‘Stress. Verdriet. Alles wordt opgeslagen in je lichaam’

‘Ik was negentien en woonde op kamers in Tilburg waar ik vrijetijdswetenschappen studeerde. Het was woensdagavond 22 november 2000 en ik werd gebeld door mijn ouders. Mijn moeder had al een jaar last van haar keel. Ze had moeite met slikken. Ze vertelden mij dat mijn moeder een progressieve vorm van ALS had en nog anderhalf tot drie jaar te leven had. Mijn wereld stond op z’n kop. Ik kon alleen maar huilen. Ik heb mijn twee oudere broers gebeld en mijn beste vriendin kwam vanuit Rotterdam naar Tilburg om mij te steunen. Geen idee waarom mijn ouders zo’n boodschap in een telefoongesprek vertelden. Vast met de beste bedoelingen.

„De volgende dag ben ik naar huis gegaan. Mijn ouders woonden in Bussum. Ik weet nog dat ik op het station stond en verbaasd was dat de wereld om me heen gewoon doorging. Ik weet ook dat ik me op dat moment voornam dat ik niet het stempel wilde hebben van een dochter wier moeder zou overlijden. Ik wilde dat trauma niet. Geen idee waar dat vandaan kwam. Het was een heel sterk gevoel.

„Thuis was er verdriet. We hebben twee weken lang gepraat en gehuild. Daarna stopten de tranen. Iedereen schoot in de regelmodus. Ik ging terug naar Tilburg, maar kon mij totaal niet concentreren. Alle studenten genoten van het studentenleven en ik dacht de hele tijd: mijn moeder gaat dood. Ik had een gesprek met mijn decaan en die vroeg: ‘Hoe voel je je?’. Ik had geen idee. Bij ons thuis ging het altijd over doelen stellen. Dingen bereiken. Heel geïnteresseerd, liefdevol en betrokken, maar gevoelens waren geen onderwerp van gesprek.

„Ik wilde graag contact met mijn moeder. Wezenlijk contact. Wilde weten hoe zij zich voelde. Of ze pijn had. Of ze bang was voor de dood. Maar dat soort gesprekken waren onmogelijk. Voor mijn moeder ALS kreeg, was dat ook al zo. Mijn moeder wilde ons niet tot last zijn. Ze huilde weleens toen wij als kleine kinderen aan het klieren waren en zei dan opeens dat ze al de hele dag hoofdpijn had en niet lekker was. Wij vroegen dan verbaasd waarom ze dat niet eerder had gezegd. Dan konden we rekening met haar houden. Maar dat deed ze niet. Ze wilde negatieve gevoelens niet met ons delen.

„Door haar ziekte verloor ze al snel haar spraak. Ze kreeg een spraakcomputer. Maar dat hielp niet echt. Soms herhaalde ze mijn vragen. Of gaf onbegrijpelijke antwoorden. Pas veel later, toen ze al was overleden, zag ik hetzelfde gedrag bij de moeder van een vriendin die Frontotemporale Dementie (FTD) had. Bij ALS is er een kleine kans dat je ook FTD krijgt. Ik vermoed dat mijn moeder deze vorm van dementie ook had. Al is dat toentertijd nooit door een arts vastgesteld.

Ik schrok toen ik liggend op een matje moest gaan ademen. Ik voelde weerstand en angst

„Ik stopte in Tilburg en ben omgangskunde in Utrecht gaan studeren. Ik wilde trainer worden en mensen begeleiden. Tijdens die studie kwam ik via een docent op het spoor van emotioneel lichaamswerk, een therapie met ademhalingsoefeningen en massages om geestelijk en lichamelijk gezonder te worden. Zij nodigde mij uit voor een training in Frankrijk. Ik wist eigenlijk niet wat ik daar precies ging doen. Ik schrok toen ik liggend op een matje moest gaan ademen. Ik voelde weerstand en angst. Maar toen ik daar doorheen was, vond ik het geweldig. Ik ontdekte dat een lijf zoveel te vertellen heeft. Emoties. Stress. Verdriet. Alles wordt opgeslagen in je lichaam.

‘Ik ben jarenlang met grote regelmaat naar die trainingen in Frankrijk gegaan. Eerst voor mijn persoonlijke ontwikkeling en later voor mijn werk. Mijn twee oudere broers snapten er in het begin niets van. ‘Talla, wat doe je daar toch steeds in Frankrijk’, vroegen ze mij vaak. Ik zei dan: ‘Jullie gaan snowboarden om je hoofd leeg te maken en te ontspannen. Ik doe emotioneel lichaamswerk’.

„Op mijn 28ste nam ik een sabbatical en ben ik naar Zuid-Amerika gegaan. In Peru maakte ik kennis met de traditionele Indiase geneeswijze ayurveda. En ik deed twee cursussen reiki. Dat maakte mij nieuwsgierig naar meer. Een reisgenoot, een ervaren massagetherapeut, vertelde mij dat de beste massage-opleidingen in Thailand en Hawaï waren. Ik ben toen naar het eiland Kauai gereisd om de Lomi Lomi-massage te leren die het hoofd en het lijf verbindt. Het is meer dan alleen ontspanning. Het heelt.

„Terug in Nederland ben ik parttime als inburgeringsdocent gaan werken zodat ik daarnaast mijn massagepraktijk kon opbouwen. De liefde bracht mij naar Zwitserland en daar ging ik fulltime aan de slag als Lomi Lomi-massagetherapeut. In 2016 zijn we terug naar Nederland gekomen. Ik was zwanger en wilde heel graag hier bevallen. Inmiddels heb ik mijn eigen massagepraktijk en ben ik ook ademcoach. Ik merk dat anderen de vraag die mijn decaan destijds stelde – ‘hoe voel je je?’ – ook moeilijk vinden. Ik vind het fijn dat ik mensen kan helpen een antwoord te vinden door hen te laten voelen wat hun lijf te vertellen heeft.”