Allerminst pathetisch

Militarisme in tijden van vrede. Het lijkt of Hubert Smeets (Pacifisme in tijden van oorlog, 23/2) en velen met hem vastzitten in het eeuwige verhaal van ‘oorlog is vreselijk maar onvermijdelijk’. En dus krijgt het gebroken geweertje wederom het predicaat „pathetisch”. Want het is oorlog. Wat erger is dan pathetisch: historische blindheid, die elke periode van gedeeltelijke vrede gebruikt wordt om een nieuwe oorlog voor te bereiden. In plaats van die tijd te gebruiken de vrede te leren: sociale verdediging op te bouwen, geweldloosheid te onderwijzen, te trainen, op maatschappelijke schaal. Om al die miljarden die verspild worden aan vernietiging, in te zetten voor scholing, bewustwording, niet om vrede te bereiken maar om vrede te leven. Dat is allerminst pathetisch, dat is pure noodzaak om geweldloze verdediging tot in de haarvaten van mensen en samenleving te krijgen. Dat vraagt inzet, discipline, volharding waarbij doel en middelen congruent zijn. Er is geen weg naar vrede, vrede is de weg. Dat blijven ontkennen en bestrijden is een zeer kwalijke vorm van onwetendheid, die keer op keer de menselijke evolutie en haar bewustzijn terugdraait. Met alle gruwelijke gevolgen van dien. Met name de angst en haat die de volgende oorlog aankondigen.