Het moeras van Music Meeting voelde aan als een oase

Wie weleens pingpongt, kent ‘rond de tafel’. Spelers rennen om de tafel terwijl ze de bal over en weer slaan. Dat blijk je ook met vier pianisten en twee vleugels te kunnen spelen. De zondag van festival Music Meeting in Nijmegen opende met vier Cubaanse topspelers – Ramón Valle, Rolando Luna, Marialy Pacheco en Andy García – die, steeds wisselend van positie, met elkaar improviseerden. Het verschil met pingpong was dat niemand af ging, elke muzikale service, smash of vertraagde effectbal kwam terug.

Lees ook dit interview: Maite Hontelé raakt geen trompet meer aan

Het festival legt nieuwe dwarsverbanden. Artistiek directeur en voormalig latin-trompettiste Maite Hontelé kon eindelijk haar verrassende kijk op Cubaanse muziek in het bredere programma verwerken. Sommige boekingen waren bijna drie jaar in de maak. Maar nu het eindelijk weer kon, waren er de gebruikelijke andere plagen van het festivalleven, zoals internationale treinen die niet rijden en chaos op Schiphol waardoor er toch nog bands vast kwamen te zitten. O, en het regende acht uur lang onafgebroken boven Nijmegen.

Toch was het onmogelijk spijt te krijgen van je kaartje. Het niveau was constant hoog, het programma gevarieerd. Het publiek dat onder paraplu’s en poncho’s danste op de rauwe, aardse Haïtiaanse vodou van Chouk Bwa aangevuld met de Belgische knoppendraaiers The Angströmers, vond daarna een dak boven het hoofd bij de delicate liedjes van de Spaanse Rita Payés. Haar optreden was betoverend. Ze wisselt trombonespel af met haar hemelse stem in Iberische jazz.

Intieme ontmoetingen

Op een kleiner podium programmeert het festival intieme ontmoetingen, documentaires en interviews met artiesten. Daar speelde Payés nogmaals, met enkel haar moeder op gitaar als begeleiding, wat het zo mogelijk nog verfijnder maakte. En ondertussen bouwden de doorweekte diehards alweer een feestje op de Balkan-brass van de Noord-Macedonische Dzambo Agusevi Orchestra en wist de Bosnische Damir Imamovic loodzware liedjes over Sarajevo behapbaar te maken met een onderkoeld humoristische presentatie.

West-Afrikaanse pop ontbreekt nooit op Music Meeting. De Malinese zangeres Djely Tapa bracht niet het beloofde ‘afrofuturisme’, maar ze blies haar wat standaard mix van afrofunk en rock leven in door zelf vol overgave mee te drummen met haar band. Opnieuw stond daartegenover de verfijnde versie van het genre op het overdekte podium. De Malinese superband Trio da Kali vertolkt de griot-traditie met geweldig spel op balafon en ngoni. Maar vooral met de stem van Hawa Kassé Mady Diabaté. Zij klinkt zo vol en warm dat het moeras dat Park Brakkenstein inmiddels was geworden, begon aan te voelen als een oase in een zinderende woestijn.