The Roaring Twenties is een grandioos uitgevoerde choreografie

Een gesoigneerde heer brengt bellend in een telefooncel een serenade. Buiten gaat het regenen, één voor één zoeken straatmuzikanten – onverstoorbaar doorspelend – een schuilplek. Het gevolg: een bomvolle telefooncel, waar onder meer viool, klarinet en contrabas wordt gespeeld, terwijl de heer ondanks de afleiding en verdrukking zijn liefdesverklaring tot een goed eind probeert te brengen.

Een scène met alle handelsmerken van Släpstick: virtuoze muzikaliteit, acrobatiek, fysiek theater en absurditeit. Het grootste deel van het vijfkoppige gezelschap leerde elkaar kennen op het conservatorium en verenigde zich in 1997 in Wëreldbänd. In 2017 volgde internationaal succes en inmiddels is de naam veranderd in Släpstick.

Släpstick laat zien dat theater in de geest van Laurel & Hardy, Buster Keaton en Charlie Chaplin helemaal niet voorspelbaar hoeft te zijn. The Roaring Twenties is topvermaak, waarbij het vijftal de verwachtingen van het publiek steeds voor is. In een soepele opeenvolging van acts wordt de leegheid en onbeschrijfelijke onnozelheid van de aristocratie op de hak genomen. In de barbershop laat men zich curieuze kapsels aanmeten, er wordt exorbitant gedineerd, onbegrijpelijke sporten gespeeld - een scène die sterk doet denken aan een sketch van Jiskefet.

The Roaring Twenties is een ode aan de grootheden van de stomme film, maar zeker geen karaokeversie van het verleden. Klassieke slapstickelementen worden gecombineerd met moderne technieken: als de mannen een ritje maken in een antieke automobiel, lijken ze door mooi gebruik van het projectiescherm zowaar door het Manhattan van 1920 te karren. Sowieso zijn het ingenieuze decor en de kostuums prachtig.

Släpstick laat zien dat je helemaal niet hoeft te praten om een verhaal te vertellen: het uitvergroten van emoties middels beweging en gezichtsexpressie is genoeg. Dit fysieke theater wordt versterkt door sfeervolle muziek, de mannen bespelen samen nagenoeg elk instrument. Op grandioze wijze laat de groep zien dat slapstick meer is dan struikelen en vallen over bananenschillen. Er gaat inderdaad vaak van alles mis, maar er is altijd wel een originele oplossing mogelijk: net het leven. Zo krijgen verlies en nederlaag een zekere charme. The Roaring Twenties is een perfect uitgevoerde choreografie, Släpstick laat zien wat mooi verliezen is.