Gedurfde, emotionele solo-show over verkrachting roept volop ongemak op

Gaan we nog horen van de talenten die zich presenteren op Het Debuut? Dat is uiteindelijk toch de vraag die zich aandient bij een avond met drie korte voorstellingen van pas afgestudeerde theatermakers.

Het Debuut, een sympathiek initiatief van Theaterbureau Via Rudolphi geeft een aantal beginnende makers zo een zetje in de richting van een professionele praktijk. Voor het publiek is het een handzame manier om kennis te maken met jonge makers.

Met deze eerste worp als graadmeter dient zich met Marie-Mae van Zuilen een intrigerende performer aan. Vooraf aan haar Dreaming waarschuwt ze dat ze het over verkrachting gaat hebben. Wie wil, kan nog weg. Haar verhaal doet ze zingzeggend, à la Froukje, in een wit decor, met lichteffecten, op een kalme, eenvoudige beat. „Ik lig alleen in mijn bed en denk aan zijn gezicht, hoe hij zijn pik op mij heeft gericht.” Haar handen zijn niet echt meer van haar, constateert ze, want ze hebben hem niet weggeduwd.

Rijm, muziek, zang, en de manier waarop ze soms een glimlach wringt uit haar boze gezicht: al die artificiële lagen doen niet af aan de tragische kern. Wat volgt zijn liedjes over proberen te vluchten en afstand nemen, die druipen van de wanhoop en verdriet. „Ik wil geen gebeurtenis zijn.” Waarop ze het ongemak en de angst van het publiek benoemt: de angst voor de confrontatie met een slachtoffer. Daarna draait ze twee sets lampen en laat ze in het gezicht van de toeschouwers schijnen. Opdat we haar pijn maar voelen.

Ingeleefde voordracht

Mede door haar ingeleefde voordracht speelt Van Zuilen knap met de authenticiteitsvraag (is dit echt?) die je, anders dan in popmuziek en cabaret, niet snel hebt in theater. Publiek zo in het gezicht slaan met openlijke emoties is not done en dat maakt deze performance extra gedurfd.

In Het Showtje etaleert Just van Bommel, in de regie van Emma van den Elshout, een wendbaar spelvermogen. Van Bommel, die zich identificeert als ‘hij/ zij/ hen’, praat nonchalant en charmant over eenzaamheid aan de hand van opnames voor De Gouden Plaat, de grammofoonplaat die decennia terug de ruimte in is gestuurd met muziek voor buitenaards leven. Dankzij een sterke timing en gecontroleerde handelingen is de vertelling goed voor een glimlach.

In Illuminate Illusion spelen Sweder de Sitter & Julie Boellaard twee kibbelende illusionisten. Gesprekken over liegen en waarheid gaan zonder overgang over in stukjes malle, bewust neppe show. Wat het conflict ontbeert aan richting en originaliteit wordt goedgemaakt door de gekte en energie van het duo, met de onpeilbare blik van De Sitter als grootste troef. Samen zorgen ze voor een vrolijke afsluiting van dit debutantenbal.

Lees ook Het Debuut 2021: ‘Het Debuut’ viert het talent van jonge theatermakers