Na vijftig uur spelen sta je bij Elden Ring (●●●●●) nog maar op de drempel van het avontuur

Recensies voor een FromSoftware-game lijken bijna overbodig. Deze games zijn wat ze zijn: mysterieus, zonder veel uitleg, ervan overtuigd dat je jezelf eerst tientallen keren aan dezelfde steen moet stoten om voldoening te vinden. Elden Ring mag dan deels werk zijn van Game of Thrones-auteur George R.R. Martin, de basiselementen blijven hetzelfde.

Je kiest uit een omvangrijke reeks speelstijlen, gericht op zwaard, magie, boog, of zoveel andere wapens. Al spelende verzamel je runen waarmee je sterker kan worden of voorwerpen kan kopen. Er is een vervallen koninkrijk dat je moet redden door verwrongen wezens te doden. Je zal vaak sterven. Er is een meisje dat je hulp aanbiedt om sterker te worden, en een… paard?

We kunnen het hebben over de nieuwe geesten die voor je kunnen vechten, of hoe je nu zelf medicijnen en wapens kan maken, maar de echte vernieuwing is dit: Elden Ring is een FromSoftware-game totdat het geen FromSoftware-game meer is. Na je eerste dood stap je een groene weide in die strekt tot aan de horizon. De duistere steegjes uit FromSoftware-games als Dark Souls zijn er nog. Maar de introductie van een grote open wereld die je vrij te paard kan verkennen verandert alles.

Ontdekkingsreis

Deze vorm blijkt ideaal voor From. Waar andere gamemakers zo’n wereld volstoppen met gemarkeerde activiteiten, bewaart regisseur Hidetaka Miyazaki zijn geheimen. Her en der wijzen lichtbogen de weg richting het volgende doel, dat is alles. En oh, het is zo gemakkelijk om daarvan af te dwalen. Kijk daar: een bijzondere vijand, een magische verborgen kerker, een bizar tafereel! Miyazaki verruilt zo de lineaire verwondering van zijn eerdere games – vind ik hier de deur die een kortere weg opent? – voor de ontdekkingsreis. Dat uit zich al in zoiets simpels als de introductie van een knop om mee te springen.

De kern van From ligt normaliter bij het ritme van rechtlijnige kerkers met die moeilijke baas aan het einde. Het telkens opnieuw aangaan van dezelfde dans totdat je volledig opgaat in je reflexen. Dat kan behoorlijk vermoeiend zijn. Het bijzondere aan Elden Ring is dat je bij vermoeidheid simpelweg een andere windrichting kiest, en jezelf uren verliest in nieuwe ontdekkingen en verstopte systemen.

Het contrast is soms zelfs desoriënterend. Op het ene moment lijkt Elden Ring een herhaling van zetten, dan weer de geboorte van iets nieuws.

Het blijft bijzonder. Na vijftig uur voelt het alsof deze recensent slechts op de drempel staat van alles wat Elden Ring is. Wie wist dat FromSoftware nog zo kon verrassen?