Duitse terughoudendheid tegenover Rusland was juiste weg

Hanco Jürgens gaat in zijn artikel (De Duitse Zeitenwende komt jaren te laat, 13/6) voorbij aan de basis van de naoorlogse Duitse internationale politiek en dus ook de houding richting Rusland: schaamte en het diep historisch besef voor wat er door toedoen van Duitsland in de Tweede Wereldoorlog is gebeurd. Dit gegeven maant Duitsland tot terughoudendheid, zowel op moreel als op militair gebied. Er kwam echter ook een kans voor Duitsland om post-perestrojka bruggen te bouwen tussen West en Oost: dialoog en economische betrekkingen met Rusland. Dat dit laatste in de afgelopen tien jaar door de ontwikkeling van de tsaar-waanzin van Poetin in een ander daglicht is komen te staan, is duidelijk. Dat terughoudendheid van Duitsland echter altijd nog de juiste weg is, zou ook helder moeten zijn: het verwijt van nazisme en antisemitisme ligt altijd op de loer. Kijk naar de schijnargumentatie van Poetin om Oekraïne binnen te vallen. Een expliciete houding van Duitsland zou Rusland automatisch de gelegenheid geven dit verwijt uit te buiten en de aandacht weg te leiden van haar eigen zwakke argumentatie voor het conflict. Het Groot-Russisch imperialisme van tsaar Poetin en zijn kornuiten, als schijnheilige overlevingsstrategie ter camouflage van hun kleptomanie, wordt dan een echt Europees probleem, met mogelijk ongekende gevolgen. Dat de historie van nazi-Duitsland nog altijd een enorme relevantie heeft voor de houding van democratisch Duitsland anno 2022, zou een historicus moeten duiden.