Een leven in dienst van de rockmuziek

Als mensen aan de kleine Michel van Dijk vroegen wat hij later wilde worden, zei hij steevast: indiaan. De cowboyfilms van de jaren vijftig spraken tot zijn verbeelding en hij koos altijd partij voor de Native Americans, die in gevechten met de witte landverhuizers op de Amerikaanse prairie meestal het onderspit moesten delven. Het kwam goed uit dat Michels vader avontuurlijk was aangelegd. In 1956 verhuisde het gezin Van Dijk uit de Amsterdamse Spaarndammerbuurt naar het land van de onbeperkte mogelijkheden. In de trein van New York naar Californië zag de zesjarige Michel voor het eerst een Native American. „Indiaan kon je helemaal niet worden, zei mijn schooljuf. Als indiaan word je geboren. Onzin, dacht ik. Ik kan alles worden wat ik wil.”

Terug in Nederland werd Michel van Dijk toch iets heel anders: rockzanger, een beroep dat begin jaren zestig nog moest worden uitgevonden. Zijn goede Engels na zes jaar Amerika en een stem als een klok bezorgden hem een bijna zestigjarige loopbaan als zanger bij illustere bands als The Mads, Les Baroques, Ekseption en Alquin.

Nu zingt hij alweer bijna tien jaar bij het duo Lone met multi-instrumentalist Ferdinand Bakker (ex-Alquin en The Meteors). Michel van Dijk kende grote successen en ging door diepe dalen. Hij was verslaafd aan coke en heroïne, kickte af toen het bijna te laat was en leeft nu al twintig jaar een rustig leven. Mensen die hem op zijn scootertje door de stad zien tuffen, zoals onlangs te zien was in de documentaire Tot de laatste snik over oudere popmuzikanten die niet van ophouden willen weten, wijzen hem na omdat ze denken dat Willem Holleeder voorbij komt.

Overdosis rock-’n-roll

In de Amsterdamse Park Studio waar Michel van Dijk (71) met Ferdinand Bakker de fraai geproduceerde albums van Lone in elkaar timmert, praat hij zonder snoeven over zijn fabelachtige carrière in beat- en later rockmuziek. Al op zijn veertiende stapte hij voor het eerst op het podium bij schoolband The Minds. Gitarist Ferdi Karmelk werd zijn maatje en geestverwant, omdat die ook een deel van zijn jeugdjaren in een ver buitenland had doorgebracht. „We waren buitenstaanders in Nederland, waar alles veel kleiner was dan wat we in Amerika en Australië gewend waren. Ferdi was veel flamboyanter dan ik; hij was een geboren podiumpersoonlijkheid. Ik was in het begin nog maar een verlegen jongetje.”

Dit is eigenlijk pas de eerste plaat waarover ik helemaal tevreden ben

Karmelk overleefde de wilde rock-’n-rolljaren niet. In 1988 overleed de vader van Nina Hagens dochter Cosma Shiva op 38-jarige leeftijd aan aids, drugs-gerelateerd. Ook Dicky Schulte Nordholt, bassist bij bands als The Meteors en De Raggende Manne, stierf jong (52) aan een overdosis rock-’n-roll, in zijn geval drank. Michel van Dijk zag het gebeuren en realiseert zich dat hij geluk heeft gehad.

„Ferdinand (Bakker) is er altijd voor me geweest. Toen Alquin ermee ophield omdat het ons nooit gelukt is de stap naar succes in Amerika te maken, hielden we contact. We begonnen Lone omdat we in deze studio een manier vonden om muziek te blijven maken zonder de verplichting om ermee op tournee te gaan. Ik zeg altijd dat de plaat die we net afgemaakt hebben onze laatste is. Ferdinand heeft daar op Lone No.5 een lied over geschreven: ‘Count Me Out’. „I’m not the man to fit your plan”, laat hij me zingen. Aan het eind vinden we elkaar, telkens weer.”

Boeiende relatie

De twee hebben een boeiende artistieke relatie, vertelt de zanger. „Fer is nogal koppig als we het oneens zijn over de muziek. Vroeger riep ik het meteen als ik iets lelijk vond klinken. Tegenwoordig pak ik het slimmer aan en zeg ik: zou je die gitaarsolo niet zo en zo proberen? Dan speelt hij het net iets anders en kunnen we er allebei mee leven.”

Lone No. 5 is een veelzijdig album waarop rock, blues, ballads en soms ook jazzinvloeden elkaar in evenwicht houden. Van Dijk neemt zijn grote liefde voor de muziek van Bob Dylan mee, die hij al meer dan vijftig jaar bewondert. In 2015 maakte hij met gitarist Marc Klaassen het album A Slice of Dylan. „We begonnen expres met de folksong ‘Corinna Corinna’, wat ik eigenlijk een zeiknummer vind. Pas in de versie van Dylan kwam die oude traditional tot leven, door de fantastische manier waarop hij het brengt. Zelf heb ik er lang over gedaan om mijn stem te vinden. Lone No.5 is eigenlijk pas de eerste plaat waarover ik helemaal tevreden ben.”

Dat hij met zijn staat van dienst een levende legende zou zijn, wimpelt Van Dijk fronsend weg. Bij de door Johan Derksen geïnitieerde concerten van de Pioniers van de Nederpop nam hij een dienende positie in, met nummers van Les Baroques en Rob Hoeke. Begeleidingsband The Clarks is zo goed dat hij ze ook wel zou willen inzetten bij de sporadische concerten van Lone. „Het knappe is dat die jongens alles precies zo kunnen spelen als het in de oorspronkelijke versies heeft geklonken. Die Nederlandse beatmuziek is tamelijk uniek. Ik neem een voorbeeld aan Rudy Bennett van The Motions, die altijd gewoon is gebleven. Op zijn 78ste stond hij nog rustig ergens een kamer te behangen.”