beginnen we het ergste te vrezen.
„Een vaat die moest worden opgeborgen, gympen die ik tot pulp moest sporten, een fruitschaal die ik moest leegeten.” Ellen Deckwitz moest van alles van zichzelf en vluchtte haar huis uit.
"Hé", fluisterde het neefje van Ellen, "hoe zit dat nou, is er nu eigenlijk iets na de dood of niet?”
Dus dit keer vierden we met een berg familie en vrienden de jaarwisseling in zo’n goedbedoelde kampeerboerderij en aangezien het gros van de genodigden dronk als een vis kon ik…
Laatst ruimde ik mijn kelder uit en tot de grote vreugde van mijn neefjes (13 en 11) ontdekte ik daarbij dozen vol superheldencomics.
De laatste jaren fluctueerde het liefdesleven van mijn zus harder dan de olieprijs, maar afgelopen herfst ging het vanuit het niets opeens helemaal goed.
Terwijl ik me altijd wél houd aan afspraken met vrienden, bleek het voor mij onmogelijk om een afspraak met mezelf na te komen.
Eigenlijk zou er niet zo’n taboe moeten rusten op uitkomen voor je geluk, schrijft Ellen Deckwitz. Maar ja, vertellen over hoe gelukkig je bent komt snel over alsof je de ander de ogen uit wilt steken.
Onlangs logeerde mijn zus bij me, en uit een fossiel soort hoffelijkheid laat ik gasten altijd in mijn eigen bed slapen.
Ellen Deckwitz voelt zich tijdens haar vakantie onrustiger dan ooit. Volgens haar zus is tegenwoordig iedereen verslaafd aan werk, om aan de waarheid te ontkomen. „Er is altijd wel iets waar je liever niet bij stilstaat.”
"Samen met jeugdvriendin K. bezoek ik het huis waar ze had moeten opgroeien maar waar in de praktijk haar ouders elkaar jarenlang de tent uitvochten."
Ellen Deckwitz ontdekt een verborgen talent bij een bevriende schrijfster. "En toen besloot ik in iets te gaan uitblinken, maar dat met niemand te delen."
De zus van Ellen Deckwitz is er klaar mee: met het idee dat depressie je iets oplevert. "Het enige dat je erdoor leert is om beter met je depressie om te gaan."
Ellen Deckwitz ging naar 'Doctor Sleep', het vervolg op 'The Shining'. Na afloop zag een vriendin bleek. "Dat hakte er wel in zeg.”
Omdat haar containerwoning lekt, logeert mijn achternichtje (21) deze week bij me waardoor ik ook weer even student ben: ’s avonds eten we friet, hangen we in pyjama’s op de bank…
Als het neefje van Ellen Deckwitz zingt, dan weet ze dat het mis is. "Als je je sip voelt, moet je gaan zingen."
Troost is een warme trui. Maar ook een warme trui kan troostend werken, en dus kopen we dingen die we eigenlijk niet nodig hebben, ondervond columnist Ellen Deckwitz.
Ellen Deckwitz zit op de bank met een verdrietige vriendin: haar geliefde blijkt een affaire te hebben. "Niet het bedrog of de verbroken beloftes zijn het ergste, maar wat je je allemaal in je hoofd haalt."
De vriendin van columnist Ellen Deckwitz wordt gebruikt als gespreksdildo, verzucht ze. "Want als je over jezelf praat komt het joepie-hormoon dopamine vrij, en dat is verslavend."
Ellen Deckwitz heeft een bijna doodervaring. Opeens ziet ze overal de dood en bedenkt dat het een wonder is dat ze het al 37 jaar volhoudt.
Ellen Deckwitz ging naar een stille kapper. "Er zijn maar weinig situaties waarin een ander je aanhoudend aanraakt zonder erbij te praten, en het was zowel intiem als intimiderend."
Toen ik naar Joker was geweest stonden mijn neefjes meteen te stuiteren. "Maar hoeveel bloe-hoed was er dan?" Maar het ging niet om bloed, het geweld zat elders in de film.
Terwijl Ellen Deckwitz twee uur lang in de tandartsstoel ligt, denkt zij terug aan de grootvader van een ex. "Vijftig jaar later hebben ze hun tanden niet meer, maar nog wel elkaar."
Een tijdje geleden kwam ik in de supermarkt een kennis tegen. Ik begon tegen hem aan te babbelen over huisdieren maar hij onderbrak me direct.
Ellen Deckwitz was te gast op een bruiloft en snikte twee pakjes zakdoekjes vol. Vreugdetranen, dacht ze. Maar op een bruiloft huilt maar een miniem deel uit blijdschap.
Hoe ouder je wordt, hoe banger je wordt voor telefoontjes met nieuws dat een dierbare ziek is. Ellen Deckwitz denkt terug aan de tijd dat ze nog dacht dat alles wel weer goed zou komen.
De moeder van Ellen Deckwitz schrikt altijd als ze een sirene hoort. "Ik heb gewoon altijd het gevoel dat zo’n ziekenwagen de dood aankondigt.”
Dansen is, vrij naar Bernard Shaw, toch vooral een verticale expressie van een horizontale behoefte. Maar bewegen om het bewegen kan heel bevrijdend zijn, merkte Ellen Deckwitz
Gisteren zat ik met een bevriende gynaecologe in de sauna waardoor je opeens met hele andere ogen naar de wereld kijkt.
Het neefje (10) van Ellen Deckwitz is een van de weinige kinderen die geen nachtlampje wil. "Het wordt bij mij altijd wat warmer van binnen wanneer het licht eindelijk verdwijnt."
Zelf heb ik door mijn Indische wortels altijd geworsteld met identiteit. Je bent niet typisch Nederlands, je leven is doorspekt met meerdere culturen.
De buurman van de ouders van Ellen Deckwitz zag in plantenzaadjes een euthanasie-doe-het-zelfpakket.
Depressie, angst en paniekaanvallen zijn geen tekenen van zwakte: ze zijn tekenen dat je te lang hebt geprobeerd sterk te blijven, leest Ellen Deckwitz. Maar klopt dat wel?
"Iedereen heeft natuurlijk biologische ouders, maar daarnaast is er ook nog de ouder naar wie we stiekem verlangen. Een ideaalbeeld", aldus een vriend van Ellen Deckwitz, "overgeleverd uit films, verhalen, reclames."
Ellen Deckwitz ligt met haar zus in het park wanneer die aan haar vraagt op welke leeftijd ze is begonnen met masturberen.
Ellen Deckwitz bedacht dat het best vreemd is dat niemand in vriendschapstherapie gaat. "Voor je relatie en familie heb je hulpverlening te over, voor je vrienden niet."
Ellen Deckwitz bezocht een festival en het viel haar op dat de jongeren er wel erg mooi en helder uitzagen. "Hoe ouder ik word, hoe mooier ik jonge mensen vind."
Ellen Deckwitz neemt haar neefjes mee in de wereld voor het internet, toen je nog wel eens een aflevering van een serie miste, en zelf moest uitvogelen wat er gebeurd was. "Eigenlijk net zoals in het dagelijks leven."
Als je iemand prematuur geliefde noemt, zie je de persoon niet meer, alleen nog wat jullie onderlinge verhouding moet voorstellen. Hoe ouder ik word, hoe minder snel ik iemand geliefde noem.
Vijftien jaar geleden kwam Ellen Deckwitz 'uit de kist'. Nu kijkt ze terug. "Het was zomer, de natuur stond in volle bloei en ik wilde dood."
Oorlogen zijn nooit voorbij wanneer de witte vlag wordt gehesen, weet Ellen Deckwitz. En dus herdenkt ze vandaag tijdens de Nationale Indiëherdenking de familie van haar moeder.
Het neefje van Ellen Deckwitz heeft de baard in de keel. Samen met haar moeder belt ze hem, omdat zijn stem nu zo grappig klinkt. "Maar waar ik verwachtte dat mijn moeder ieder moment in lachen uit zou barsten werd ze steeds bleker."
Augustus dwingt altijd tot het maken van een klein overzicht: wat hebben we tot dusver met dit jaar gedaan, hoe stonden we er een zomer geleden voor, waar willen we over een jaar zijn?
Ellen Deckwitz helpt het huis uit te mesten van haar slordigste vriendin. "Na twee dagen zwoegen heb ik de longfunctie van een Limburgse mijnwerker, maar is het huis ook soort van toonbaar."
Tokio is als een overbelichte foto, leert columnist Ellen Deckwitz van haar gids. "Overbelichting is een vorm van censuur. Ze dempt het donker."
Bij Ellen Deckwitz thuis was het enige taboe alles dat met Japan te maken had, omdat haar grootmoeder in een jappenkamp had gezeten. En zo was ze van kindsbeen af geobsedeerd door dat land.
"Ik weet dat er dingen gaan veranderen, zoals altijd wanneer een vriendin moeder wordt, maar het voelt nog onwerkelijk." Columnist Ellen schrijft over de bewegingen van de tijd.
An sich is verjaren niet zo moeilijk, schrijft Ellen Deckwitz. Het enige dat je ervoor hoeft te doorstaan is tijd. Bij depressie is juist dát de grootste vijand.
Als haar zus geblesseerd raakt na een worstelpartijtje, staat Ellen Deckwitz haar huis opnieuw in te richten.
"Ik houd van mijn vrienden, maar waar ik ook heel veel van houd is na een avond lang sociaal doen nog even in mijn eentje te fietsen", schrijft Ellen Deckwitz.
Eens in de zoveel tijd beginnen mijn zus en ik aan iets waarvoor we bij ons weten geen enkele aanleg hebben, om ons te oefenen in tekortschieten.
"Op hete dagen is de slaap een jack russell die niet komt opdraven hoe hard je ook roept, en dus lag ik vannacht naar het plafond te staren."
Ellen Deckwitz lag met haar zus en diens zoons in het park te lummelen. Alles was dik voor mekaar totdat de oudste vroeg: "Waarom is de mens eigenlijk altijd zo ongelukkig?'
Lieve God, dacht Ellen Deckwitz, wat is het moeilijk om de taal achter te laten. En om iemand eindelijk de slaap te gunnen.
De tweede grote liefde wordt onderschat, vindt Ellen Deckwitz."En vooral: hoeveel moed het kost."
Columnist Ellen Deckwitz gaat periodiek celibatair door het leven. "Een vriend zei laatst dat er een zeker comfort schuilt in die eenzaamheid."
Tegen de zomer is mijn zus’ liefdesleven altijd een heus entertainmentkanaal. Voor het eerst in tijden (of zes maanden) vindt ze weer eens iemand leuk en omdat ze denkt dat ik…
En tijdje geleden schreef Ellen Deckwitz dat haar vader (82) fysiek achteruit gaat. Naar aanleiding daarvan belde hij haar op.
Onlangs werd een goede vriendin veertig en zo bevonden mijn zus en ik ons op een feest tussen allemaal bloedmooie dames want de jarige was 1. van de vrouwen 2. polyamoreus en 3.
Ellen Deckwitz vindt een dichtbundel gegeven door een oude liefde. "Ik streelde de poëziebundel. De jongen zou inmiddels tegen de veertig zijn."
Ik koesterde de kleine feiten die ik van mijn vader had verzameld. En ik koesterde deze dag met hem. Iedere hartslag klonk even als een aanhoudende dankbetuiging.
Eurovisie-gastheer Israël doet aan 'sunwashen', schrijft Ellen Deckwitz. "Het land wordt neergezet als een paradijs, zolang je geen Palestijn bent."
Alleen degenen die de afgelopen weken in een coma of baarmoeder lagen zal zijn ontgaan dat momenteel het slotseizoen van Game of Thrones bezig is.
Wanneer er een strijd is voor gelijke rechten zul je ook altijd mensen hebben die de veranderde regels gebruiken om er zelf beter van te worden, schrijft Ellen Deckwitz.
Ellen komt een kennis tegen die een hartstilstand heeft gehad. Zij is blij met haar tweede leven maar haar gezin doet alsof er toch iets gestorven is.
Jaarlijks geef ik in de aanloop naar de dodenherdenking workshops waarbij jongeren een gedicht moeten schrijven over de Tweede Wereldoorlog.
Ik had ooit een baas die om een kleinigheid me de wenkbrauwen van het gezicht schreeuwde. Later bleek dat zijn vrouw die ochtend had aangegeven te willen scheiden.
Wanneer je al een paar maanden met een serotonineloos gemoed rondloopt, kijk je op een gegeven moment anders tegen de dingen aan.
Het neefje van Ellen Deckwitz vond het dit paasweekend nodig om te beginnen aan de puberteit.
Onlangs stuitte ik in mijn ouderlijk huis op een gouden ring waarin, dat dacht ik althans, een stukje ivoor was gezet.
Ellen Deckwitz heeft haar leerlingen de afgelopen vijftien jaar terughoudender zien worden doordat alles tegenwoordig vastgelegd kan worden.
De afgelopen dagen is de lente flink aan het uitbotten geslagen: de vogeltjes fluiten zich een klaplong, mijn studenten zien scheel van de hormonen en de bomen bloesemen zich een…
Een van mijn lievelingsmensen zette onlangs zijn huis op Funda om voor onbepaalde tijd op reis te kunnen, en dus stond ik zaterdag met hem op de IJ-hallen in Amsterdam om de…
Onlangs ontmoette ik op het Boekenbal de Franse auteur Michel Houellebecq, dat wil zeggen, ik stond in de weg toen hij net op de foto ging voor een kwaliteitskrant.
Zondag was mijn jongste neefje (10) over de vloer om te gamen, maar waar hij gewoonlijk zo opgewekt is als een jack russell in een worstenstruik, kon er die ochtend geen glimlach…
Laten we ervoor zorgen dat het taboe om over kindermisbruik te praten verdwijnt, schrijft Ellen Deckwitz, voor zowel de kinderen als degenen die hen willen beschermen.
Afgelopen weekend hadden we familiefeest en dat was zo vlak na de verkiezingen levensgevaarlijk. Ik ken geen andere familie die qua opvattingen zo gevarieerd is als de mijne: de…
Ellen Deckwitz is niet erg onder de indruk van 'Jas van Belofte', het boekenweekgeschenk geschreven door Jan Siebelink. Interessanter vindt ze Isiks memoire-essay 'Mijn moeders strijd'.
Mijn ouders zijn van die mensen die, wanneer ze je een Netflixserie aanraden, ook maar meteen de gehele afloop vertellen, en zo was het geheel normaal dat ze al rond mijn zesde…
Dus je bent in het buitenland, pakt met een vriendin een terras, het wordt later dan bedoeld en opeens zijn er zo veel sterren dat je het gevoel krijgt op de set van Star Wars te…
Onlangs zat ik in Stellenbosch, een stadje ten oosten van Kaapstad. Het centrum is net een filmset: brandschone straten, imposante koloniale woningen, eikenbomen, kerkjes…
Soms weet je niet meer wat je moet lezen, vooral wanneer je huis zo vol staat met schuldstapels (= de boekenpijlers waar je ooit nog aan moet beginnen) dat je woning inmiddels…
Het is weer zowat voorjaar en dus belt mijn zus iedere avond om te getuigen van haar lentedip. Tring tring: „Ja al dat stomme daglicht dus vanavond ging ik maar naar dat…
Onlangs stond ik met mijn zus in de boekhandel toen bleek dat het boek dat zij wilde niet aanwezig was. Ik zocht meteen dekking.
Dus ik was bij mijn ouders en zocht nog wat te lezen voor mijn treinreis terug naar fijnstofland. In een van hun zestig boekenkasten stuitte ik op een stokoud exemplaar van Lady…
Een artikel waarin werd gesteld dat Zeeland onder water zal verdwijnen als de zeespiegel stijgt, ontketende een fikse ruzie op de familiedag van Ellen Deckwitz.
Gisteravond bleek mijn badkamer stuk. Liters water kwamen via de halogeenspotjes omlaag, waardoor het even leek alsof er vloeibaar licht uit het plafond stroomde.
De laatste jaren bekruipt me het vermoeden dat Valentijnsdag aan het veranderden is in Vriendschapsdag: steeds meer luitjes zie ik op de veertiende kameraadschap vieren in plaats…
De zus van Ellen Deckwitz vertelde trots dat haar zoon (13) een van de klimaatspijbelaars was. Meteen stoof het deel van de familie dat affiniteit heeft met fossiele brandstoffen op.
Vanochtend kroop ik uit bed en was ik verbaasd dat ik me, na weken achtereen met een grauw hoofd te zijn opgestaan, niet somber voelde. Was de wereld opeens leuk geworden?
Elke maand neem ik mijn ouders mee uit eten, als dank dat ze me destijds niet te vondeling hebben gelegd.
‘Ja hoe werkt dit ding oh hoi Ellen nou ik sta in de boekhandel en wil gedichten kopen want het is Poëzieweek en dan krijg je er zo’n gratis boekje bij”, schalde oudoom Karel…
Dit weekend zat mijn neefje (13) naast me op de bank ook gewoon maar wat te smartphonen tot hij opeens stilviel.
Gisteravond maakte Ellen Deckwitz met haar zus een sneeuwwandeling en na een kleine drieënhalf uur snakte ze naar een blarenpleister.
Ik overweeg WhatsApp van mijn telefoon te gooien. Het is in die twee jaar (ja, ik ben een laatbloeier) dat ik eraan doe een bron van voortdurende stress geworden.
Begin deze week was ik zo snotverkouden dat ik in één dag alle afleveringen van die nieuwe Netflix-hit Sex Education keek.
Misschien komt het door de post-partumdepressie die altijd volgt op de feestdagen, of gewoon doordat de mensheid de zonzijde van het bestaan altijd schromelijk overschat, maar…
Naar aanleiding van de Nashville-verklaring publiceerde VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff maandag een zelfgemaakt gedicht, Omarm de liefde, waarin hij het opneemt voor de…
Vrijdagavond was ik ook maar wat aan het wandelen toen plotseling de boodschappentas van de oude man voor me het begaf.
‘Dit gaat jou veel meer pijn doen dan mij”, grijnst de man terwijl hij zijn latex handschoentjes aantrekt. Ik bevind me in een tatoeageshop om de hand van goede vriend T.
Tussen het kerstvieren door pakten we even de auto naar Deventer om daar wat rond te wandelen want Bathmen zat al vol.
Eens in de zoveel tijd laat ik een bejaarde uit. R. kreeg ik toegewezen via zo’n organisatie waarbij eenzame mensen (doorgaans senioren) gezelschap krijgen van mensen (doorgaans…
Toen ik nog student was mocht ik van mezelf, zodra ik mijn propedeuse had gehaald, er een studie naast gaan doen (dat kon in die goede ouwe tijd nog kosteloos) en zo begon ik na…
Vannacht was ik aan de wandel en besefte plotseling dat alles eigenlijk vrij prima gaat. Een tijd geleden incasseerde ik een behoorlijke stomp op mijn hart en door heel braaf te…
‘Doe-bloem-op-die-bakplaat!” schreeuwde mijn neefje (10) tegen de televisie, gevolgd door „Serranoham kan ECHT niet meer!” We keken Heel Holland Bakt.
Omdat ik freelancer ben en volgens mijn omgeving dus geen echt werk heb, moet ik altijd mee als ze overdag iets gaan doen wat ze eng vinden, en zo zat ik gisteren in een kliniek…
Dit weekend was ik met mijn zus en neefje (13) bij een rapconcert. Op de dansvloer ontstond de ene na de andere moshpit, u weet wel, zo’n plek waar concertgangers wild tegen…
‘Ik hoop echt dat ze Sinterklaas binnenkort afschaffen”, jammerde een vriend dit weekend. „Vanwege die hele Pietendiscussie?” vroeg ik.
Afgelopen weekend werd mijn neefje dertien en dus moesten we zondag met de gehele familie in een kring zitten om veganistische cake te eten.
‘Dus ik ging gisteravond wandelen. Alleen”, voegt mijn zus eraan toe, alsof ik eerder die dag opzettelijk van de trap ben gevallen, „en het was heerlijk.
Zaterdagavond gaf mijn zus een dinertje en een van de aanwezigen had die middag voor een of ander medium verslag gedaan van de Sintintocht.
Afgelopen maandag overleed Stan Lee, geestelijk vader van onder anderen Spider-Man en de X-Men. Mijn broer en ik treurden.
Zaterdag ging ik bij mijn zus en oudste neefje (bijna 13) op ziekenbezoek: nu het steeds vroeger donker is zijn ze zo somber dat ik af en toe hun boodschappen doe en zo stond ik…
De afgelopen weken is bij bijna mijn hele omgeving de relatie uitgegaan, waardoor mijn sociale leven ineens in topvorm is.
Vrijdag sleurde mijn zus me mee naar het jaarlijkse bedrijfsfeest van haar psychologenpraktijk. Terwijl ik handjes schudde („niet te hard”, zei er een, „Ik heb de hele dag…
Het telefoontje kwam om half tien ’s avonds, twee dagen nadat ze me hadden verteld wat palliatieve sedatie inhield.
Onlangs lanceerde Netflix de griezelserie The Haunting of Hill House, waarin een getroubleerd gezin terugkijkt op hun tijd in een landhuis vol spoken.
‘We hebben Het gouden ei eruit gewerkt”, jubelde M., (docent Nederlands), „om meer tijd aan poëzie te kunnen besteden!” Van blijdschap stuiterde ik nog net niet het raam uit.
Mijn vader (81) weet soms niet wat hij met zijn leven aan moet. Laatst zijn mijn zus en ik bij onze ouwelui op bezoek en zit-ie in de achtertuin aan de elektrische fiets van onze…
Voor het eerst sinds eeuwen leek een zomer bijna even lang te duren als die uit mijn kindertijd. Bij ieder terras dat ik de afgelopen maanden pakte, werd er dan ook flink op de…
Een tijdje terug zat ik in een klooster om te schrijven. Internet ontbrak waardoor ik geen excuus had om mijn werk te ontduiken en dus woonde ik vanaf dag twee alle missen bij.
Je weet het natuurlijk nooit zeker dankzij die opwarming van de aarde, maar het zijn waarschijnlijk de laatste zomerse dagen van het jaar.
‘Ik hoop dat ze hem haalt”, zegt mijn zus terwijl het zaallicht dimt. Normaliter gaan we voor onze ontspanning naar het theater, maar vanavond zitten we er als supporters. Want B.
Na vijf jaar gestopt te zijn heb ik dit jaar een periode gepaft als een hoogoven. Ik had met mezelf de afspraak dat ik op reis mag roken (de reden ben ik vergeten) maar door in…
Dus ik sleepte mijn zus het zonlicht in want ze was al weken sikkeneurig. „Aaargh, dopamine, serotonine! Ik haat vitamine D!” siste ze toen ik haar naar buiten duwde.
Ik zat in een volle tram en een jongetje van een jaar of acht nam plaats in de tweezitter voor me. Die kinderen tegenwoordig, dacht ik bewonderend, helemaal in hun eentje op pad…
Toen ik een paar jaar geleden cavia’s nam, werd ik door mijn gehele omgeving hoofdzakelijk sneu gevonden.
‘Heej”, fluistert mijn neefje (12) als hij de voordeur opendoet. „Ma is een beetje chagrijnig vandaag.” „Dat is ze haar hele leven toch al,” zeg ik terwijl ik hem door de gang…
Op het moment van schrijven vieren we de Boekenweek voor Jongeren en in het kader daarvan reisde ik afgelopen vrijdag met diverse auteurs af naar Zutphen om de lokale jeugd een…
Een van de nadelen van wonen in een stokoud huis is de gehorigheid. De wanden en vloeren zijn dun als vloeipapier waardoor je af en toe het gevoel hebt in één ruimte met je…
Sinds gisteren kun je eindelijk ruiken dat het herfst wordt: die heerlijke geur van rot komt je al tegemoet zodra je je voordeur open schopt.
Het sterkste lichaam dat ik ken moet tegenwoordig ondersteund worden wanneer het de trap op wil. Het lichaam is 34 jaar, heet Anna en danste jarenlang de sterren van de hemel.
Onlangs werd ik wakker met rouwrandjes onder mijn nagels. Ik had een deel van de nacht doorgebracht bij de minnaar en schrok.
Onlangs had ik weer eens de levensvreugde van een goudvis in een emmer piranha’s, waarop mijn zus me meesleepte naar de sauna.
Maandag schreef ik een column waarin ik ervoor uitkwam dat ik me de laatste tijd niet zo goed voel. Het gaat qua werk, gezondheid en mooie-mensen-aandacht prima, maar er hangt…
De moeder van mijn beste vriend is ongeneeslijk ziek, een geliefd kinderloos stel kreeg te horen dat hun adoptie-aanvraag is afgewezen en de buren moesten hun hond laten inslapen.
Vanochtend stond ik op en was het mis, dat wil zeggen: ik voelde me zonder enige reden knetterblij. Het regende, het boek van mijn concurrent was nog steeds niet verramsjt, en…
Zondagavond stoof mijn zus de woonkamer binnen, roepende dat ze onze grootvader (die al vijftig jaar dood is) had gezien.
Laatst had ik een verjaardagsfeestje en onder de genodigden bevond zich een lief stelletje dat niet kon ophouden met tortelen.
Afgelopen zaterdag moest mijn zus naar een vrijgezellenfeest in Zenderen waardoor ik haar kinderen (12 en 10) over de vloer kreeg.
Het is weer zomer en dat betekent dat alle relaties om mij heen harder ontploffen dan een bak mais in een nucleaire reactor.
Gisteren belde een vriend met de vraag of ik woensdagmiddag met hem wilde wandelen op de Utrechtse Heuvelrug.
Gisteren pakte ik de laatste metro naar huis en aanvankelijk had ik het hele voertuig voor me alleen tot er na twee haltes een wat oudere man instapte en recht tegenover me…
Onlangs was ik in New York en zat ik op een zondagavond alleen in mijn hotelkamer geen porno te kijken toen opeens het brandalarm afging, gevolgd door een paniekerige oproep dat…
Afgelopen week zat ik in New York aan tafel met een lucht- en ruimtevaartingenieur. Toen hij zag hoe bleek ik wegtrok wanneer hij vertelde over zijn werk (het triggerde…
Senioren en hitte zijn een slechte combinatie. Neem mijn overbuurman van 85: die hing de afgelopen dagen zo slap in zijn tuinstoel dat ik af en toe genoodzaakt was de ramen open…
‘Nou”, zegt de arts tegen mijn vriendin (34), „Vertelt u maar wat beter kan.” Ze begint op te sommen wat er allemaal moet worden behandeld: onder de ogen, langs de mond, het…
Als ik mensen vertel dat ik zzp’er ben zuchten ze meestal van bewondering, hoe knap het wel niet is dat ik zelf structuur in mijn dagen aan kan brengen.
De afgelopen maanden heb ik meer in een vliegtuig gezeten dan de paus en hoewel op een zeker moment qua claustrofobie en misantropie alle vluchten op elkaar lijken, zijn er…
Wanneer je geobsedeerd bent door poëzie komt er een moment waarop je de bibliotheek uit moet en de wereld intrekt, om daar te ontdekken hoe er elders wordt gelezen, hoe ze in…
Los van de logistieke, emotionele, financiële en sociale aspecten is een bruiloft vooral een visuele uitdaging.
Mijn moeder is verslaafd aan opruimen en ik aan troep maken, en dus is ze al jarenlang bezig om me netter te krijgen. Gisteren is het haar eindelijk gelukt.
‘Ik heb het opgegeven”, zegt mijn zus als ik haar zondagavond binnenlaat. Opgeven betekent bij haar dat ze verliefd was en het niet meer zag gebeuren.
‘Ja Ellie, we kunnen morgen niet langskomen want je vader heeft botox gehad”, zei mijn moeder. Ik verdronk van schrik bijna in mijn jacuzzi: hoezo niet langskomen?
Afgelopen vrijdag werd bekend dat het thema van de Boekenweek 2019 ‘De moeder de vrouw’ is en dat zowel het geschenk als het essay worden geschreven door heren.
Toen ik maandag in het vliegtuig ging zitten voor een nachtvlucht van São Paulo naar Parijs en zag dat iedereen in mijn cabine supportersshirts voor het Braziliaanse elftal…
Als je aan stellen vertelt dat je single bent, krijg je meestal dezelfde reactie. Naast medeleven is er ook enthousiasme: na elke relatiebreuk word ik van alle kanten…
Mijn zus heeft plaatsvervangende hypochondrie, wat erop neerkomt dat ze altijd bang is dat haar familie aan haar laatste adem bezig is.
De effecten van de ramadan merk ik als buitenstaander nergens zo sterk als in het onderwijs. Leerlingen die normaliter fanatiek meedoen hangen slapjes in de banken, kijken…
Laatst belde de fantastische Janneke, met wie ik al sinds mijn twaalfde bevriend ben. Ze had eindelijk alle foto’s uit onze school- en studietijd gedigitaliseerd en nodigde me…
‘Nou wij hebben gisteren dus zoiets leuks gedaan”, zegt mijn moeder als ik de telefoon opneem, „We zijn naar het open huis van het nieuwe crematorium geweest!” „Ik wist niet dat…
Op reis word je onophoudelijk aangesproken: door taxichauffeurs, straatverkopers en soms bekruipt je dan het gevoel niet meer dan een pinautomaat op pootjes te zijn.
Een van de lastigste dingen van reizen, naast natuurlijk ebola en dronken Nederlanders, is pingelen. Als je te veel toegeeft voel je je een kneus, als je te weinig betaalt een…
Afgelopen weekend keerde ik terug uit Indonesië en scheel van de jetlag schoof ik dinsdagmiddag aan op een terras.
Met mijn neefjes ging ik onlangs naar het Van Gogh. Ze hadden de film Loving Vincent gezien en hupsten als fanboys door de gangen.
Vanavond is het weer tijd voor de eerste ronde van het meest onderschatte evenement van het jaar: het Eurovisie Songfestival.
Donderdagavond zat ik voor het eerst in tijden weer eens in de bus. Normaal loop ik alles, maar de vriendin die ik zou bezoeken woont vijftien kilometer verderop en dus was ik…
‘Ben jij zaterdag ook bij de begrafenis van X?” vroeg ik aan D. „Ja”, zei hij, „maar ik heb er een andere begrafenis voor moeten afzeggen.” Dat klonk maar al te bekend: ook ik…
De week voorafgaand aan een reis is altijd zo veel gedoe: deadlines halen, koffers pakken, huisoppas instrueren.
Gisteren droomde ik dat ik weer in de brugklas zat en het was geen feest: alle onzekerheden kwamen terug, al het gepieker.
Zondagmiddag zat ik met een vriend op het terras toen plots mijn telefoon ging. „Mijn paard is ongeneeslijk ziek”, huilde een vriendin aan de andere kant van de lijn, waarop ik…
Afgelopen weekend toog ik naar de bioscoop om de nieuwe horrorhit A Quiet Place te zien. Omdat al mijn filmmaatjes kinderen hebben en daardoor mentaal geen griezelfilm meer…
Het stomme van sport is dat je wéét dat het goed voor je is, waardoor je geen enkel excuus meer hebt om thuis te blijven.
De afgelopen tijd ben ik bezig geweest met het optekenen van familieverhalen. Mijn moeders kant komt uit voormalig Nederlands-Indië en zo reisde ik door Nederland om laatste…
Omdat mijn zus in Australië zat, logeerden haar zoons (10, 12) de afgelopen drie weken bij me en dat was stiekem erg geweldig.
De afgelopen weken heb ik verschillende familieverhalen voor de volgende generatie vastgelegd. Gelukkig is er bij ons thuis al flink wat stamboomonderzoek gedaan, waardoor ik me…
Gistermiddag was het druilerig weer, maar beloofd is beloofd en zo trokken mijn neefjes (10 en 12) en ik (108) eropuit voor een wandeling in het Zeisterbos.
In mijn familie hebben we een redelijk talent voor neerslachtigheid en zodra het voorjaar aanbreekt worden we bijna allemaal depri.
Omdat mijn zus voor een congres in Australië zit pas ik de komende weken op mijn neefjes (10 en 12) en na een dag of drie ben je van lievelingsfamilielid alweer veranderd in een…
Mijn Indische grootmoeder (1921-2014) wist alles over de jicht van Karel de Vijfde, de epilepsie van Alexander de Grote, de flaporen van Joséphine de Beauharnais.
Op het moment van schrijven is het nog een paar dagen Boekenweek en hoewel deze feestperiode eigenlijk in het teken van proza staat (zeker omdat we eind januari tegenwoordig…
Op het moment van schrijven zit een van mijn lievelingsmensen in een vliegtuig en ik aan de valeriaan: ik ben altijd onrustig als een van mijn geliefden vliegt.
De ware helden van de Boekenweek zijn natuurlijk niet de schrijvers of uitgevers, maar de boekhandelaren die zich in zo’n periode het vuur uit de sloffen rennen.
Mijn oudste neefje (12) kwam vrijdag uit school en plofte op mijn bank. Het was zo te zien weer eens goed mis: hangende schouders, vlak gezicht.
Mijn geliefde zal vrijdag in Zuid-Afrika getuige spelen bij het huwelijk van zijn beste vriend en daarbij hoort natuurlijk ook het geven van een speech.
Laatst gaf ik op een geweldige middelbare school poëzie en kletste na afloop met een clubje leerlingen. Op een zeker moment ging het over hun toekomstplannen.
Er gaat geen dag voorbij zonder gepieker: over mijn werk, het klimaat, de economie. Afgelopen week lag ik in bed weer eens te malen over mijn pensioenopbouw en de gezondheid van…
Afgelopen week werd bekend dat Lucebert als jongeling het gedachtengoed van de nazi’s bewonderde: hij schreef brieven waarin hij de „joodse sjacherige zwetsaard” verfoeide en…
Ik maak deel uit van een vriendenkring met een geschiedenistic en dus lezen we kansloos veel memoires, biografieën en kronieken.
Ik weet de eerste 24 uur na een overlijdensbericht nooit wat ik met mezelf aan moet. Je wacht op instructies zoals bij elke andere ramp, maar er is geen enkel advies dat de boel…
In het kader van de Poëzieweek reisde ik afgelopen week door het land, van theaters tot scholen, van boekhandels tot bibliotheken, om jong en oud te enthousiasmeren voor de…
Afgelopen weekend zat ik met mijn geliefde te lezen in een café. Buiten was het kil, binnen warm en gezellig en op een zeker moment kregen we honger.
Vanavond zal de VSB Poëzieprijs (de bekroning voor de beste dichtbundel van het jaar) voor de laatste keer worden uitgereikt.
Het zijn donkere koude weken en de laatste tijd zie ik de ene na de andere relatie uit elkaar spatten.
Omdat iedereen hobby’s nodig heeft maak ik sinds kort deel uit van een clubje geschiedenisfreaks dat historische drama’s en series kijkt en dan luidkeels commentaar levert.
Afgelopen vrijdagavond keek ik met mijn zus en haar nageslacht The Voice of Holland. Op een zeker moment was coach Anouk zo geraakt door een optreden dat ze een traantje…
Nu mijn straat het verdienmodel dat Airbnb heet heeft ontdekt, is het in mijn voorheen kalme buurt een drukte van jewelste.
Laatst waren mijn zus en ik op een afstudeerfeestje dat meer weg had van een awardsgala: er was een twee uur durend programma vol speeches, muzikale entr’actes en lofdichten…
Het voordeel van niet drinken is dat je op Nieuwjaarsdag op tijd uit bed bent en de stad voor jezelf alleen hebt.
Ongeveer een jaar geleden kreeg mijn neefje (12) last van somberte. Het was geen verrassing: bij ons in de familie start rond die leeftijd bij iedereen de melancholie, in…
‘Je haar kan echt niet meer”, zegt Floor (17) bezorgd. „Die balayage is zo 2014”, vult haar zusje Robin (15) aan.
Na diverse generaties te hebben uitgelegd wat het Fokschaap is gaat mijn moeder volgende week met pensioen.
Afgelopen weekend werd ik gebeld door een vriend bij wie begin dit jaar de maag werd verwijderd. Het verdriet, de pijn en de woede laaiden af en toe zo hoog op dat hij op een…
Wie zoals ik wat banger aangelegd is dan de gemiddelde mens, vindt in de loop der jaren zijn eigen foefjes uit om de dagen door te komen: sommigen verdunnen hun vrees met een…
Omdat mijn zus niet tegen geschiedenis kan, help ik haar zoon met zijn huiswerk, wat meteen een lekkere opfriscursus is voor mij (trechterbekercultuur!
Dankzij mijn tienerneefjes sta ik toch een beetje in contact met de werkelijkheid en toen ze dit weekend over Famke Louise begonnen wist ik dus al dat het een vlogster betrof…
‘OMG ik ken een pro-Zwarte Pieter!” schreeuwt mijn zus als ik de voordeur open. Terwijl ze mijn huis binnenstormt, snikt ze dat het om een lid van haar leesclub gaat met wie ze…
Omdat mijn tachtigjarige vader qua motoriek een kneus is, viel hij laatst op een paaltje van dertig centimeter en hield daar twee gebroken ribben aan over.
Zaterdag was ik met mijn zus uit eten in een overbezet restaurant waar je je ellebogen in de gaten moest houden, want anders zat je er al mee in het gerecht van de tafel naast je.
Ik heb een tijdje gedatet met een jurist, maar toen bleek dat we elkaars gezelschap vooral opzochten omdat we van Ben Stiller houden, besloten we onze verkering in een…
Afgelopen week werd ik om redenen waar ik niet verder op in kan gaan rondgeleid bij een aannemingsbedrijf.
Waar sommigen uitzien naar de eerste hete dag van het jaar, kijken mijn zus en ik uit naar de eerste nacht onder het vriespunt, om dan de wandelschoenen aan te trekken en een…
Vanochtend werd ik wakker met een gezicht waarin elke spier was verstuikt. Dat zat als volgt: zaterdag had ik een mooie tafel gevonden op Marktplaats en omdat deze volgens Google…
Gisteravond had ik weer eens een overspannen vriendin op de bank: ze snikte dat ze de dagen niet meer volhield.
Afgelopen zaterdag zat mijn geliefde hyerventilerend op de bank: zijn club, Tottenham Hotspur, zou spelen tegen Manchester United.
Ik was weer eens verslaafd: niet aan iets waardoor je aankomt of kans loopt op een enge ziekte, maar aan iets veel onschuldigers: een liedje.
Laten we het eens hebben over honger. Afgelopen zaterdag startte er een serie in de Volkskrant, over de toekomst van het boek.
Afgelopen week kwam ik er door #metoo achter dat honderden van mijn Facebook-vrienden, vrouwen maar ook mannen, ooit te maken hebben gekregen met seksueel geweld.
Afgelopen weekend was zo druk dat ik ervan moest bijkomen. Mijn hoofd bonkt nog makkelijk een half etmaal na van een feestje: van het geklets, van alle info die er op je werd…
Huizen zijn net katten: zodra ze ook maar vermoeden dat je geen tijd hebt, beginnen ze te zeuren, zo van: joehoe, aandacht, aai mij.
Dit weekend had ik mijn moeder aan de lijn, en zoals dat met moeders gaat die de pensioengerechtigde leeftijd naderen, kon ze niet ophouden over al haar vriendinnen die het ene…
Afgelopen week had ik het met een auteur erover dat in de letteren steeds jonger wordt gedebuteerd. Vroeger was je een jonge schrijver als je rond je dertigste je eerste werk de…
Een jonge vrouw vertelde laatst op een feestje over haar drie konijntjes, die thuis vrij mogen rondlopen. Af en toe neemt ze hen zelfs mee het bos in. „Aan een riempje?” vroeg ik.
Afgelopen weekend liep ik met mijn zus de bioscoop uit en omdat het een zachte avond was, besloten we naar huis te wandelen.
Afgelopen weekend stond in de Volkskrant het artikel Het misverstand drank, over wat volgens auteur Ianthe Sahadat de lievelingsverslaving van Nederland is: drinken.
Sinds een paar weken wordt de kade waaraan ik woon, gerenoveerd. Helaas gaat dat gepaard met schreeuwende mannen en knalharde radio.
Mijn vader is wiskundige en vereert zijn abacus als een altaar. Daar kun je veel van vinden, maar het zorgt er in ieder geval voor dat ik ontzag heb voor getallen.
Afgelopen zaterdag stond er in Trouw een stuk over het verdwijnen van de VSB Poëzieprijs (dat is voor de poëzie wat de Libris is voor proza) waarin filosofe Leonie Breebaart het…
Zaterdagavond ging ik naar It, de remake van de miniserie die ervoor zorgde dat ik als twaalfjarige nachtenlang niet sliep.
Gisteren was ik uit eten met Z., bij wie vergeleken Humberto Tan erbij loopt als een zwerver: Z. is altijd meer dan voortreffelijk gekleed.
Maandagmiddag zette ik met mijn neefjes en zus de seizoensfinale van Game of Thrones op. Na anderhalf uur epische televisie zegen we bevredigd achterover.
Dit weekend was ik bij een vriend die zulke zware ADHD heeft dat vergeleken bij hem Bart Chabot een zwarte band in zenmeditatie bezit.
Gistermiddag gingen mijn laptopsnoer, stofzuiger en vaatwasser los van elkaar stuk en toen ik klaar was met schreeuwen was ik ergens ook gelukkig.
Afgelopen weekend lag ik geveld door griep te klappertanden onder de dekens. Ik was er zo erg aan toe dat ik in vroeger tijd de pastoor en zijn keuzemenu aan sacramenten zou…
Dit weekend vindt de 25ste editie van Lowlands plaats en ik voel me daardoor stokoud, want oma kan zich nog herinneren hoe het er in de jaren negentig aan toeging.
De zomer is een periode waarin je volgens de dokter moet ontspannen en dus vulde ik de afgelopen maanden met lesgeven, want je komt uit een docentenfamilie of niet.
Mijn zus stuift onze lunchafspraak binnen en getuige de stand van haar wenkbrauwen gaat het een lange zitting worden.
Zaterdag bezocht ik het Tuinfeest, een geweldig poëziefestival te Deventer, waar ik jaren geleden tijdens de naborrel in gesprek raakte met Joost Zwagerman.
Mijn vriendin M. verbrak twee maanden geleden haar relatie en tussen de hysterische huilbuien door gaat het prima: ze kan lachen, ze kan werken, ze heeft een nieuwe woning die…
‘Ik wist helemaal niet dat Peer een rijbewijs had”, zei mijn zus toen we wachtten op de neef (type biologisch en chronisch verward) die ons een lift zou geven naar een…
Bij mijn dokter hangt een reproductie van Brueghels De val van Icarus aan de wand, en eenmaal thuis besloot ik via Google mijn Icaruskennis wat op te frissen.
Dit weekend publiceerde de Theaterkrant een opiniestuk dat voor de nodige ophef zorgde. Bregje Maatman (1974), theaterwetenschapper en adviseur voor podiumkunstinstellingen…
Vannacht strompelde ik de spoedeisende hulp binnen, nadat mijn buik in enkele uren van een goedbedoelend organenopbergsysteem was veranderd in een opgeblazen berg ellende.
Afgelopen vrijdagavond zette ik de vuilniszakken buiten, en omdat het nog steeds warm was en toch allang donker ging ik op mijn sokken de deur uit.
Toen donderdagavond bekend werd dat Chester Bennington, frontman van de Amerikaanse rockband Linkin Park, een einde aan zijn leven had gemaakt, belde ik meteen mijn zus.
‘Getverdemme, het is weer eens écht mooi weer”, zucht mijn zus als ze me binnenlaat. Ik snap niet waar ze moeilijk over doet: ze is vrij vandaag, haar kinderen zijn er niet, we…
Vorige week had ik voor het eerst in tijden weer eens met W. afgesproken. Ik kon toen ze in zicht kwam mijn ‘Hoe is het?’ net op tijd inslikken.
Verjaardagen, of ze nou van jezelf zijn of van een ander, zijn zelden leuk omdat je het opeens gezellig moet hebben met derden.
Mijn vader wordt eind deze maand tachtig en op die leeftijd besta je tegenwoordig voor 85 procent uit lijf en voor de rest uit medicatie.
Vrienden zijn meestal geweldig, en als ze een relatie hebben zijn ze ook geweldig minus een half jaar: de eerste drie maanden van de verkering zijn ze irritant gelukkig en de…
Afgelopen week had ik een etentje en ging het over wat goed zoenen nou precies is: zacht, hard, veel of weinig tong, waar laat je je benen.
Mijn zus opende de voordeur, rook naar een struik en hield een groen uitgeslagen elektrische tandenborstel vast. „Alles goed?” vroeg ik. „Schele hoofdpijn”, antwoordde ze.
Toen ik gisteren de deur uitging vond ik twee blauwe enveloppen op de mat, die helaas ook nog eens aan mij waren gericht.
De afgelopen jaren ben ik erin geslaagd om vermoeider van een vakantie terug te keren dan dat ik erheen ging, waardoor ik ook altijd vakantie moest nemen na het nemen van een…
Onlangs bezocht ik met mijn zus een concert waarbij de zanger aan het publiek vroeg wie er allemaal een relatie had. Op mijn zus na stak iedereen zijn hand op.
Afgelopen zondagochtend voelde ik me verdrietig zonder reden. Er was bij mijn weten niemand onlangs overleden, geen enkele buur draaide het laatste album van Bløf en ook mijn…
Mijn neefje van elf stond een tijdje terug bij me op de stoep, omdat hij met de dag sipper werd. Inmiddels heeft hij een lieve psycholoog, houdt hij een dagboek bij en lopen mijn…
Zaterdag was ik omringd door kinderen in vrouwenlijven. Eerder die ochtend had mijn nicht me gebeld of ik toevallig naar zee ging.
Afgelopen week hielp ik een vriend verhuizen en ik was na afloop om meerdere redenen geradbraakt. Niet alleen omdat ik een wasmachine met een steekkar acht trappen omhoog had…
Hoewel ik al zestien jaar een rijbewijs heb, vertrouwt mijn oudtante van 81 me nog steeds niet achter het stuur en zo zit ik als we de bossen in rijden naast haar op de…
De laatste tijd komen er in mijn omgeving zo veel kinderen bij dat ik een carrière in pluche overweeg.
Ellen Deckwitz heeft een wisselcolumn met Marcel van Roosmalen. Het kan u niet ontgaan zijn dat deze week het Songfestival plaatsvindt, en daar heeft iedereen wel een mening over.
Je hoort de laatste tijd steeds meer mensen zeggen dat ze Nederland beu zijn. Natuurlijk bedoelen mensen dan dat ze slechts een deel van Nederland beu zijn, en omgekeerd is dat…
Netflix zette vorige week de eerste drie afleveringen van The Handmaid’s Tale online, een serie gebaseerd op de gelijknamige dystopische roman van Margaret Atwood uit 1985.
Vrijdagmiddag stond er een mensje van elf op mijn stoep. Zijn moeder, mijn zus, had een paar dagen daarvoor gevraagd of hij dit weekend kon komen logeren.
Op het moment van lezen wordt de monarchie gevierd door het uitwisselen van tweedehandsspullen en zal het republikeinse deel van mijn vriendenkring daarom de hele dag mokkende…
Mijn zus is voor maar twee dingen bang: de Belastingdienst en de dierenarts. Dus toen Mannetje, haar vrolijke langharige cavia, donderdagmiddag opeens enkele verdachte korstjes…
Oké, zonder voortplanting waren we er niet geweest. De meest voorkomende oorzaken van voortplanting zijn hitsigheid, gewoonte en verveling.
‘Wat doe je vanavond?”, vraagt mijn zus aan de telefoon en vervolgt zonder mijn antwoord af te wachten met: „Laten we naar de kerk gaan.” Ik kom uit een familie waar op mij en…
De afgelopen weken was mijn leven gereduceerd tot een takenlijst ter lengte van een rol wc-papier, vol schnabbels zoals gelegenheidsteksten, kleine presentatieopdrachten…
Soms, als ik denk dat ik een hopeloos geval ben dat nooit een betere versie van zichzelf zal worden (toch het einddoel van de mens), kijk ik even naar mijn witgoed en gaat het…
Een paar jaar geleden kreeg ik op mijn verjaardag een verjaardagskalender cadeau. Dat was vermoedelijk vooral omdat er afbeeldingen van cavia’s op stonden, maar een gegeven…
Een paar keer per jaar vergeet ik hoe ik moet slapen. Dat gaat altijd volgens hetzelfde patroon: ik stap in bed en bereik zo snel de remfase, dat ik het gevoel heb door de…
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/01/deckwitzartikel.png)