Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Dichter en schrijver Ellen Deckwitz schrijft twee keer per week een column voor NRC.
Gisteren mocht de neef (15) voor het eerst in tijden weer naar school en ondanks zijn angsten over reproductiegetallen stond hij vooraf toch best wel te stuiteren.
De geliefde van Ellen Deckwitz werd met een acute blindedarmontsteking opgenomen in het ziekenhuis. Kon hij wel geopereerd? Was er genoeg plek? En die overvolle IC’s dan?
Na de laatste persconferentie staarde de neef (14) gedeprimeerd voor zich uit. „Je mag straks weer naar school!”, juichte zijn moeder.
Dus dit weekend was de zus weer eens helemaal fluitketel. „Weet je wat ik net ontdekte”, brieste ze.
Er zijn van die dagen dat je handen, die op zich vriendelijke verlengstukken van de geest, er aan de lopende band een potje van maken, en zondag was het weer eens raak.
Een boekhandel die verdwijnt, doet veel meer pijn dan een Nutellawinkel of een Shell.
Wat gaat er met deze lockdowngeneratie gebeuren als ze straks volwassenen zijn? Allemaal kinderen die wonden hadden die niet konden ademen en gingen zweren.
Ik kan nog altijd enthousiast zijn over sneeuw. De neef snapt daar maar niks van.
De neef (14) zit op de bank, friemelt aan zijn trui en knippert onophoudelijk met de ogen. Net als ik hem wil vragen of hij een downer wil, haalt hij een fles cola light…
Toen ik mijn gang betrad, dacht ik: ik mis het niet eens echt om thuis te zijn.
‘Kijk eens wat wij hebben!”, juicht de jongste neef (12) dinsdag, en duwt zijn mobiel onder mijn neus. Zijn broer (14) staat erbij met die blik van Máxima bij de kroning.
Zijn wanden, zei hij laatst, voelen als de weerszijden van een bankschroef, en hij is niet de enige bij wie de muren op hem afkomen.
Dus gisteravond belde B., een jeugdvriend die omdat hij op zijn achttiende iets verstandigs deed met een erfenisje vanaf zijn dertigste kon beginnen met rentenieren en mij…
Afgelopen zaterdag belde ik met een oude vriendin en ondanks het feit dat haar leven momenteel behoorlijk op zijn kop staat (vechtscheiding, verzakkend huis, dochter met Crohn)…
Ellen Deckwitz kreeg een filmpje van toen ze vijftien was. "We tekenden met zwarte kohl een rouwrand om onze ogen, alsof het leven een tragedie was, alsof we ons niet op het hoogtepunt van gezondheid en jeugd bevonden."
De neef van Ellen Deckwitz ziet ernaar uit om na de pandemie over de lockdown te vertellen als over een sprookje. "Dat het begint met: ‘Er was eens.’ En dat het daarbij blijft."
De neef van Ellen Deckwitz heeft de droom kok te worden. Of, nou ja. Een droom is ook maar gewoon een droom.
„Het lijkt wel alsof volwassenen niet verder kunnen kijken dan hun eigen leven”, zei de neef. „Maar voor de mensen die nog gaan komen moet je ook zorgen!”
Ellen Deckwitz ging maandagavond vossen spotten met haar neven. No way dat ze die beesten gingen vinden, maar zo hadden ze tenminste iets te doen.
Je kunt 3 kilo afvallen door excuses te maken, zei mijn zus. „Een sorry-achterstand is nou eenmaal heel slecht voor je gezondheid.”
De 12-jarige neef van Ellen Deckwitz wilde leren bidden. "Hoi God!, brulde de neef. Een paar voorbijgangers keken hem verward aan."
Ellen Deckwitz heeft een remedie tegen weemoed: in haar dagboeken houdt ze óók de tegenvallers bij.
Gisteravond ging ik in het park hardlopen met de neef (14), want de wintermaanden zijn zwaar voor een familie als de onze.
Als tiener vond ik de meeste ouders op zijn best slaapverwekkend, schrijft Ellen Deckwitz. ,,Maar haar pa was andere koek. Die kon hele vertogen houden over forensisch onderzoek, het was alsof je live naar CSI keek."
„Je kan iemand niet dwingen te leven”, zei mijn oom. „Ik weiger te voldoen aan een aanwezigheidsheidsplicht als ik niet meer weet wat een toilet is.”
We leven hetzelfde leven als toen we vijftien waren! Je lijkt niet meer op een kind, maar je mag niet naar de disco, kroeg of festivals.
Ik ben dus zo'n persoon die niet kan leven zonder takenlijstjes, maar sinds maart zijn ze allemaal langer dan een rol wc-papier. Hoe verder de wereld stilviel, des te meer ik wilde doen.
"Zoals tallozen, dacht ik, die er niets aan kunnen doen dat hetgeen waarin zij excelleren, nog niet bestaat."
L. en ik zijn al tien jaar hartsvrienden omdat we vroeg in onze relatie hebben afgesproken hoelang we over bepaalde zaken mogen zeuren.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/01/deckwitzartikel.png)