‘Grace and Frankie’ krijgt na zeven seizoenen een waardig einde

Gelukkig. De vriendinnen krijgen een waardig einde. We verlaten ze op het fraaie stuk strand achter hun gedeelde huis, beiden nog weer wat strammer en gebutster – maar samen. Het is een opluchting dat Grace and Frankie, met zeven seizoenen de langst lopende originele Netflix-serie tot nu toe, door bedenker Marta Kauffman en haar team in de finale trefzeker wordt teruggebracht tot de kern: vriendschap als cruciale voorwaarde voor een draaglijke oude dag.

In de loop van de in totaal 94 afleveringen kwamen ook nogal wat flauwe, vergezochte, soms tenenkrommende plotwendingen voorbij. Vooral de levens van de kinderen van Grace en Frankie werden te zouteloos vertolkt om echt te kunnen boeien. Terwijl de schrijvers van meet af aan goud in handen hadden: Jane Fonda, Lily Tomlin, Martin Sheen en Sam Waterston zijn onverschrokken acteerkanonnen.

Hoe begon het ook alweer, in 2015? De ongenaakbare zakenvrouw Grace Hanson (Fonda) en artistieke hippie Frankie Bergstein (Tomlin) waren nooit bevriend geraakt als het lot ze niet brutaal aan elkaar had uitgeleverd. Veertig jaar was Grace getrouwd met Robert (Sheen) en Frankie met Sol (Waterston) en ontmoetten ze elkaar alleen als de gedeelde advocatenpraktijk van hun echtgenoten dat vereiste; beiden begaven ze zich niet buiten hun eigen, nauw gedefiniëerde sociale kring. Grace zat in mantelpak aan vergadertafels en streefde ook buiten werkuren louter perfectie na, Frankie gaf schilderles aan oud-gevangenen en demonstreerde voor gelijke burgerrechten.

Lees ook: Grace and Frankie: baanbrekend comedy-drama over liefde op latere leeftijd

Bedrogen vrouwen

Hun beider bubbels barsten als Robert en Sol in de allereerste aflevering hun liefde voor elkaar opbiechten. Opeens zijn Grace en Frankie verlaten, bedrogen vrouwen, en komen ze terecht in de emotionele storm van woede, schaamte en verdriet die daarbij hoort; koppig los van elkaar, maar dan steeds meer samen. Ze zijn aan elkaar gewaagd; hun vriendschap blijkt een bron van levenslessen.

Grace wordt na zeventig geharnaste jaren eindelijk wat minder streng voor zichzelf; in een heerlijke vroege ontbijtscène spuit Frankie pure slagroom in haar mond en ze blijft Grace hardnekkig verleiden om uit de band te springen, met behulp van paddo’s, klankschalen en het koude water van de oceaan. Frankie ontdekt op haar beurt dat ze te veel op anderen geleund heeft; Sol en haar twee zoons vingen zo veel op dat ze vrolijk haar verstrooide, digibete zelf kon blijven.

Als Kauffman en co zich minder door zonen en dochters hadden laten afleiden en zich hadden geconcentreerd op Grace, Frankie en hun generatiegenoten, was dit misschien wel de perfecte comedy over ouderdom geweest. Ook Robert en Sol vormen een geestig en ontroerend kibbel-koppel, en de prettig gestoorde oud-secretaresse Joan-Margaret (Millicent Martin) kan niet vaak genoeg komen aandribbelen. Beroepsfraudeur Nick (Peter Gallagher), die Grace zelfs tot een tweede huwelijk weet over te halen, is nog zo’n ontwapenende stoorzender.

Uiteindelijk verdwijnt hij uit beeld, net als alle andere mannen. Oud en gebrekkig worden vraagt om iets groters dan romantische liefde.