Veiligheidsbrillen op: Circusstad Festival is in de stad

Op Rotterdamse straathoeken kon je de afgelopen dagen iemand in een lantaarnpaal zien hangen: het Circusstad Festival had van 4 tot en met 8 mei de binnenstad gekaapt en dan is er ruimte voor anarchie. De pandemie maakte een volwaardig festival twee jaar onmogelijk: nu was het er weer, vijf dagen lang, met voor het eerst een gala met (inter)nationale acts. Prompt ontving de festivalorganisatie de Oscar Carré Trofee, een prijs die eerder onder meer naar Herman Renz ging. De jury sprak vol lof over de brug die Circusstad altijd weer weet te slaan tussen klassiek en modern circus.

Het hedendaags circustheater op dit festival gaat dan ook een stap verder dan spectaculair jongleer, stapel- of slingerwerk. Naast gevestigde namen als de Duitse jongleur Stefan Sing of het bejubelde Scandinavian Boards, is er ook ruimte voor onbekend(er) talent.

Hendrik Van Maele bijvoorbeeld, een maker die bij productiehuis TENT een act voor één, twee en drie performers ontwikkelt. Bij 13 Harbinger Road neemt hij, met twee mede-artiesten, atletiekachtige poses aan: een bal in de nek als een kogelstoter, een stok als speer. De uiteindelijke worp blijft uit. De voorstelling lijkt een competitie in verstilde momenten, afgewisseld met komische choreografie. Het geheel voelt pril, maar maakt nieuwsgierig naar meer.

Lees ook: Huiveringwekkend springen en balanceren

De onvermoeibare Vlamingen van Be Flat nemen hun publiek op sleeptouw over kades en door steegjes. Iedereen krijgt een krukje, maar niet alleen om te kijken naar salto’s boven de straatstenen. De krukjes maken het publiek ook onderdeel van absurdistische scènes. Uit één van hun ellebogen gutst bloed, maar de performers hangen de meegebrachte ladder gewoon aan een volgend object. Be Flat heeft humor en is brutaal: een buurtbewoner, wier parkeerplaats onbereikbaar is door hun stunts, moet maar even wachten.

Bij Panama Pictures zweeft een massief-witte trap boven het toneel. Hij hangt scheef: de drie acrobaten moeten hun best doen er niet af te glijden. Ze klimmen en bungelen, houden elkaar in evenwicht of zetten af. De trap is een decorstuk uit een eerdere voorstelling, maar staat nu op zichzelf. Hoewel alles strak wordt uitgevoerd en de beelden prachtig zijn, voelt de performance op een gegeven moment wat herhalend.

De Nieuw-Zeelandse Natalie Miles speelt een intieme solo te midden van haar publiek. Daar ligt een ‘Cyr wheel’: een stalen hoepel, waar de acrobate precies inpast. Eerst loopt Miles verkennend rond, de ring voor zich uit rollend. Dan maakt ze, samen met de toeschouwers, een soundtrack: iemand klapt, een ander roept in de microfoon. Op die geluiden kantelt en tolt het ‘wheel’, Miles’ beweegt soepel mee in het middelpunt. Zwaartekracht lijkt even niet te bestaan.

In een benauwde festivaltent voeren ook de acrobaten van het Spaanse gezelschap Eia onwaarschijnlijke capriolen uit. Dit gebeurt rond hoge kasten met een uitklapbaar duikplankje, luikjes en traptreden. In een overdadige choreografie klauteren de performers op elkaar, slingeren en springen. Nuye gaat over hernieuwde ontmoetingen na alle lockdowns, maar de inhoud is ondergeschikt aan de fysieke acts. Ook wisselen sferen en speelstijlen wel heel snel: van horror naar regelrechte slapstick.

Een hoogtepunt is Sawdust Symphony van David Eisele, Kolja Huneck en Michael Zandl. Bij deze fabuleuze act, die balanceert tussen humor en poëzie, overheerst de geur van zaagsel. De performers timmeren en boren, schuren en slijpen.

Theater versmelt met circus: er wordt gejongleerd met hamers, iemand staat ondersteboven in een emmer houtlijm. De voorstelling heeft een schitterend toneelbeeld en is zeer verrassend. Zo dansen spijkers als ontluikende bloemen, een kettingzaag wordt aangezwengeld. Als deze jongens hun veiligheidsbrillen tevoorschijn halen, moet je daar bij zijn.