Diversiteit
Aanvinken of afvinken
„Maar in de scoringsdrift van de elite van Nederland moeten er helaas keuzes worden gemaakt”, zo schrijft Rosanne Hertzberger in haar column (Diversiteit krijg je door vrijheid en gelijke kansen, 12/2). Voor het verschijnen van het boek De zeven vinkjes van Joris Luyendijk, waar inmiddels vele mensen hun mening over hebben geventileerd, stond het thema ‘diversiteit’ nog niet in het licht van scoringsdrift (lees: het vinden van een snelle oplossing). Nu opeens wel, het lijkt wel een schoolklas kinderen die zo hoog mogelijk de arm uitstrekken om maar aan het woord te kunnen komen over diversiteit en in het verlengde daarvan de felbegeerde gelijke kansen. Wie is erbij gebaat? Wat doet meer goed dan kwaad, zo vraagt Hertzberger zich terecht af. Vervolgens komt haar oplossings-scoringsdrift voor de diversiteitsproblematiek toch ook om de hoek kijken. Een allesomvattende aanpak volgens haar. Maar de illusie voor het vinden van een oplossing zit hem in het door elkaar halen van de begrippen aanvinken of afvinken. Luyendijk vinkt kenmerken aan, signaleert en wil hiermee ten eerste een maatschappelijk probleem blootleggen. Hertzberger vinkt eigenschappen af met de aanspraak op een aanpak die iedereen in de samenleving recht zal doen.
Wokisme
Word volwassen!
„Met een beetje zelfcensuur van docenten is niet veel mis”, aldus Nikita Krouwel (Mag de docent Arabische cultuur nog beelden van Aladdin gebruiken?, 12/2). Van een student Transatlantic Studies mag meer historisch besef worden verwacht. Ter discussie stellen van discriminatie, op welke grond dan ook, is van groot belang. Maar wanneer ik, kind van arbeiders en kleindochter van een grootmoeder die van tafel werd gestuurd door haar echtgenoot omdat ze meelachte met haar zoons, mij wat had aangetrokken van alle woorden en beelden die mij de afgelopen decennia zijn gepasseerd, was ik nooit gekomen waar ik nu ben. Leer ook van de geschiedenis in al zijn lelijkheid. Word volwassen! Of is dit ook te kwetsend voor de tere adolescentenziel?
Leefbaarheid
Onderzoek je doel eerst
Het is toch wel bijzonder dat in de discussie over het autovrij maken van steden er een zelfde blinde vlek rondgaat als bij de van zeven vinkjes voorziene heren van vandaag de dag (Autovrij! Iedereen blij. Of toch niet?, 12/2). De autovrij-lobby bestaat kennelijk alleen uit jonge, gezonde, graag fietsende en bagagevrije winkelcentrumbewoners. Het doel lijkt nu te zijn ‘autovrij maken’, terwijl onderhuids het doel blijkt te zijn: ‘rust en groen in de stad’. Rust en groen kan ook mét auto’s! En dan hoeven bejaarden, mensen met gasten, rolstoelgebruikers en de verdwaalde contrabassist of harpist ook niet de stad uitgejaagd te worden omdat ze niet meer bij hun huis kunnen komen. Men loopt te hoop tegen blik op straat en razende snelheidsduivels. Terecht! Maar dan rigoureus álles onbereikbaar maken, en daarmee een deel van de bevolking wonen in de binnenstad te ontzeggen, is dan wel weer wat al te gortig. Mijn tip: onderzoek je doel eerst, voor je ingrijpend beleid gaat uitdragen.
Correcties/aanvullingen
Tante Zanna
In de necrologie Tante Zanna bleef altijd een echte Sinti (5/2, p. 33) stond dat Roma en Sinti op 4 mei 2019 tijdens de Nationale Herdenking op de Dam voor het eerst expliciet genoemd werden. Dit is niet juist: er zijn eerder kransen voor deze groep slachtoffers gelegd. Het was wel de eerste keer dat nabestaanden van in de oorlog omgekomen Roma en Sinti in een filmpje aan het woord kwamen.
Indische gemeenschap
In het artikel De Indische gemeenschap zet zich schrap (12/2, p. 26-27) werd socioloog Jacques van Doorn abusievelijk aangeduid als Harry van Doorn. Ook was de naam van Rocky Tuhuteru verkeerd gespeld als Tehuteru. Ten slotte legde de Japanse premier Kaifu niet op 15 augustus 1991 een krans bij het Indisch monument, maar op 19 juli.