Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Arjen van Veelen is schrijver. Hij schrijft essays en columns voor NRC
Jongeren denken bij ‘essay’ aan een oersaaie schoolopdracht. Er moet een ander ‘label’ komen. Als essayist ben ik sowieso bang voor ‘essay’: zet het woord op de omslag van een boek en niemand koopt het.
Ik vertrouw de waarschuwende atoomgeleerden meer dan mijn premier. Zeker op het gebied van veiligheid.
De mensheid krijgt de laatste jaren wel vaker de schuld van de puinzooi op de aardbol. Dat klinkt best schuldbewust, maar dat is het juist niet, schrijft Arjen van Veelen.
Met behulp van het boek ‘Fotograferen met de iPhone’ had Arjen van Veelen geleerd hoe hij volmaakte foto’s kon maken. Een ideale vaardigheid als je, zoals hij, in een vouwkajak op een snelstromende rivier vaart.
Elke belangengroep mag in Rotterdam een verzoek indienen om de Erasmusbrug in een bepaalde kleur te zetten. Maar een stel neonazi’s projecteerden op eigen initiatief teksten op de brug als ‘vrolijk blank 2023’.
Regelingen om mensen te helpen zijn vaak niet effectief: iedereen doet zijn stinkende best in een verrot systeem. Gelukkig zijn er ook huisartsen, docenten en agenten die de bureaucratie omzeilen.
Dat had de premier gezegd in de toespraak waarin hij excuses aanbood voor de slavernij. En: „We doen dit niet om schoon schip te maken.” De premier toonde zich de gedroomde baas die luistert.
We leven in ontwortelde, nomadische tijden: weinig houvast, veel te weinig vastgoed, veel te veel flexibiliteit.
Deze week las ik in NRC dat de kerstborrel gevaarlijk is geworden. Twee jaar lang moesten we het doen met ‘digitale gezelligheid’, binnenkort lopen we onze collega’s weer ‘in het…
Ik fietste de straat op om over de liefde na te denken. In de keuken op de laptop had ik vlak daarvoor de voetbalwedstrijd Marokko-Canada gezien. Marokko had glansrijk gewonnen, een historische WK-zege.
We leven in een maatschappij waarin we eigenwaarde en de zin van het bestaan laten afhangen van cijfers, toetsen en prestatie-indicatoren. De tijd is ziekmakend.
Arjen van Veelen
Ruim vier jaar geleden verhuisde ik van de VS terug naar mijn geboorteplaats Rotterdam. De stad blaakte. Ik had niet verwacht dat ik ook hier vaak ‘vuurwerk of vuurwapens’ zou spelen.
Patricia verdient ongeveer 12 euro netto per uur. Ze wil niet weg, hier bij de Bijenkorf ligt haar hart – ze wil alleen wat hartjes terug.
De gestegen gasprijzen zetten slechts een spotlicht op de ongelijkheid die al decennia is gegroeid. De onrust is niet weg als Poetin morgen ‘sorry, sorry’ zegt. In Europa zal de middenklasse verder krimpen, de onderklasse groeien.
Ratten zijn overal in Rotterdam: in Ommoord en op het Afrikaanderplein, rond de Markthal en op de Erasmus Universiteit. Waarom tieren ze zo welig?
We stevenen af op het einde van de grote weelde en het is goed zo: terug naar toen we minder spullen hadden, maar minstens zo veel geluk.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2022/12/veelen-arjen-van-202206700-artikel.png)