‘Poproute’ op North Sea Jazz vol strijdlust en stuwende funk

Het ging dit weekend vaak in een oogwenk van indringend intiem naar het grote gebaar op de zeer veelzijdige poproute op North Sea Jazz, met headliners én opkomende pop-parels die vooral blij waren weer te kúnnen spelen.

„Dank je, ik had dit nodig”, verzuchtte Erykah Badu aan het eind van een show die ze opdroeg aan de in 2018 overleden trompettist Roy Hargrove. Ze presenteerde een ontspannen concert, als dirigent van een uitstekende, relaxt groovende band, met een paar nummers waarin ze vlammend uithaalde.

„Het wachten is over, mensen,” riep Jett Rebel, net als Badu een headliner-op-herhaling, extatisch tijdens zijn prettig strakke optreden waarin hij veelvuldig funky en kleurrijk soleerde. „Wat voelt het na al die jaren goed weer hier naast iemand in een ruimte te staan, hè,” zei Michelle David tijdens haar set vol oppeppende gospelfunk.

De veelzijdige poproute op North Sea Jazz kende dit jaar de vertrouwde balans tussen een feest van herkenning en indrukwekkend talent en bood ruimte aan grote popiconen en opkomende pop-parels, stralende hitrevues en intieme ontboezemingen.

Op vrijdag was dé hitshow waar iedereen op afkwam, die van de 78-jarige legende Diana Ross, die in een bloedhete, propvolle zaal vol verve langs haar tijdloze gouden oeuvre reisde. Een dag later sloot Chic-voorman en feel good-kampioen Nile Rodgers niet voor het eerst een North Sea Jazz-dag feestelijk af met zijn eigen grote hitsoverzicht. De Malinese zangeres en gitarist Fatoumata Diawara opende zondag strijdbaar de immense Maas-zaal, waar ze het publiek tussen expressief gezongen, groovende nummers en gloedvolle gitaarsolo’s, vol vuur toesprak over Afrikaanse ritmes, de benarde situatie van kinderen in Mali, en het belang van een sterk vrouwelijk perspectief in de popmuziek.

Op North Sea Jazz is dat perspectief doorgaans ruimschoots aanwezig. Van grote schoonheid was het concert van Lous and the Yakuza, met muziek die laveerde tussen dromerige electronica en vet aangezette futuristische grooves, en putte uit genres van electro tot soul, en van dancehall tot het chanson. Een hoogtepunt was een krachtige, intense vertolking van haar ‘Quatre heures du matin’, over seksuele agressie tegen vrouwen. „Een donker onderwerp voor een festival,” zei ze, „maar wel de realiteit.”

In dezelfde Darling-zaal zong Amerikaanse zangeres Sabrina Claudio ondanks een “enorme zoom in mijn oor” in een nachtclubsetting met een neonverlicht podium haar stijlvolle, sensuele r&b. En opende zondagmiddag de Britse multi-instrumentalist en zangeres Emma-Jean Thackray met jazzy nummers die soms als verraderlijk overzichtelijke popliedjes begonnen maar gaandeweg uitwaaierden in ingenieuze solo’s en improvisaties.

Een van de sterkste pop-optredens kwam dit weekend van Michael Kiwanuka, in 2020 winnaar van de Britse Mercury Prize. Kiwanuka, voor de derde keer op het festival, is uitgegroeid tot ongenaakbare headliner. Hij gaf een geweldig genuanceerd en kleurrijk concert, intiem en indringend, maar ook stevig en stuwend funky. Zijn soulmuziek zat vol smaakvolle en subtiele details, met een kickdrum als hartklop en zacht beroerde kwastjes op de snaredrum. De combinatie van intense, dramatische zang, melancholische orgelklanken en funky wahahgitaren, was soms adembenemend mooi.