Een angstaanjagend script met studenten in een sloopflat

Alleen de aanklacht jaagt al angst aan. Een man dringt een flatwoning binnen op tien hoog. Filmend met zijn telefoon dwingt hij de bewoners over de balustrade te hangen. Hij grijpt een van beiden in zijn nekvel en dreigt hem naar beneden te gooien. Terug in de woonkamer zet hij de twee met het gezicht tegen de muur onder bedreiging te gaan schieten. De studenten geven hun horloge en telefoon af terwijl de indringer roept: „Ik ga jullie verkrachten.”

37 minuten duurt dit huiveringwekkende horrorscenario, blijkt uit de filmopnames. Net zolang heeft verdachte de twee vrienden tegen hun zin opzettelijk van hun vrijheid beroofd, verwijt de officier van justitie hem. „Een ernstig en naargeestig feit en waanzinnig intimiderend.” Een student kreeg een vuistslag, zijn onderkaak raakte gekneusd. „Ik vreesde voor mijn leven” toen ik over de reling hing, vertelt hij op zitting in een slachtofferverklaring, „en ik sta ondanks emdr-therapie nog elke dag doodsangsten uit”.

De parketpolitie heeft de verdachte binnengebracht. Een hipster in paars geruit pak op glimmende dr. Martens, het gezicht vol tattoos. Hij heet Stefano en zat op de scootmobiel, vertelt hij, zijn hond liep ernaast, toen gekletter klonk op de stoep bij de Utrechtse flat. In afwachting van sloop wonen er studenten. „Ik zag een jongen planken naar beneden gooien. Dat heb ik gefilmd en ik ben verhaal gaan halen.” Al vier keer had Dogo Canario Chayenne glas in haar poot.

Wijn, anabolen en medicijnen

Hoe ging dat „verhaal halen”, wil de voorzitter van Stefano weten.

„Ik ben binnengelopen en heb de jongens flink bang gemaakt. Ik dreigde ze aan de hond te voeren. Ik heb ze laten bekijken wat ze lieten flikkeren. Maar ik heb ze geen vlieglessen willen geven.”

„Hebt u gezegd: ‘Als ik mijn vrienden erbij haal, liggen jullie zo in een lijkenzak beneden’?”

Stefano schuift een kussen in zijn rug. Na een operatie raakte hij zijn dikke darm kwijt. „Geen idee”, antwoordt hij.

„Hebt u gezegd: ‘Als ik jullie film en verkracht, krijg ik daar 80.000 euro voor’?”

„Zou kunnen. Ik had veel gezopen en geslikt – twee flessen wijn en anabolen en medicijnen.”

„Daar houden wij geen rekening mee. Verslaving is iets wat je jezelf aandoet. Klopt het dat de jongens voor de muur moesten zitten?”

„Ja. Op hun knieën, met de rug naar mij toe. Kon ik een plank tegen ze aanzetten, dachten zij dat ’t een pistool was.”

„Hebt u gezegd dat u ze zou neerschieten?” Opnieuw gaan de schouders omhoog. „Dat is nooit mijn bedoeling geweest.”

„Hoe eindigde het?”

„Toen ik dacht: ze begrijpen me. Toen ben ik weggegaan.”

De indringer droeg een enkelband, zagen de studenten. Ze stonden tegenover „een gekkie die ons in stukjes wilde hakken en bleef dreigen.” Wat begin je tegen zo’n onberekenbare gast?

„De vrienden hadden de kuierlatten kunnen nemen”, vindt Stefano’s advocaat. Hij spreekt van „ernstige doorlopende bedreiging.” Voor wederrechtelijke vrijheidsbeneming vraagt hij vrijspraak.

Dat bestrijdt de officier. Vertrekken – of liever: vluchten – was voor beide jongens geen optie. Als de een ervandoor ging, zou de ander te grazen worden genomen. Ze hadden niets in te brengen, de indringer bepaalde alles. „Mijn complimenten voor hoe kalm en rustig de studenten zijn gebleven. Daardoor is escalatie uitgebleven.”

Hebt u gezegd: ‘Als ik jullie film en verkracht, krijg ik daar 80.000 euro voor’?

Rechter tegen de verdachte

Stefano, kok van beroep, doet dingen zonder vooraf na te denken, schrijven een psycholoog en een psychiater. Hij is een ‘borderliner’ met PTSS en ADHD. Om de pijn te verdoven grijpt hij de fles. Alcohol heeft zijn ‘impulscontrole’ verder verlaagd. Het strafbare feit kan hem in verminderde mate worden aangerekend. Maar de kans is groot dat hij weer de fout in gaat. Daarom moet hij worden behandeld.

De officier volhardt in wederrechtelijke vrijheidsberoving. Hij eist tien maanden celstraf plus veertien weken voorwaardelijk, mits de verdachte in die periode gedwongen gaat afkicken. Dat adviseert de reclassering, dat wil Stefano zelf, en dat wil zijn advocaat uiteindelijk ook. Stefano: „Op cel heb ik nu geen zorg. Ik wil mijn stoma terug en ik moet behandeld worden voor mijn verslavingsgedrag.” De raadsman: „Zonder veroordeling van de rechtbank lukt dat niet.”

Maar zo’n lage celstraf vindt de rechtbank „niet passend”, gezien „de ernst van het feit, de gevolgen voor de slachtoffers en het signaal dat van de straf moet uitgaan”. Stefano krijgt twaalf maanden cel, de laatste drie maanden moet hij afkicken in een kliniek. Daarna kan hij vanuit huis behandeld worden onder toezicht van de reclassering.