Voeten, voeten, voeten. Kijk nou toch eens naar je voeten.

Voeten, voeten, voeten. En benen, tot iets boven de knie. In een intieme installatie met vijf beamers lopen de voeten overal om je heen. Ze springen op een trampoline, zoeken wegzakkend hun weg op een springkussen. Ze lopen iets te snel over een cirkel van wankele klapstoelen. Op steeds andere formaten duiken ze op in de ruimte, geprojecteerd door die beamers. Voeten landen, zetten af, zweven. Waar je ook kijkt: voeten.

Maaike Meindertsma (23) wil laten zien dat we te weinig aandacht voor ze hebben, gefixeerd als we zijn op onze hoofden. Respect voor de voet, dat is de boodschap van Meindertsma, die deze zomer aan de Groningense academie Minerva is afgestudeerd als autonoom beeldend kunstenaar.

„Ik loop over 10 klapstoelen die in een cirkel staan. Soms draait de video in slowmotion, soms op de echte snelheid. In slowmotion kun je precies zien hoe de voet zich voorbereidt op de landing op een stoel die niet stabiel is. Nooit te veel nadenken: je moet je lichaam vertrouwen en doorlopen. De camera staat in het midden draait met me mee (ik stuur hem met mijn handen die je niet ziet).”

De installatie moet ook het lichaam van de kijker activeren. Daarom heeft ze voor de vijf beamers in de installatie een „choreografie” gemaakt, waardoor de kijker moet meebewegen, want nieuwe beelden verschijnen onverwacht op verschillende plaatsen in de kleine ruimte.

Het idee van de installatie is een beetje voortgekomen uit het turnen, wat ze al tien jaar doet, vertelt Meindertsma. „Het fascineert me dat je lichaam skills kan uitvoeren zonder dat je brein daar bewust van is. Een tijdje geleden kon ik lichamelijk alle oefeningen nog wel doen, maar mentaal niet meer (dat heet Lost Move Syndrome). Ik wilde meer weten over het samenspel tussen brein en lichaam.” Ze raakte uit het dal en is weer actief als turner. Ze wil onderzoek blijven combineren met beeldende kunst.

Een knielange zwarte rok met wit biesje beweegt tijdens de stoelendans soepel en sierlijk mee met de beweging van haar benen. Zulke esthetiek vindt Meindertsma belangrijk. „Dat zit ook in de film waarop ik over de marmeren rand van een klassieke open haard loop. Doordat ik heel precies de ene voet voor de andere plaats, zie je hoe de spieren zich aanspannen. Ik wil de kijker meenemen in de schoonheid van het beeld. Maar de balanceeract heeft ook een diepere betekenis: de expressies van voeten en het lichaamsgeheugen.”