Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Dichter en schrijver Ellen Deckwitz schrijft twee keer per week een column voor NRC.
Onlangs kreeg ik bezoek van een vriend die jarenlang zulke reisangst en pleinvrees had dat hij de deur niet meer uit durfde.
Dit weekend was ik even in Nederland voor een familiefeest. De zomersingle die Frank Masmeijer afgelopen week uitbracht, stond er op de repeat.
Gistermiddag nam ik metro twee richting Nation, een lijn die deels bovengronds gaat en de reiziger zo op een mooi uitzicht op Parijs trakteert.
Onlangs logeerde mijn achternichtje (24) bij me, die een jaloersmakent talent voor uitslapen bezit. Toen ze om twaalf uur ’s middags nog niet uit haar coma was, besloot ik haar…
Als gezinnen op pad zijn, zijn ze meestal een beetje overprikkeld of zelfs chagrijnig. Maar de samenlevingshoeksteen die naast columnist Ellen Deckwitz kwam zitten, was één berg vreugde.
De verontrustendste les van De kleine zeemeermin is dat je pas tot de mensheid kan toetreden als je eerst bereid bent om je stem op te geven.
Onlangs ging ik hardlopen door Montmartre samen met goede vriend Q, en eenmaal heuvelopwaarts besefte ik dat ik de laatste jaren last heb van omgekeerde hypochondrie: dat ik…
Afgelopen week wandelde ik door Parijs met goede vriend Q, die als geboren Parisien regelmatig fungeert als mijn etiquettedocent.
Deze dinsdagavond is de eerste halve finale van het Eurovisie Songfestival en het is me dit jaar eindelijk gelukt om de hele familie ervan te overtuigen om samen te kijken, al…
Zaterdag zal Charles formeel tot monarch worden gemaakt en ik heb het met hem te doen. Nog geeneens omdat hij in een gouden kooi terechtkomt – daarin bevindt hij zich immers al…
Verlies is een vreemd iets. Terwijl de rook optrekt, kan je wereld veranderen in een mijnenveld van triggers. "Alles om maar niet getriggerd te worden, dat is ook geen leven."
Afgelopen week was ik uit eten met leuke mensen die al jaren wonen en werken in Parijs. „Het is hier geweldig”, zei er een. „De cultuur, de levendigheid!
Momenteel zit ik in Parijs om te werken aan een essay over Louis Couperus. Ooit leefde hij een tijdje in deze stad, maar hij had het er niet makkelijk.
Reclame is per definitie opdringerig. Om te werken moét ze opvallen, en zo bezet ze de geest, leidt ze af, veroorzaakt ze ruis. Dan kan je wel proberen om weg te kijken, maar dat wordt lastig als tien stappen verderop de volgende ongevraagde boodschap zich alweer aandient.
De fitste persoon die ik ken is een Dante-expert van 63. Ik ontmoette haar vijftien jaar geleden na een lezing waar ze zo ongeveer de hele Vita Nuova uit haar hoofd opdreunde.
Met een van mijn beste vrienden, H., luister ik graag muziek. Dan liggen we op onze rug naar het plafond te staren terwijl het ene na het andere stuk de oren flost.
Onlangs tweette de BBC over een onderzoek dat beweerde dat de geestelijke gezondheid van de mensheid amper beïnvloed was door Covid.
Vorige week liep ik, in een poging om een plas te ontwijken, bijna een kleuter omver. Mijn broer trok me net op tijd aan de kant. „Kan je niet uitkijken?” zei hij boos.
Een van de leuke bijkomstigheden van voor de klas staan is zien hoe modes veranderen. Tot een paar jaar geleden was er onder scholieren een soort zelfverkozen schooluniform in…
Zondagmiddag was ik gezond en had ik bij mijn weten geen acute problemen en toch voelde ik me vanuit het niets opeens heel erg verdrietig.
Onlangs liep ik een onterfde tegen het lijf: een oud-studiegenoot die uit een schatrijke familie komt.
Een goede vriendin is op. We zeiden al jaren dat ze te veel hooi op haar vork nam maar ze wuifde onze zorgen altijd weg.
Een tijdje terug stond een vriendin op de stoep. Het was al laat in de avond, ik had geen bezoek meer verwacht en ietwat verbaasd liet ik haar binnen.
Om erachter te komen wat ik moet gaan stemmen voor de waterschapsverkiezingen, zocht ik mijn toevlucht tot een kieswijzer.
In een boekhandel in Manhattan rekende ik gisteren een paar kilo Audre Lorde en Philip Larkin af. De verkoper, een man van een jaar of vijftig, prees me om mijn keuze.
Afgelopen week maakte ik een wandelingetje door Boston. Er was winterse neerslag voorspeld maar ik dacht van ach, ik laat me door wat vlokjes niet kisten, poeh, ik kom uit het…
Momenteel zit ik voor onderzoek in Amerika en gisterochtend werkte ik in de openbare bibliotheek van New York.
Altijd lachen met Shell en ExxonMobil. Na het rapport over de aardgaswinning in Groningen kwam die aloude drogreden weer: dat het zakelijke en het humane elkaar uitsluiten.
Laatst zag ik een foto van mezelf als kleuter, waarop ik een kopje thee drink. Handjes stevig om de mok, mondje geconcentreerd aan de rand.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/01/deckwitzartikel.png)