Je dromen volgen? Helemaal geen goed idee, toont deze haas

Vaak kom je het niet tegen, een kinderboek dat ervoor waarschuwt om je dromen te volgen. En toch is dat precies wat we zien in Soep van de haas, een Italiaans kinderboek over de stress van succes.

Eén keer per jaar maakt de haas Lepron zijn beroemde soep. ‘En al zijn kinderen en kleinkinderen en achterkleinkinderen helpen mee. De een brengt een boon mee, de ander een peultje.’

Iedereen in het bos wil het recept van zijn soep. Ze komen van verre om het resultaat te proeven. ‘En dan op een morgen – niemand die het verwacht – opent in het bos een fabriek. Met de naam: Lepron. Het is een groot stenen gebouw waar dag en nacht soep wordt bereid.’ De soep van de haas komt nu in allerlei varianten en wordt naar alle uithoeken van de wereld verscheept, maar in plaats van gelukkiger wordt Lepron steeds ongelukkiger. Soep van de haas is het avontuur van de selfmade man die ten onder dreigt te gaan aan zijn eigen succes.

Hard werken en teleurstelling

In interviews legt schrijfster Giovanna Zoboli uit dat het verhaal autobiografisch is. Zij zag haar droom uitkomen om redacteur te worden en een eigen uitgeefhuis te bestieren waar ze ook boeken voor schreef. Maar die uitgekomen wens bracht ook allerlei nevenaspecten mee, zoals hard werken, teleurstelling en veel stress. Soep van de haas gaat daarover. Dat bij uitkomen van wensen een balans gevonden dient te worden tussen hard werk en genieten. Het zijn vooral de tekeningen en dat oorspronkelijke idee die van Soep van de haas een bijzonder boek maken. Je dromen najagen wordt in onze maatschappij meestal als positief gezien en haast als een voorwaarde voor geluk. Alsof een droom niet iets vluchtigs is wat uiteindelijk behoorlijk kan tegenvallen of bij al te groot succes vooral stress met zich meebrengt.

In Soep van de haas zien we dat Lepron steeds duisterdere dromen krijgt. Er sluipen heksen door gifgroene groentevennen, zijn kleine hazenkleinkinderen verdwijnen met soeplepel richting gretige monden. Het verhaal dat van lieflijk naar grimmig loopt, is knap opgebouwd in beeld met illustraties die in den beginne doen denken aan de vertederende Pieter Konijn en later aan communistische prenten waarop een willekeurige leider iconisch maar o zo dreigend wordt afgebeeld (met lekker veel rood en geel).

Kazernes

We zien in die vrijzinnige combinatie ook veel knipogen naar popart en wellicht zelfs naar Sots Art, de sovjet-versie van popart. Mariachiara Di Giorgio heeft zich voor haar illustraties in elk geval van meerdere sferen en stijlen bediend en dat maakt de prenten niet alleen spannend, het komt goed overeen met de inhoud, waarin we een konijn volgen van droom naar werkelijkheid naar afgrond. En met het rijk gelaagde personage Lepron. Deze haas is avontuurlijk en huiselijk, kalm en overgevoelig, aristocratisch, maar zijn naam heeft Zoboli als grapje af laten stammen van wat vroeger in kazernes geroepen werd: ‘La zuppa l’è pron ta-ta-ta-ra-tà.’ ‘De soep is kla-la-la-laar.’ En zo eindigt ook het boek. Op een bepaald moment is het klaar. Lepron heeft zijn soepfabriek verkocht en maakt weer gewoon één pan soep per jaar. ‘Die pruttelt in de warmte van zoete dromen. Gewone dromen, want alleen die maken de lekkerste soep.’