Pas na de thee komt The Jesus And Mary Chain los

Radicaal, gedrenkt in feedback en nauwelijks langer dan een kwartier. Legendarisch was het Nederlandse debuut van de Schotse postpunkgroep The Jesus And Mary Chain anno 1985 in de Amsterdamse Melkweg. Het resoneerde nog lang na want het concert was spraakmakend, verwarrend, gevaarlijk.

Hoe anders was het om The Jesus And Mary Chain donderdag te zien in hetzelfde gebouw, maar dan in de tussentijds aangebouwde Melkweg Max. Alleen de kern van de band, de gebroeders Jim en William Reid, is nog over. Met nieuwe huurkrachten speelden ze Darklands (1987). Op zich een verdienstelijk album, al kon het ook toen al de impact van het debuut Psychocandy niet overtreffen. Zanger Jim Reid, indertijd een stuurs en ongericht rondtollend enigma, is nu een vriendelijk kletsende classic rocker geworden die een arsenaal aan beproefde poses aanneemt. Al voor de eerste noot gespeeld is spreekt hij het publiek zachtmoedig toe. „We spelen het hele Darklands album. Dan nemen we vijf minuten pauze voor een kopje thee. En dan komt er More Marychain Magic.”

Vulmateriaal

De tamme vertolking benadrukte nog eens dat zo’n album nooit bedoeld was om integraal te spelen. Dat werkte misschien voor Horses van Patti Smith, met een natuurlijke spanningsboog. Maar Darklands kent maar vier songs die eruit springen; de rest bleek ook 35 jaar later vooral vulmateriaal. Pas na de thee kwam TJ&MC los en brachten ‘Amputation’, ‘I Love Rock ’n’ Roll (niet die van Joan Jett) en ‘Halfway To Crazy’ een beetje opwinding. William Reid stond er onbewogen bij. De legendarische status van deze ooit zo roemruchte band werd pas bevestigd in de toegift, met ‘Just Like Honey’ en ‘Never Understand’. Die laatste met maar een fractie van de verzengende gitaarfeedback die indertijd ieders nekharen recht overeind liet staan.