Songs als koortsdromen bij trio The Smile van Radiohead-musici Yorke en Greenwood

Een optreden van The Smile is als een koortsdroom. Claustrofobie en labyrintische verwarring en dan een doorbraak naar zonovergoten vergezichten. Daarna komen ze weer: echoënde voetstappen en desoriënterende klanken. Soms is er een kabbelend motiefje of een droog ritme om op te dansen. Maar het samenspel van Thom Yorke’s zangstem ondersteund door drummer Tom Skinner en gitarist/bassist Jonny Greenwood klinkt in de eerste plaats verontrustend.

The Smile is het nieuwe trio van twee leden van Radiohead en Skinner, drummer van de ruige jazzgroep Sons of Kemet. Liefhebbers van Radiohead zijn hartstochtelijk; dit eenmalige optreden was binnen enkele minuten uitverkocht. Sinds 1995 hadden Yorke en Greenwood niet meer in Paradiso, Amsterdam gestaan. De terugkeer naar een relatief kleine zaal werd groots aangepakt, met veel eigen geluidsapparatuur en een uitdragerij aan instrumenten. Bijna na ieder nummer brachten technici een nieuwe gitaar, keyboard of een harp het podium op. Lichtshow en aankleding waren duister, met rookwolken tegen een wand van flitsende neonbuizen, als rode of roze ‘morsetekens’ jagend langs de hoofden van de muzikanten.

Tedere zanglijnen

Het trio, dat vorig jaar op de ‘streaming’-versie van het Glastonbury-festival voor het eerst van zich liet horen, bracht onlangs het album A Light for Attracting Attention uit. De nummers met de nieuwe drummer neigen meer naar Radiohead dan naar Sons of Kemet; Skinners spel is dienender dan verwacht. Ook live ging de aandacht vooral naar Yorke’s soms zalvende soms wanhopige zangstem en naar de melodielijnen die gitarist Greenwood vervlocht met Yorke’s basspel.

Het album werd vrijdagavond in zijn geheel gespeeld, en er waren mindere momenten, zoals het vlakke ‘A Hairdryer’, maar in ‘The Same’ werd verrassend geëxperimenteerd met een klavecimbel-achtig keyboard dat veranderde in een pruttelende voetzoeker. ‘Free In The Knowledge’ bood meeuwengekrijs waaruit de akoestische gitaar zich langzaam losmaakte en Yorke’s tedere zanglijn kon opbloeien. Dat waren zonnige vergezichten.