Stromae’s perfect geplande show komt niet echt op stoom

Het was een onverwachte constatering: de Belgische ster naar wie al maanden wordt uitgekeken, die een veelbesproken terugkeer naar het publieke leven maakt en een op meerdere manieren indrukwekkend nieuw album heeft opgenomen, is zenuwachtig. Hij zegt het zelf, Stromae, na het derde nummer van zijn concert, in het Nederlands: „Het spijt me, ik ben nerveus.”

Misschien lag het daaraan, maar het optreden zondagavond in Afas, Amsterdam, kwam niet helemaal op stoom. De avond had alles in zich om onvergetelijk te worden, al was het maar omdat hier eindelijk weer eens enkele duizenden muziekliefhebbers bij elkaar waren. Op stoelen, dat wel, maar al in het eerste nummer stond iedereen op. Het was Stromae’s eerste Nederlandse optreden in zeven jaar, en ook nog in een relatief kleine zaal – hierna zal hij te zien zijn op festivals en in stadions.

Hij trad op, slechts een uur, in de vertrouwde opstelling van hemzelf tussen vier muzikanten achter identieke ‘kasten’ met elektronische apparatuur. Muzikanten, Stromae én roadies droegen een elegante witte wapperblouse en zwarte pet. Stromae, zonder pet, had het haar in twee kokette knotten.

Lees ook: Waar was de Belgische zanger Stromae de afgelopen zeven jaar?

Fantastisch

Toch haperde er iets. Stromae, die altijd frappeerde door zijn vindingrijkheid en oog voor stijl, leek minder onbevangen. Dat gold ook voor de aankleding: alles was exact gepland. Het thema van de show, te zien in de animaties op schermen en op het toneel, was dat van een gestroomlijnde digitale wereld. Op de schermen paradeerden geanimeerde alter ego’s van Stromae en zoefden de robotarmen, op het podium bewogen de kasten van de muzikanten soepel rond. Een robothondje kwam een nieuw kledingstuk brengen en de lichtpanelen draaiden perfect. Aan deze sfeer van een ‘onmenselijke’ wereld, gaf de artiest Stromae niet voldoende tegenwicht. Hij kan geweldig dansen, maar was hier minder beweeglijk en voor ‘Formidable’ greep hij terug op de ‘dronken’ danspassen van zeven jaar geleden.

De muziek was fantastisch. Nieuwe nummers als ‘Fils de joie’, ‘L’enfer’ en ‘Santé’ klinken zwaarder, zowel muzikaal als inhoudelijk en verdiepen zo zijn repertoire. Een hoogtepunt, ook visueel, was het nieuwe ‘Mauvaise Journée’, over sombere dagen: „Laissez moi c’est mon droit d’être déprimé dans mon fauteuil”. Hij zong het op een fauteuil die op eigen kracht het toneel rondreed, met Stromae ondersteboven erop hangend of in elkaar gekropen. Deze simpele vondst maakte meer indruk dan de overweldigende beelden van vulkaanvuur tijdens hellelied ‘L’enfer’. Er was uiteindelijk ook ruimte voor luchtigheid: bij de wilde dans op ‘Alors On Danse’ en bij het nieuwe, a capella gezongen ‘Mon Amour’, met daarin een komische opsomming van ex-vriendinnen: „Emma, Sophie, Nathalie, Aurélie.”