Dichter en schrijver Ellen Deckwitz schrijft twee keer per week een column voor NRC.
Terwijl Ellen Deckwitz twee uur lang in de tandartsstoel ligt, denkt zij terug aan de grootvader van een ex. "Vijftig jaar later hebben ze hun tanden niet meer, maar nog wel elkaar."
Een tijdje geleden kwam ik in de supermarkt een kennis tegen. Ik begon tegen hem aan te babbelen over huisdieren maar hij onderbrak me direct.
Ellen Deckwitz was te gast op een bruiloft en snikte twee pakjes zakdoekjes vol. Vreugdetranen, dacht ze. Maar op een bruiloft huilt maar een miniem deel uit blijdschap.
Hoe ouder je wordt, hoe banger je wordt voor telefoontjes met nieuws dat een dierbare ziek is. Ellen Deckwitz denkt terug aan de tijd dat ze nog dacht dat alles wel weer goed zou komen.
De moeder van Ellen Deckwitz schrikt altijd als ze een sirene hoort. "Ik heb gewoon altijd het gevoel dat zo’n ziekenwagen de dood aankondigt.”
Dansen is, vrij naar Bernard Shaw, toch vooral een verticale expressie van een horizontale behoefte. Maar bewegen om het bewegen kan heel bevrijdend zijn, merkte Ellen Deckwitz
Gisteren zat ik met een bevriende gynaecologe in de sauna waardoor je opeens met hele andere ogen naar de wereld kijkt.
Het neefje (10) van Ellen Deckwitz is een van de weinige kinderen die geen nachtlampje wil. "Het wordt bij mij altijd wat warmer van binnen wanneer het licht eindelijk verdwijnt."
Zelf heb ik door mijn Indische wortels altijd geworsteld met identiteit. Je bent niet typisch Nederlands, je leven is doorspekt met meerdere culturen.
De buurman van de ouders van Ellen Deckwitz zag in plantenzaadjes een euthanasie-doe-het-zelfpakket.
Depressie, angst en paniekaanvallen zijn geen tekenen van zwakte: ze zijn tekenen dat je te lang hebt geprobeerd sterk te blijven, leest Ellen Deckwitz. Maar klopt dat wel?
"Iedereen heeft natuurlijk biologische ouders, maar daarnaast is er ook nog de ouder naar wie we stiekem verlangen. Een ideaalbeeld", aldus een vriend van Ellen Deckwitz, "overgeleverd uit films, verhalen, reclames."
Ellen Deckwitz ligt met haar zus in het park wanneer die aan haar vraagt op welke leeftijd ze is begonnen met masturberen.
Ellen Deckwitz bedacht dat het best vreemd is dat niemand in vriendschapstherapie gaat. "Voor je relatie en familie heb je hulpverlening te over, voor je vrienden niet."
Ellen Deckwitz bezocht een festival en het viel haar op dat de jongeren er wel erg mooi en helder uitzagen. "Hoe ouder ik word, hoe mooier ik jonge mensen vind."
Ellen Deckwitz neemt haar neefjes mee in de wereld voor het internet, toen je nog wel eens een aflevering van een serie miste, en zelf moest uitvogelen wat er gebeurd was. "Eigenlijk net zoals in het dagelijks leven."
Als je iemand prematuur geliefde noemt, zie je de persoon niet meer, alleen nog wat jullie onderlinge verhouding moet voorstellen. Hoe ouder ik word, hoe minder snel ik iemand geliefde noem.
Vijftien jaar geleden kwam Ellen Deckwitz 'uit de kist'. Nu kijkt ze terug. "Het was zomer, de natuur stond in volle bloei en ik wilde dood."
Oorlogen zijn nooit voorbij wanneer de witte vlag wordt gehesen, weet Ellen Deckwitz. En dus herdenkt ze vandaag tijdens de Nationale Indiëherdenking de familie van haar moeder.
Het neefje van Ellen Deckwitz heeft de baard in de keel. Samen met haar moeder belt ze hem, omdat zijn stem nu zo grappig klinkt. "Maar waar ik verwachtte dat mijn moeder ieder moment in lachen uit zou barsten werd ze steeds bleker."
Augustus dwingt altijd tot het maken van een klein overzicht: wat hebben we tot dusver met dit jaar gedaan, hoe stonden we er een zomer geleden voor, waar willen we over een jaar zijn?
Ellen Deckwitz helpt het huis uit te mesten van haar slordigste vriendin. "Na twee dagen zwoegen heb ik de longfunctie van een Limburgse mijnwerker, maar is het huis ook soort van toonbaar."
Tokio is als een overbelichte foto, leert columnist Ellen Deckwitz van haar gids. "Overbelichting is een vorm van censuur. Ze dempt het donker."
Bij Ellen Deckwitz thuis was het enige taboe alles dat met Japan te maken had, omdat haar grootmoeder in een jappenkamp had gezeten. En zo was ze van kindsbeen af geobsedeerd door dat land.
"Ik weet dat er dingen gaan veranderen, zoals altijd wanneer een vriendin moeder wordt, maar het voelt nog onwerkelijk." Columnist Ellen schrijft over de bewegingen van de tijd.
An sich is verjaren niet zo moeilijk, schrijft Ellen Deckwitz. Het enige dat je ervoor hoeft te doorstaan is tijd. Bij depressie is juist dát de grootste vijand.
Als haar zus geblesseerd raakt na een worstelpartijtje, staat Ellen Deckwitz haar huis opnieuw in te richten.
"Ik houd van mijn vrienden, maar waar ik ook heel veel van houd is na een avond lang sociaal doen nog even in mijn eentje te fietsen", schrijft Ellen Deckwitz.
Eens in de zoveel tijd beginnen mijn zus en ik aan iets waarvoor we bij ons weten geen enkele aanleg hebben, om ons te oefenen in tekortschieten.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/01/deckwitzartikel.png)