Thuiswerkers? Dat zijn verwende nesten

Je zou ze een schop onder hun hol verkopen – mensen die nooit meer terug willen naar kantoor. Toch hoor ik daar de laatste tijd steeds vaker over. Mensen die alleen nog maar thuis willen werken! Die weigeren naar kantoor te komen. Die tijdens de coronacrisis hebben gezien dat het kan en nu nooit meer tussen hun kletsende collega’s willen zitten. Die thuiszitten. Met hun Nespresso-apparaat, gemberthee en werkkamer. En hun airfryer en badjas. Werkgevers kunnen op hun kop gaan staan, maar zij komen niet meer.

Afgelopen week las ik in een artikel op de site van de BBC over een Amerikaanse enquête waarin de helft (!) van de ondervraagden zegt ontslag te nemen als hun werkgever hen gaat verplichten weer fulltime naar kantoor te komen. Recruiters verwachten wereldwijd een domino-effect van werkweigeraars als terugkeer naar kantoor (weer) verplicht wordt.

En niet alleen in de VS heb je dit soort aanstellers! In Nederland heb je ze ook al. Sterker nog, op m’n eigen Twitter-account! Toen ik er afgelopen week vroeg om tips, voor hoe je mensen die niet meer willen weer terugkrijgt naar kantoor, kreeg ik ineens allemaal reacties van mensen die niet eens meer drie dagen per week willen komen, maar die NOOIT meer terug willen naar de kantoortuin.

De een is naar Drenthe verhuisd en dan is de Randstad toch ineens wel heel ver. Er zijn er die na corona best zin hadden om weer terug te gaan, maar er nu achter komen „dat het toch best tegenvalt”.

„Ik denk dat je een deel van de medewerkers nooit meer naar kantoor krijgt, niet eens één dag!”, schreef er eentje doodleuk. „Bij ons gaat niemand”, schreef een ander. „Ze proberen al mensen met gebak naar kantoor te lokken”, maar „op het ‘Welcome back to office’ festival kon je een kogel afschieten.” „Ik vind het zonde van m’n tijd om zo’n hele dag te gaan met file”, schreef een derde.

„Mijn god wat haat ik die verwende nesten”, verzuchtte een directeur laatst op WhatsApp. En gelijk heeft ze. Want zeker, ik ben zelf ook met geen paard meer naar kantoor te krijgen. Maar ik had van de rest van Nederland toch wat meer ruggengraat verwacht.

Wat me nog het meest verbaast: hoe snel het gegaan is. Amper tweeënhalf jaar geleden sjokten ze nog gedwee met hun rolkoffer door de kantoortuin op zoek naar een plekje en kon je ze nog rondkoeioneren. Nu hebben ze ineens kapsones gekregen. „Ik ga niet naar kantoor als ik, om me daar te kunnen concentreren, met een koptelefoon op mijn kop moet gaan zitten”, schreef er een.

En de eisen die ze stellen! On-ge-hoord. Willen ze ineens weten waaróm ze naar kantoor zouden komen. Daar hoorde je vroeger nooit iemand over. Zeggen dat kantoor beter is voor „de verbinding” is niet meer genoeg. Dan willen ze weten wélke verbinding, en wat verbinding überhaupt is. Stelletje aanstellers.

„Ik ga pas weer naar kantoor als die fakkin kantoortuinen weg zijn”, schreef er een. De brutaliteit! What’s next? Dat de flexplekken worden afgeschaft? Straks willen ze ook nog frisse lucht, goeie koffie, geen onnodige vergaderingen en heisessies meer en gegarandeerd een plek op kantoor als ze komen. Werkgevers blijven aan de gang. En vragen wat ze nodig hebben om goed te kunnen werken en daar vervolgens niks mee doen helpt ook al niet meer. Dat doorzien ze meteen.

Maar ja, ze kunnen het maken hè, in de huidige arbeidsmarkt. Er wordt gevochten om personeel. Dat weten ze. Er zijn al bedrijven waar mensen zelf mogen weten of ze op kantoor werken of thuis. Het is toch om te huilen. Denk je dat ons land groot is geworden omdat werknemers het allemaal zelf mochten weten? Nou dan. Je zou bijna hopen op een crisis.

Een vriend probeerde me gerust te stellen. „Mensen die echt niet willen krijgen vanzelf een probleem. Die krijgen geen promotie meer.” Werkgevers die het prima vinden dat je thuiswerkt, schreef een twitteraar. „Daar zou ik me pas echt zorgen om maken.” Maar ik geloof hen niet. Straks zit er niemand meer op kantoor en staat er niemand meer in de file! Je moet er toch niet aan denken.

Maar het irritantste van de thuiswerkers is dat ze zulke goede argumenten hebben.

Dat ze thuis beter werk leveren dan op kantoor. Nodeloze ‘teamcalls’ die je weg kunt drukken, minder afleiding en meer controle over aan wie je je kostbare tijd besteedt. Geen last meer van je baas die zich de hele tijd loopt te profileren. Gehandicapten en mensen met een kwetsbare gezondheid die (weer) mee kunnen doen. Geen collega’s die eindeloos vertellen over hun vakantie op de Veluwe. Geen stand-ups, planningpoker en backlogs meer.

Waarom zou ik terugkomen, schreef er een. „Ik ben thuis productiever, heb betere middelen en als ik naar kantoor ga heb ik (zonder file) 1,5 uur reistijd, enkele reis.”

Dat is het gekmakendste van al die thuiswerkprinsjes en -prinsesjes. Je staat met je mond vol tanden. Dat is het ergste aan die labbekakken.

Ze hebben gewoon gelijk.