Vermakelijk sprookje, verteld als een jazzsessie waarbij iedereen inhaakt

De animatiefilm Kirikou et la sorcière (1988) is een wonderlijk amalgaam van West-Afrikaanse en Europese invloeden. Filmmaker Michel Ocelot baseerde zich op verhalen die hij in zijn jeugd in (Frans-)Guinee hoorde, maar paste belangrijke elementen aan – zoals het einde: waar dat in de film op verzoening is gericht, was het in het oorspronkelijke verhaal een traditionele afrekening met het kwaad.

In zijn theaterbewerking voor de Toneelmakerij blijft schrijver Ayden Carlo dicht bij het origineel. Zijn belangrijkste toevoeging (naast een onverwacht gastoptreden van de mythische spin Anansi) is dat het hele verhaal in de vorm van een vertelling is gegoten, wat recht doet aan de orale traditie van West-Afrikaanse folklore. In zijn rol van griot verhaalt Leandro Ceder met veel schwung over het dappere jongetje Kirikou, dat zijn dorp redde van de vloek van de boze toverheks Karaba. Hij schakelt daarbij twee dorpskinderen in (Kimberley Agyarko en Fjodor Jozefzoon) die alle andere rollen spelen.

Coming-of-age-verhaal

Dat levert een geestig en vlot verteld sprookje op, dat misschien net iets te veel de platgetreden paden bewandelt van de talloze Disney-bewerkingen van klassieke sprookjes. Zowel de moraal van het verhaal (een coming-of-age waarin de hoofdpersoon zijn twijfels moet overwinnen en zijn uniciteit moet leren omarmen) als de manier waarop zij-personages als comic relief worden ingezet voelen enigszins sleets en veilig aan.

De uitvoering maakt het gebrek aan originaliteit echter ruimschoots goed. Het spelplezier van Ceder, Agyarko en Jozefzoon benadrukt de lol van het gezamenlijk een verhaal vertellen, als een jazzsessie waarin iedere nieuwe aanzet moeiteloos in het geheel wordt opgenomen. Het beeldontwerp van Annelies Michelle Shakison en Udo Thijssen benadrukt die fluïditeit: monsters en dieren bestaan uit gevonden voorwerpen en afval, en de kostuums zelf vermengen traditionele met moderne elementen. Zo wordt Kirikou en Karaba de toverheks vooral een ode aan het vertelde verhaal, dat zich nooit in één definitieve vorm laat vastpinnen.