Recensie

'Emma Watson - The Play' onderzoekt het belang van rolmodellen

Recensie In ‘Emma Watson – The Play’ portretteert theatermaker Caro Derkx acteur en activist Watson: om trouw te blijven aan haar idealen, moet ze zich door veel haat heenworstelen.

Actrice Caro Derkx als Emma Watson.
Actrice Caro Derkx als Emma Watson. Foto Sanne Peper

Zichtbaar nerveus, maar krachtig en overtuigend, spreekt Emma Watson ons toe. Als VN-ambassadeur heeft de beroemde acteur (o.a. Hermione van de Harry Potter-films) anno 2014 de HeForShe-campagne opgezet – een initiatief om mannen bondgenoot te maken in de feministische strijd. Naarmate ze haar visie uitlegt, verschijnen op het scherm achter haar korte, kritische comments van internetgebruikers: zowel door seksisten (‘why isn’t she in the kitchen’) als door anti-racisten (‘white feminism!’) wordt Watson een kopje kleiner gemaakt.

Lees ook dit interview met Caro Derkx

Door de toespraak van Watson zo precies mogelijk na te spelen, probeert theatermaker Caro Derkx in Emma Watson – The Play iets bloot te leggen over het belang van rolmodellen – en de manier waarop vrouwen die zich in de publieke ruimte uitspreken tegen ongelijkheid met een stortvloed van haat worden geconfronteerd.

Intrigerend spiegelpaleis

Op basis van bestaande interviews en mediaoptredens construeren Derkx en tegenspeler Nora El Koussour een portret van een acteur die trouw tracht te blijven aan zichzelf en haar idealen, maar zich continu door online haat en de bloedzuigende oppervlakkigheid van de entertainmentcultuur heen moet worstelen.

Het levert een intrigerend spiegelpaleis op: als Derkx als Watson dier grote voorbeeld Rebecca Solnit interviewt (heerlijk nonchalant neergezet door El Koussour), kanaliseert de theatermaker de bewondering die zij zelf voor Watson voelt. Zo laat de voorstelling mooi zien hoe idealisme als olievlek kan werken.

De vraag is echter ook: voor wie spreek je als rolmodel eigenlijk, en voor wie ook niet? Door de subtiele spanning die achter de schermen tussen Derkx en El Koussour ontstaat, stippen ze een bredere discussie rond identiteit aan die het hedendaagse feminisme kenmerkt: hebben witte vrouwen als Derkx en Watson wel oog voor de positie van vrouwen van kleur? Dat element had nog wel meer aandacht verdiend: doordat de botsingen tussen de twee acteurs op fluistertoon worden uitgevochten, loopt Emma Watson The Play met een kunstmatige boog om een heet hangijzer heen.