Fans van ‘Downton Abbey’ zullen smullen van ‘The Gilded Age’

Gezwind glijdt de camera vanaf de straat aan Central Park, waar de koetsen over de keien ratelen, naar de kelders, waar de bediendes zwoegen, en naar boven, door de schitterende zalen, waar de rijke mensen zich in hun enorme jurken hijsen. De fans van Downton Abbey zullen smullen van The Gilded Age, de nieuwe serie van Julian Fellowes. Dit keer volgt Fellowes echter niet de Britse adel, maar rijke New Yorkers in de booming jaren tachtig van de 19de-eeuw. Dat betekent grotere sociale mobiliteit dan in ‘Downton’: de botsing van oud geld met nieuw geld is het thema.

De Russells, aantrekkelijke parvenu’s met een grove, eerlijke machtshonger, vormen de motor van de serie. Ze zijn aan de Upper East Side komen wonen en proberen zich in te vechten in ‘The 400’: de vierhonderd families waaruit de New Yorkse beau monde bestaat. Aan de overkant woont een onbemiddeld nichtje uit Pennsylvania bij haar tantes, vertegenwoordigers van het oude geld. Deze nicht Marian dient als het naïeve paar ogen waardoor we de nieuwe wereld aanschouwen.

Historisch correct

Downton Abbey was nostalgisch conservatief in zijn verheerlijking van het feodale leven. In deze nieuwe serie is Fellowes toch een beetje met zijn tijd meegegaan door een zwart hoofdpersonage te introduceren: de beginnende schrijver Peggy Scott (Denée Benton). Als dat maar goed gaat, denk je aanvankelijk. Leent de Afro-Amerikaanse geschiedenis, waarin racistische onderdrukking nooit ver weg is, zich wel voor zo’n luchtig, besuikerd kostuumdrama? Maar gelukkig heeft Fellowes de hulp ingeroepen van de Afro-Amerikaanse scenarioschrijver Sonja Warfield en historicus Erica Armstrong Dunbar, waardoor de serie ook op dit gebied historisch correct oogt, en we ook eens wat anders krijgen dan de gebruikelijke clichés.

In The Gilded Age worden zwarte mensen nu eens niet neergezet als slachtoffer die door een witte held gered moeten worden. Peggy is een sterke, zelfstandige vrouw, opgeleid en bemiddeld, die haar eigen weg volgt. Via haar verhaal krijgen we weinig belichte aspecten van de Afro-Amerikaanse geschiedenis te zien: Peggy komt uit de zwarte middenklasse van Brooklyn – haar ouders hebben een groot huis met personeel. Zij sluit zich aan bij de baanbrekende zwarte krant The New York Globe (later The New York Age). Diens hoofdredacteur T. Thomas Fortune, was de rechterhand van zwarte leider Booker T. Washington, en een vooraanstaande zwarte intellectueel en activist. Vermoedelijk krijgt Peggy volgend seizoen iets moois met hem.

Peggy dient als moreel kompas in de serie: de witte personages die haar goed behandelen, deugen. Wie haar slecht behandelt, niet. Opvallend is dat Peggy’s verhaallijn zich volledig gescheiden ontwikkelt van de andere verhaallijnen. Ongetwijfeld historisch correct – de Amerikaanse apartheid werd aangescherpt in die jaren – maar vermoedelijk ook omdat Fellowes zo minder racistische botsingen met zijn witte personages hoeft te beschrijven. Want echte conflicten, daar houdt hij niet zo van.