In het hiphophuis geven ze lessen in deejayen, breakdance en popping

Welkom in het hiphophuis (in kleine letters). Langs een kleurrijke muurschildering neem je de trap naar de bar, ofwel ‘de huiskamer’. Terwijl in de grote zaal een hiphopdansles wordt gegeven, staan achter een glazen wand jongeren met koptelefoons aan een vierkante tafel met draaitafels. Veelgevraagd dj en kunstenaar Franky Sticks (30) – zelf ooit leerling hier - geeft beginnersles deejayen: „Je hebt nog nooit een draaitafel aangeraakt en in tien weken leer je hoe je met de apparatuur omgaat, het mixen van muziek en de basics van muziektheorie.” Snel gaat hij terug om met zijn koptelefoon „in te prikken” bij de cursisten.

Aan de bar vertelt Aïda Sium (38) van het hiphophuis over deze Rotterdamse community. Er zijn lessen in deejayen en dansstijlen als breakdance, popping, house en ze organiseren evenementen als Black Fem Sundays met gesprekken en poëzie. Ze willen laagdrempelig en „empowering” zijn, en de gevestigde orde uitdagen en verrijken. Met andere pioniers werd het gebied naast Rotterdam Centraal tot het creatieve ‘District East’ ontwikkeld. Sium: „Maar nu moeten we misschien weg. Na al ons werk is het gebied gewild bij investeerders, de huren zijn torenhoog.” ‘Staying power’, uithoudingsvermogen, is dan ook het thema van het twintigjarig bestaan dat dit jaar wordt gevierd.

Nieuwe cursisten komen achter de draaitafel staan. De Britse Sekai Makoni (36) en Anita Madari (42). Makoni, die onder andere een podcast maakt over zwarte vrouwen in Europa, moet er nog even in komen. Sticks laat haar hardop tellen om het punt te bepalen waar ze de volgende track erdoorheen kan mixen. Vanavond geeft hij van zes tot tien uur les, achterelkaar door, schijnbaar moeiteloos: „Deejayen is voor mij als lopen. En als je iets kan, kan je je kennis delen.” Cursisten hebben hun eigen ‘stem’, daar leert hij ook weer van: „Zojuist mixte iemand een electroplaat met ‘Turkse funk’. Te gek. Je wil niet tien dj’s met hetzelfde geluid.”

Madari draait een eigen set. Uiterst serieus draait ze aan de knopjes. Deinende ritmes, Afrobeat. Ze mengt er Caraïbische klanken door. Langzaam beginnen haar blote benen onder de tafel te bewegen. Sticks, tevreden: „Qua harmonie past het goed bij elkaar. Alleen het bijsturen vind je lastig, maar verder is het crazy progress.”

‘Dit is mijn meisjesdroom”, vertelt Madari, die als hulpverlener voor dak- en thuisloze jongeren werkt, even later. Deejayen hielp bij haar herstel van het chronisch vermoeidheidssyndroom dat ze na zware tegenslag opliep. Thuis draaide haar achttienjarige zoon muziek van dj Jyoty. „Dit wil ik!”, riep ze tegen vrienden en familie. Toen ze op haar verjaardag thuiskwam hadden ze een draaitafel voor haar gekocht. Ze kende het hiphophuis al jaren en nam de stap op les te gaan. Deejayen is een kunst, zegt ze: „Hoe Franky loopt te scratchen en mixen is superrelaxt en professioneel.” Ze werkt aan een dj-set voor haar familie. „Daarin vertel ik een verhaal over wie ik ben. Die liefde en energie, die wil ik geven.”