De Gestampte Meisjes willen tourbussen

Wie kan het langst zonder zuurstof? In Lext Nevel, de nieuwe avondvullende voorstelling van theatercollectief De Gestampte Meisjes, leggen drie vrouwen in glimmend rood trainingspak het continu tegen elkaar af. Maar maakt die prestatiedrang gelukkig?

Het Utrechtse theatercollectief bestaat uit Esmée van Liere, Ymke van Hoof en Thenera van der Pluijm en bracht sinds 2015 vijf voorstellingen. Het eerste Schaam streken haalde de halve finale van het Leids Cabaret Festival, en het latere Ballen (2017) kreeg onder meer de publieksprijs op het Delft Fringe Festival.

De zesde productie, Lext Nevel, gaat over onzekerheid, prestatiedruk en ongeleefde dromen. De vrouwen willen tourbussen, limousines en een bloeiende merchandisehandel, maar hebben slechts „een Spotify-single waar niemand naar luistert”. Van Liere peinst over haar niet-bestaande ballerinacarrière, Van Hoof vraagt zich af of ze na zeven jaar nog steeds ‘aanstormend talent’ kan zijn.

Verwekt in tuingereedschapshok

Potentieel interessant materiaal, ware het niet dat De Gestampte Meisjes blijven steken bij een voorzichtige aanzet tot kritische reflectie. Lext Nevel is verder vooral een opeenvolging van onafhankelijke scènes, choreografieën, liedjes en gesprekken waarin hier en daar het gevoel van relevantie ontbreekt. Zo vertelt Van Hoof vanuit het niets over haar verwekking in een tuingereedschapshok, zijn er terloopse passages over de mythologische figuur Medea en leidt één opmerking tot een explosieve (doch knap gechoreografeerde) vechtpartij.

Kwetsbaardere stukken, bijvoorbeeld als Van der Pluims personage terugblikt op haar jeugd in een opvangtehuis, zijn wat losgezongen en voelen daardoor te particulier – zonde. En als het publiek vingers moet opsteken om aan te geven of ze gelukkig zijn, zegt Van Hoof: „Misschien kan je niet de hele tijd gelukkig zijn, maar moet je ook ongelukkig zijn om geluk te kunnen ervaren.” Tsja.

Sterk zijn de liedjes met scherpe, Merol-achtige teksten als Ik ben zo heet, bitches, ze noemen me bikram. Ook de vloggersparodie van Van Liere als depressieve YouTuber staat stevig. Maar over de gehele linie weet Lext Nevel weinig te overtuigen.