Seoul blijft massaal op voor Zuid-Korea’s beste aanvaller Son Heung-min

Al uren staan zo’n drieduizend fans te wachten op Incheon International Airport als ze in gegil uitbarsten. Honderden telefoons worden in de lucht gestoken. Het is juli 2022 en de selectie van de Engelse voetbalclub Tottenham Hotspur is zojuist geland in Seoul, waar ze later die week ter voorbereiding op het nieuwe seizoen twee vriendschappelijke wedstrijden spelen. Een voor een komen de spelers de aankomsthal inlopen, trainer Antonio Conte voorop.

Maar de aandacht gaat vooral uit naar de enige voetballer die er al stond. ‘Welcome in Seoul’, staat er op het bordje dat Son Heung-min vasthoudt. Bij wijze van verrassing is de Zuid-Koreaanse sterspeler van de Spurs, die al eerder naar zijn thuisland was gevlogen, naar de luchthaven gekomen om zijn teamgenoten welkom te heten.

Zodra ze hem zien, krijgt ’s lands beste aanvaller van de Zuid-Koreaanse fans een heldenonthaal. „Son Heung-min! Son Heung-min!” galmt door de aankomsthal – iets gedempt door de nog steeds verplichte mondkapjes. Van andere Spurs-spelers zoals als Harry Kane worden handtekeningen in dank afgenomen, maar alles draait toch om Son. „We houden van je!”, en andere liefdesverklaringen vullen de ruimte.

Ieder jaar lijkt de gekte rondom de ‘Son-satie’, zoals Heung-min ook wel wordt genoemd, in het celebrity-vererende Zuid-Korea verder toe te nemen – of nou een tiener of pensionado wordt aangesproken, het lukt in de hoofdstad niet om iemand te vinden die de spits niet kent. De Engelse Premier League waarin zijn team uitkomt, wordt beter bekeken dan de K-League – al zal dat deels door Sons succes komen en deels door de saaiheid van de Koreaanse hoogste divisie.

De Son-gekte is op reclameborden in de straten van Seoul zichtbaar. Een foto waarop een lachende, bezwete Son zijn Golden Boot als topscorer van de Premier League (‘als eerste Aziaat ooit!’) omhoog houdt, prijkt op meerdere banners langs de autowegen. In de metro zitten jongens met een Tottenham-shirt met rugnummer 7 – zijn rugnummer. Fastfoodketen Lotteria boekte Son voor reclames – met nog meer Son-beeld in de straten tot gevolg. Er zijn plannen voor een Son-museum in Chuncheon, zijn geboortestad.

Son is volgens analytici en fans van groot belang voor het nationaal elftal: met 104 interlands is hij verreweg de meest ervaren speler van het team, en met een carrière waarin hij bij achtereenvolgens Hamburger SV, Bayer Leverkusen en nu de Spurs speelde is hij een van de weinigen die in de Europese topcompetities wist door te breken. In Qatar, het derde WK waaraan hij deelneemt, is hij aanvoerder. Toen hij begin deze maand tijdens het Champions League-duel met Olympique Marseille geblesseerd raakte aan zijn oogkas en zelfs geopereerd moest worden, waren Zuid-Koreaanse media en fans in alle staten.

In Seoul vertellen veel mensen die NRC aanspreekt dat ze geregeld ’s nachts opblijven om Son live te zien spelen in Engeland; geen sinecure in een land dat al een van de grootste slaaptekorten ter wereld kent. Hetzelfde zullen ze doen voor het WK in Qatar. Geen enkele fan begint over mensenrechtenschendingen in het oliestaatje, maar ze zeggen wel hoezeer ze hopen dat Son het goed zal doen. Inderdaad: Son, niet Zuid-Korea – zozeer wordt hij gezien als de held die het verder niet zo denderende team draagt of bij elkaar houdt. Als het al gaat over fouten die het team maakt, is Son er volgens zijn fanschare nooit bij betrokken.

Spongebob Squarepants

Son werd in 1992 geboren in Chuncheon, ten noordoosten van Seoul. Zijn vader Son Woong-jung was in de jaren tachtig profvoetballer en later jeugdtrainer, iets waar zijn zoon de vruchten van kon plukken. Son junior doorliep de voetbalacademie van FC Seoul en vertrok op zijn zestiende naar Duitsland, waar hij zich inschreef bij de jeugdopleiding van Hamburger SV. Hij wilde zo graag doorbreken dat hij in zijn vrije uren blokte op de Duitse taal door eindeloos afleveringen van Spongebob Squarepants te kijken.

Son viel meteen op in Hamburg: hij werd de jongste speler die een doelpunt maakte in de Bundesliga ooit en werd al snel vergeleken met de legendarische Zuid-Koreaanse spits Cha Bum-kun, die in de jaren tachtig in West-Duitsland furore maakte bij Eintracht Frankfurt en Bayer Leverkusen.

Datzelfde Bayer Leverkusen telde in 2013 10 miljoen euro neer voor Son, destijds de hoogste transfersom in de geschiedenis van de club. Twee jaar later kocht Tottenham Hotspur hem daar voor dertig miljoen weg, het hoogste bedrag voor een Aziatische voetballer ooit. In Engeland verwierf Son zijn wereldfaam: als eerste Aziatische speler werd hij Premier League Speler van de Maand én won hij de Golden Boot als topscorer van de competitie. Twee seizoenen wist hij meer dan twintig goals te scoren.

Son staat vooral bekend om zijn snelheid en zijn goede techniek en behendigheid met twee benen. Hij heeft naar eigen zeggen geen favoriete positie en kan op iedere aanvallende plek worden ingezet. De laatste jaren vormde hij een gevreesd duo met de Engelse spits Harry Kane. Zijn oud-teamgenoot Jan Vertonghen noemde Son in 2019 al ,,een van de beste spelers ter wereld” en vond dat de Zuid-Koreaan alom onderschat werd.

Zijn prestaties leidden de afgelopen jaren tot een nieuwe tak van toerisme in Zuid-Korea: voor de pandemie vlogen welgestelde Koreanen regelmatig voor een weekend naar Engeland, puur om Son een keer te zien spelen. Shirts met zijn naam erop worden in bulk naar Zuid-Korea geëxporteerd. In de jaarlijkse Forbes-lijst van meest ‘krachtige’ Koreaanse beroemdheden staat Son al jaren standaard in de toptien, dit jaar voor het eerst ook als hoogst genoteerde sporter. Hij moet enkel nog K-popsensaties BTS en Blackpink voor zich dulden.

De Son-manie zorgt ook voor oplaaiend nationalisme. In de straten van Seoul is meer dan eens te horen dat men trots is Zuid-Koreaan te zijn vanwege Son’s prestaties. Zijn landgenoten prijzen hem ook om zijn persoonlijkheid: zijn bescheidenheid en vriendelijkheid – soms op het verlegene af. „Dat maakt het nóg leuker om fan van hem te zijn”, zegt twintiger Kim Min-je lachend voor een koffietent.

Cha en Park

Son is niet de eerste Zuid-Koreaanse voetballer die internationaal de top heeft weten te bereiken. Er is dus Cha Bum-kun, die met 24 jaar als jongste speler ooit de honderd interlands haalde en 58 goals voor het nationaal elftal maakte; nog altijd een record. Bij Eintracht Frankfurt en Bayer Leverkusen scoorde hij 121 goals uit 372 wedstrijden en won hij twee UEFA Cups.

Daarnaast is er Park Ji-Sung, die een rolmodel is geweest voor Son. Park werd na het succes van het Zuid-Koreaanse nationale elftal in 2002, toen bondscoach Guus Hiddink ze in eigen land naar de vierde plek op het WK leidde, door Hiddink naar PSV gehaald. Later speelde hij zeven jaar voor Manchester United, waar hij vier keer de Premier League en een keer de Champions League wist te winnen. Voor Zuid-Korea speelde hij 100 interlands, waarin hij als middenvelder dertien doelpunten maakte.

In Zuid-Korea is het debat volop gaande over wie de beste ooit is. Totdat Son zich liet zien werd Cha door veel analisten beschouwd als de beste Zuid-Koreaanse voetballer aller tijden. En dat Son momenteel de beste Zuid-Koreaanse voetballer is, daarover heerst bij fans en analisten geen twijfel. „Maar de beste ooit, ik weet het niet”, zegt de 54-jarige K.T. Lim, terwijl hij op een terras in de noordelijke wijk Insa-dong in Seoul verkoeling zoekt in een beker ijskoffie. Lim heeft de gekte rond Cha nog meegemaakt. „Cha was natuurlijk ook echt een fenomeen, ik kan niet kiezen.”

Het WK is voor de 30-jarige Son een uitgelezen kans om een nieuwe dimensie aan de discussie toe te voegen: maandag treft Zuid-Korea, dat in zijn eerste wedstrijd 0-0 speelde tegen Uruguay, Ghana – later deze week volgt nog Portugal. De uitdaging zal zijn om de groepsfase te overleven. Zuid-Korea wist zich tien keer op rij te plaatsen voor het WK, maar redde het maar tweemaal tot de knock-outfase. Om dat te bewerkstelligen, kijkt het land naar Son Heung-min.