Probleemzoon blijft blok aan Bidens been

Een diamant van een Chinese zakenpartner. Ruim 140.000 dollar „voor een auto”, van een Kazak. Het waren geen geringe relatiegeschenken die Hunter Biden kreeg. En dan verdiende hij nog miljoenen in het buitenland als consultant en investeringspartner. Zijn internationale zaken – vaak beklonken in het voetspoor van zijn vader, soms tijdens diens officiële reizen als vicepresident – hebben de zoon van de Amerikaanse president de afgelopen weken weer op de voorpagina’s van de kranten gebracht. Maar ditmaal zijn het andere kranten dan anderhalf jaar geleden en deze berichten laten zich niet zo gemakkelijk wegwuiven als toen ze exclusief, via de kanalen van Trumps advocaat Rudy Giuliani, in tabloid The New York Post verschenen.

De eerste publicatie over de verstrengeling van de zaken van de zoon en de politiek van de vader dateert uit de jaren negentig, nadat Hunter Biden was aangenomen bij een bank uit de thuisstaat van senator Biden. In 1996 had de bank MBNA, de grootste werkgever in de financiële sector van Delaware, flink bijgedragen aan de herverkiezingscampagne van Joe Biden. Zoon Hunter, 26 jaar oud en net afgestudeerd in de rechten, kreeg na de verkiezingen een baan bij MBNA. Wat doet hij daar eigenlijk, vroeg een journalist van het conservatieve tijdschrift The American Spectator aan een bankwoordvoerder. „Dat is niet iets waar wij een specifiek antwoord op willen geven”, zei de woordvoerder. Biden verdedigde in die jaren in de Senaat duchtig de belangen van de banken en hun verdienmodel rond creditcardschulden.

Snelle carrière

Geld en politiek zijn altijd verknoopt in de Amerikaanse democratie. Joe Biden heeft als senator en als presidentskandidaat altijd gehamerd op de noodzaak om „de corrumperende invloed van geld op de politiek te verminderen”. Hij kan dan ook geen mooiere manier bedenken om zijn zoon Hunter te prijzen dan met deze typering: „Zijn eerste echte baan na zijn afstuderen aan Yale Law School was als management trainee bij een grote bank in Wilmington, waar hij heel snel carrière maakte. Maar na een paar jaar kwam hij op een avond bij me en zei dat hij iets betekenisvollers wilde doen. En dus gaf hij zijn dikbetaalde baan op om bij de overheid te gaan werken. Tegen Thanksgiving 2014 was Hunter al drie jaar voorzitter van het bestuur van het Wereldvoedselprogramma van de VS.”

Hunter was als student al alcoholist, later kwamen daar cocaïne en crack bij

Dat schrijft Joe Biden in Promise me, Dad (2017). Hij schrijft er niet bij dat Hunter ‘tegen Thanksgiving 2014’ al een jaar een investeringsfonds à 1 miljard dollar beheert samen met een Chinees private-equitybedrijf gelieerd aan de overheid, of dat hij in mei 2014 is toegetreden tot de raad van bestuur van het Oekraïense energiebedrijf Burisma. Het consultancybedrijf dat hij samen met een vriend heeft, krijgt binnen anderhalf jaar zo’n 3,4 miljoen dollar van Burisma.

Hunter Biden (52) is de klassieke ‘moeilijke’ zoon, de Kaïn, waar zijn een jaar eerder geboren broer Beau de Abel is. In zijn boek karakteriseert Joe Biden Beau als een man „die alle beste eigenschappen van mij had, maar dan zonder de fouten”. In 2012 begint vader Biden na te denken hoe de familie zich na zijn aftreden als vicepresident zal concentreren op de presidentskansen van Beau. „Met de hulp van zijn broer zou hij kunnen winnen.”

Lees ook De bevoorrechte ex-junkie Hunter Biden: hotelkamers, drank en drugs

Beau was bedachtzaam, Hunter een opgewonden standje. Toen zijn vader in een stadion werd uitgescholden, deelde de zeventienjarige Hunter meteen klappen uit en moesten Joe en Beau hem wegslepen. Beau was net als zijn vader geheelonthouder. Hunter was als student al alcoholist, later kwamen daar cocaïne en crack bij. Beau maakte carrière in het leger. Hunter kon zich naar eigen zeggen niet veroorloven om zijn baan bij de bank op te geven. In zijn boek Beautiful Things schrijft hij: „schoolgeld voor één kind werd schoolgeld voor drie, één auto werden er twee, de hypotheek van 300.000 dollar werd er een van 1 miljoen”.

Zaken in Oekraïne

Na de vroege dood van Beau aan een hersentumor, verliest Hunter zichzelf volledig in zijn verslavingen. Hij begint een verhouding met de weduwe van zijn broer, in diezelfde tijd maakt hij een werkneemster zwanger. Hij ontkent ooit seks met haar te hebben gehad, maar een voor de rechter afgedwongen DNA-test wijst op zijn vaderschap. Nadat zijn zaken in Oekraïne in 2019 door toenmalig president Trump zijn aangegrepen om vader Joe in een kwaad daglicht te stellen, vult Hunter zijn dagen met het schilderen van doeken die anoniem worden verkocht, om de schijn te vermijden dat een koper in een goed blaadje komt bij de president van de Verenigde Staten. Hij staat met zijn bedrijf Skaneateles in Chinese handelsregisters nog altijd te boek als aandeelhouder in het investeringsfonds, ondanks de belofte dat hij die belangen zou afwikkelen.

Twee weken geleden berichtte The New York Times dat hij vorig jaar een groot deel van een belastingschuld heeft afbetaald – waarschijnlijk om strafrechtelijke vervolging te voorkomen. Die vervolging zou niet alleen over belastingen gaan, maar ook over onrechtmatige lobby-activiteiten en mogelijk witwassen.

Vooral de lobby-activiteiten zijn pikant. Dat Hunter van zijn familieconnectie gebruik heeft gemaakt bij zijn zaken, betwijfelt niemand meer. „Voor hen was mijn achternaam goud”, zei hij zelf tegen de BBC, verwijzend naar de reden voor Burisma om hem aan te stellen. Zo geformuleerd kan hij daar niet veel aan doen. Maar Hunter maakte actiever gebruik van de privileges die zijn vaders bekendheid bood. Hij vloog in 2013 aan boord van het vicepresidentiële vliegtuig Air Force Two mee naar China, waar hij de overeenkomst voor het investeringsfonds kon afronden en zijn nieuwe Chinese zakenpartner en passant aan zijn vader kon voorstellen, schreef The New Yorker.

Een medefirmant van Hunter verbreekt de samenwerking nadat die – vlak na een officiële reis van zijn vader naar Oekraïne – zitting neemt in het bestuur van Burisma. Medewerkers van de regering-Obama uitten meermaals hun zorgen over de zaken van de zoon, maar niemand kan het over zijn hart verkrijgen om het tegen de vader te zeggen.

Joe Biden doet even nonchalant over de schijn van belangenverstrengeling als zijn zoon. Vader Bidens aanpak is: negeren. Dat is een tijdelijke oplossing, schreef The New Yorker al in 2019. Dat blijkt nu wel, de problemen van Hunter zijn steeds dringender de problemen van Joe Biden aan het worden.