Dichter en schrijver Ellen Deckwitz schrijft twee keer per week een column voor NRC.
Tijdens carnaval zie je hoe grote mensen zijn als ze even niet volwassen hoeven te doen, schrijft Ellen Deckwitz. "Het zijn gewoon kinderen, maar dan met stemrecht en een baan."
"Van schoonheid moet je gewoon zo snel mogelijk zien af te komen", constateert het neefje van Ellen Deckwitz.
Afgelopen week moest ik voor een blad op de foto en zo stond ik in een boekhandel de ene na de andere interessante kop te trekken.
Oscar Wilde schreef eens dat er twee soorten mensen bestaan: slechte en saaie. Er is iets verslavends aan hen die zowel geestig als kwaadaardig zijn.
Iets aanwijzen en zeggen waar het op lijkt, waar het naar klinkt en waar het je aan doet denken. Ellen Deckwitz en haar neefje spelen het spelletje graag: „Deze storm klinkt net als een zee met ADHD.”
"Meneer hier heeft net ontdekt dat niemand aan hem heeft gevraagd of hij wel geboren wilde worden”, zei mijn zus chagrijnig.
"Wat luidruchtige jongeren eigenlijk zeggen is: laat er alsjeblieft een plek voor ons zijn", concludeert de moeder van Ellen Deckwitz nadat er een groepje jongeren luidruchtig is.
"Dat mijn moeder opeens kon sterven, dat ik een hersenbloeding kon krijgen." Het aardige van angst is dat je er zelden moeite voor hoeft te doen: hij dient zich doorgaans vanzelf aan, schrijft Ellen Deckwitz.
In de Netflix-serie Sex Education wordt aandacht besteed aan allerlei hedendaagse seksproblemen. Behalve het allergrootste, schrijft Ellen Deckwitz: de smartphone.
"Toen ik mijn jas aantrok, besefte ik dat ik me als niet-drinker in zo’n beschonken gezelschap vaak Alice uit Wonderland voel."
Ellen Deckwitz helpt een slapeloze vriendin naar dromenland: „De god van de slaap is volgens sommige denkers eigenlijk dezelfde persoon als de god van de dood.”
‘Ik heb veel te veel vrienden!” buldert N. als hij mijn woonkamer binnen dendert. „Dat is toch mooi?” gok ik. „Het is een ramp!
Sinds Oudjaarsdag is de kat van mijn ouders kwijt en zo langzamerhand beginnen we het ergste te vrezen.
„Een vaat die moest worden opgeborgen, gympen die ik tot pulp moest sporten, een fruitschaal die ik moest leegeten.” Ellen Deckwitz moest van alles van zichzelf en vluchtte haar huis uit.
"Hé", fluisterde het neefje van Ellen, "hoe zit dat nou, is er nu eigenlijk iets na de dood of niet?”
Dus dit keer vierden we met een berg familie en vrienden de jaarwisseling in zo’n goedbedoelde kampeerboerderij en aangezien het gros van de genodigden dronk als een vis kon ik…
Laatst ruimde ik mijn kelder uit en tot de grote vreugde van mijn neefjes (13 en 11) ontdekte ik daarbij dozen vol superheldencomics.
De laatste jaren fluctueerde het liefdesleven van mijn zus harder dan de olieprijs, maar afgelopen herfst ging het vanuit het niets opeens helemaal goed.
Terwijl ik me altijd wél houd aan afspraken met vrienden, bleek het voor mij onmogelijk om een afspraak met mezelf na te komen.
Eigenlijk zou er niet zo’n taboe moeten rusten op uitkomen voor je geluk, schrijft Ellen Deckwitz. Maar ja, vertellen over hoe gelukkig je bent komt snel over alsof je de ander de ogen uit wilt steken.
Onlangs logeerde mijn zus bij me, en uit een fossiel soort hoffelijkheid laat ik gasten altijd in mijn eigen bed slapen.
Ellen Deckwitz voelt zich tijdens haar vakantie onrustiger dan ooit. Volgens haar zus is tegenwoordig iedereen verslaafd aan werk, om aan de waarheid te ontkomen. „Er is altijd wel iets waar je liever niet bij stilstaat.”
"Samen met jeugdvriendin K. bezoek ik het huis waar ze had moeten opgroeien maar waar in de praktijk haar ouders elkaar jarenlang de tent uitvochten."
Ellen Deckwitz ontdekt een verborgen talent bij een bevriende schrijfster. "En toen besloot ik in iets te gaan uitblinken, maar dat met niemand te delen."
De zus van Ellen Deckwitz is er klaar mee: met het idee dat depressie je iets oplevert. "Het enige dat je erdoor leert is om beter met je depressie om te gaan."
Ellen Deckwitz ging naar 'Doctor Sleep', het vervolg op 'The Shining'. Na afloop zag een vriendin bleek. "Dat hakte er wel in zeg.”
Omdat haar containerwoning lekt, logeert mijn achternichtje (21) deze week bij me waardoor ik ook weer even student ben: ’s avonds eten we friet, hangen we in pyjama’s op de bank…
Als het neefje van Ellen Deckwitz zingt, dan weet ze dat het mis is. "Als je je sip voelt, moet je gaan zingen."
Troost is een warme trui. Maar ook een warme trui kan troostend werken, en dus kopen we dingen die we eigenlijk niet nodig hebben, ondervond columnist Ellen Deckwitz.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/01/deckwitzartikel.png)