Zanger en producer Ferdous Dehzad (29) kan „uren, dagen, weken” bezig zijn met het het perfectioneren van muzikale details. „Ik heb soms drie, vier maanden de tijd nodig om één liedje goed te krijgen”, vertelt hij vanuit zijn appartement in Eindhoven. „Wanneer de deadline dan is geweest en ik het heb ingeleverd – zeg ik twee weken later: nee, laat me er nog één keer naar kijken.”
Ferdous – zijn voornaam is zijn artiestennaam – is het als producer gewend eindeloos in zijn eentje in een ruimte door te brengen, om precies de klank te vinden die past bij de emotie die hij wil overbrengen. De pandemie had dan ook weinig invloed op het ritme van zijn dagelijkse leven. Maar voor de artiest Ferdous – die zich na zijn succes met synthpopduo Klyne stortte op solomateriaal en vorig jaar debuut-EP For My Own Sake uitbracht – was het zwaar, zegt hij.
„Ik heb op mijn solomuziek nog nooit directe feedback gehad van een livepubliek met échte mensen”, zegt Ferdous. „Ik ging daar op andere manieren naar zoeken: kijken naar mijn statistieken op online-diensten, en die met anderen vergelijken. Terwijl die niets zeggen over het gevoel dat muziek bij mensen oproept. Ik ben erg gaan twijfelen over mezelf als muzikant en persoon; worstelde met mijn mentale gezondheid. Bij mijn nieuwe project heb ik de focus meer proberen te leggen op wat muziek voor mij altijd is geweest: de uitlaatklep die ik simpelweg nodig heb.”
Het resultaat is zijn nieuwe EP Doors. Ferdous trad vorige maand met het materiaal op tijdens Noorderslag – zijn eerste soloshow, nog zonder publiek. Op de EP staan kalme, soms haast meditatieve, melancholische, en handzame elektronische liedjes waarin Ferdous zijn zwevende synthesizergeluiden volop ruimte geeft om te ademen en weg te ebben. Vaak zacht, kwetsbaar en introvert. Hij refereert in rustige conversatieachtige vocalen aan de duisternis in zijn hoofd; zoekt steun en acceptatie, en licht en liefde bij een partner – beschrijft het drukkende gevoel op zijn borst, een voet op zijn nek; de grond die onder hem verdwijnt.
Emotie
Ferdous besloot zich te focussen op zijn solowerk nadat hij bij Klyne „steeds meer het gevoel kreeg dat ik de muziek moest aanpassen aan een bepaalde stijl en verwachting”. Solo staan muzikaal experiment en zijn persoonlijke emotie meer centraal, zegt hij. Hij produceert op gevoel; lang niet alles hoeft uit te komen. „Ik hoor aan mijn muziek hoe ik me voelde toen ik het maakte. Ik voel me het meest comfortabel in mijn eigen space. Daarmee kwam ook de angst: wat nou als niemand begrijpt wat ik doormaak? Toen ik me realiseerde dat muziek iets is wat ik echt voor mezelf uit mijn systeem moet krijgen, was dat bevrijdend.”
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/01/data80860766-38374d.jpg)
Ferdous werd in Nederland geboren als zoon van Afghaanse vluchtelingen. Hij zag als kind hoe zijn ouders emotioneel geraakt werden door de muziek in Bollywoodfilms die ze thuis samen keken. Hij begon beats te maken op productiesoftware die zijn broer van internet haalde. Inspiratiebronnen waren – en zijn – Soulwax en Aphex Twin; de manier „waarop Chopin zonder woorden pijn kan overbrengen” – en hiphopkraker Grindin’ van rapduo Clipse. „Ik had nog nooit zoiets gehoord - die drums, zó stil en droog. Vanaf dat moment was ik verliefd op beats.”
Als jonge maker probeerde hij zijn Afghaanse achtergrond te negeren, vertelt Ferdous. „Ik vond rap vet en wilde alles maken behalve de muziek die ik thuis en op bruiloften hoorde. Maar die heeft me wel gevormd. Ik kijk anders naar toonladders en melodieën; zet noten anders in. Ik sta vaak stil bij het trieste gemis van mijn ouders die alles hebben moeten achterlaten. Dat is onderdeel geworden van de melancholische momenten in mijn muziek en op deze EP. Het is prettig die emotie uitdrukking te kunnen geven, net zoals mijn persoonlijke negatieve gedachten. Muziek die duisternis oproept, heeft mij altijd aangesproken.”