Typisch Nederland: Getransformeerde elektriciteitskastjes

Er is volgens mij geen ander vast element in ons straatbeeld dat zo weinig gewaardeerd wordt om zijn oorspronkelijke voorkomen als ons elektriciteitskastje.

Misschien doordat het lijkt alsof er helemaal geen ontwerper aan het werk is geweest; niets straalt zoveel saaiheid de openbare ruimte in als de grijze, rechthoekige behuizing van onze nutsvoorziening. Met zijn grote broer, het transformatorhuisje, is het vaak iets beter gesteld, daar zit weleens een aantrekkelijke vormgeving aan vast, maar de doorn in het oog van het florissante straataanzicht wordt door geen gemeente meer klakkeloos geaccepteerd. Ook omdat hij een sitting duck is voor iedere beginnende graffiti-artiest, of een voetbalsupporter die er in treurige druipletters de naam van zijn favoriete voetbalclub op spuit.

Er is een groot palet aan corrigerende maatregelen. Vaak worden er vanuit de gemeente kunstenaars op pad gestuurd om de kastjes te beschilderen, waar de gemeente dan weer een ‘kunstkastjesroute’ aan vast kan hangen. Of de gemeente Breda: die plakte oude foto’s uit het gemeente-archief over de kastjes voor een plaatselijke historische sensatie.

De vorm waar mijn hart van opengaat is de trompe-l’oeil-poging, waar de dienstdoende schilder een optische illusie creëert waardoor niemand meer wordt blootgesteld aan ongevraagde lelijkheidsbeleving. Het kastje gaat gewoon op in zijn bakstenen of klimopachtige omgeving. Probleem letterlijk opgelost.