Lavinia Meijers harp stelt existentiële vragen

Hoe zullen mensen over een eeuw op onze tijd terugkijken? Welke -ismes krijgen we dan opgeplakt? In haar voorstelling Untitled 2 legt harpist Lavinia Meijer die vragen voor aan kunstenaars, schrijvers, filosofen en wetenschappers. Ze neemt een voorschot op de toekomst met teksten, kunst, geluidsfragmenten, video’s en animaties. En de muziek? Die wordt – zoals ‘minimal’ componist Max Richter het eens uitdrukte – „een plek om na te denken”.

Daar is ook weinig mis mee. Bach deed het al in zijn passies: lange aria’s met hernemingen om de gelovigen ruimte te geven zich te bezinnen op het verhaal en hun emoties te verwerken. Later kreeg klassieke muziek een abstracter en absoluter bestaan, werd zij een wereld op zich, met luisteren als heilige graal.

Meijer behoort tot de musici die hun kunst uit haar parallelle universum willen bevrijden en een rol willen geven in maatschappelijke vraagstukken.

Filosofische ondertonen

Of muziek kan helpen meer inzicht in de werkelijkheid te verwerven, blijft een interessante discussie. In Untitled 2 scheppen de werken van haar nieuwe album Are You Still Somewhere? – deels door Meijer zelf geschreven – een atmosfeer en bedding voor de vragen die zij in haar voorstelling oproept.

Dat komt met name als een hamerslag aan in een dialoog op het scherpst van de muzikale snede tussen haar harpspel en warrige soundbites van een ongelukkige influencer. Met versnellen en vertragen, het gevoel van onderweg zijn en plots stilstaan, weet ze de muziek een extra dimensie te geven.

Het valt op dat een nieuwe generatie harpisten – behalve Meijer ook Remy van Kesteren en musical journalist Andrea Voets bijvoorbeeld – het karakter van het instrument verrijkt met filosofische ondertonen. De harp stelt tegenwoordig ook existentiële vragen.