Dans

Spetterende vogue vormt het vroege hoogtepunt van ‘Primisi’. Daarna bezwijkt de zwakke choreografie van Alida Dors onder een te zware inhoudelijke last.

Kalpana Raghuraman liet zich inspireren door rituelen en ideeën rond de dood in verschillende culturen. Van verstilde plechtigheid en trancerituelen ontwikkelt de voorstelling zich naar een uitbundige optocht, van de duisternis naar het licht.

Denk Jiskefet, denk Jackass, denk Maaskantje én denk breakdance. Of is het mime, comedy, hedendaagse dans? De breakdancegroep 155 is het allemaal, en allemaal net niet. „Als wij er zelf heel hard om moeten lachen, is het goed.”

Het driedelige programma ‘Shadows’ van Het Nationale Ballet gaat over oorlog, macht en mystieke bezinning. De nieuwe uitvoering van ‘De Groene Tafel’ is een heerlijk weerzien met de Dood.

In ‘Aqua’ brengt Introdans vier balletten die op water zijn geïnspireerd. Ze zijn dynamisch of juist kalm.

In de dansvoorstelling Oscar zijn in de choreografie subtiele verwijzingen herkenbaar naar het leven van Oscar Carré. De muziek is van Blaudzun.

Direct na het begin van de oorlog in Oekraïne initieerde ballerina Igone de Jongh een dansgezelschap voor gevluchte Oekraïense dansers. De eerste productie is een fraaie ‘Giselle’, ingestudeerd door topchoreograaf Alexei Ratmansky – voormalig directeur van het Bolsjoj Ballet.

Het Nationale Ballet vierde het zestigjarig bestaan, onder het oog van de koning, de koningin en de met de Alexandra Radiusprijs onderscheiden Salomé Leverashvili.

Oprichter Introdans Honkvast, vasthoudend. Ton Wiggers, geboren, getogen, opgeleid en nog altijd wonend in Arnhem, richtte vijftig jaar geleden Introdans op, dat hij volgens één visie leidde. Zaterdag neemt hij afscheid.

Alexis Blake rafelt in Rock to jolt [] stagger to ash het fenomeen klaagzang uiteen tot woede, kracht, protest, sensualiteit en verbondenheid. In het trappenhuis van het Stedelijk Museum ontstaat een bijna immersieve ervaring.

Arno Schuitemaker bouwt zijn choreografie van ‘30 appearances out of darkness’ secuur op in het prachtige, desoriënterende lichtontwerp van Jean Kalman. Toch ontstaat de indruk dat hij als maker niet echt groeit.

Choreograaf Hans van Manen wordt geëerd met een eigen festival met hoogtepunten uit zijn oeuvre. In ‘Frank Bridge Variations’ veroorzaakte Olga Smirnova ademloze bewondering.

Cherish Menzo creëert in Darkmatter met Camilo Mejía Cortés een eigen Afrofuturische sprookjeswereld. De beelden zijn sterk, maar het abstractieniveau wordt in combinatie met het trage tempo op den duur bezwaarlijk.

Ondanks een secure behandeling van de muziek wekt choreografe De Keersmaeker een indruk van willekeurigheid in het tweeënhalf uur durende ‘Mystery Sonatas’.

In het nieuwe NDT- programma ‘Dreams 360’ ontbreken gelaagdheid of interessante invalshoeken. De drie choreografieën zijn vooral sterk in sfeertekening en situatie.

Dantes Hel vormt het centrale thema van de drie choreografieën in ‘The Square 2’ van Scapino Ballet Rotterdam. Verstilling, dreiging, agressie, uitbundigheid én hoop golven over het toneel.

De stormachtige uitbarstingen van individuele dansers geven de nieuwe choreografie van LeineRoebana een aangename aardse warmte. In Calliope Tsoupaki’s compositie klinkt Griekenland door.

Op het relatief jonge dansfestival Moving Futures zie je de komende twee maanden werk van zeventien nieuwe makers. Dans-recensent Francine van der Wiel portretteert er drie.

De beelden in ‘CRISPR’, over kinderen met een aangepast dna, zijn intens en zorgvuldig geconstrueerd. Maar toch weet de voorstelling, waarin de performers worstelen met hun lichaam, niet te verrassen.

‘De Troostprijs’ gaat over de waanzin van alles in het leven tot competitie te maken, maar krijgt dankzij de subtiele gelaagdheid een bewonderenswaardige balans tussen wrangheid en lichtvoetigheid.

Dansfestival Schrit_tmacher brengt de komende vijf weken internationale dans naar Heerlen, Kerkrade, Aken en Eupen. De openingsvoorstelling Double Murder van Hofesh Shechter kon niet toepasselijker zijn.

Na tweeënhalf jaar is Igone de Jongh, voormalig soliste van Het Nationale Ballet, terug op het podium met een eigen programma. Voor het eerst danst ze de ‘Stervende Zwaan’.

In ‘Unseen’ laat theatermaker Jakop Ahlbom een inbreker de relatie opschudden van een stel dat elkaar naar het leven staat. Dit gebeurt met zwijgende scènes in zijn kenmerkende mix van dans en illusies.

In Microcosm - a danced conversation trotseren schrijvers Arnon Grunberg en Charlotte Van den Broeck hun dansschaamte. „Diep van binnen wil het publiek dat de performers op het toneel doodgaan.”

De jongere dansers van het NDT moeten nog aan Kyliáns bewegingstaal wennen, maar het watervlugge idioom van Marco Goecke beheersen zij tot in de puntjes. Bij Astrid Boons zijn de dansers vooral op zoek.