Het is al drie keer uitgesteld door corona, maar in september 2022 hoopt Afra Eisma (1993) daadwerkelijk naar Japan te gaan om daar in een werkplaats te leren hoe je porseleinen kunst kan maken. Met keramiek werkt ze al, maar dat is „grof en je ziet je vingerafdrukken erin. Ik ben slordig en zal daar leren heel precies te werken.”
Daarnaast gaat ze met Kubilay Mert Ural als artists in residence voor het Hoornse Hotel Maria Kapel een miniatuurstad in videovorm maken. En ze is straks voor het eerst in een museum in het buitenland te zien: in het José de Guimaraes Internationaal Centrum voor Kunst in noordelijk Portugal is haar werk in een tentoonstelling die in het teken van de mond en het lichaam zal staan. Dat lichamelijke was ook aanwezig op haar solotentoonstelling in het Fries Museum. Your silence will not protect you, was de titel en sloeg op een regel die ze terugvond in de poëzie van de Caraïbisch-Amerikaanse auteur Audre Lorde. „Toen ik het las dacht ik meteen: jij spreekt een taal die ik wel voel, maar geen woorden aan kan geven. Het werk was een steunpilaar voor me in een proces waar ik toen in zat en ik had enorme behoefte aan feministische literatuur omdat mijn gevoel werd geëchood. De tentoonstelling in het Fries Museum ziet er heel vrolijk uit met allemaal kleuren die ik verwerk in tapijten, textiel en keramiek, maar sommigen herkenden ook een trauma dat ik erin verwerkte. Ik wil niet aangeven wat dat is.
Ik werk met autobiografische dingen en kijk nu of ik verder kan met schaamte verwerken
Afra Eisma
„In het Fries Museum begint de expositie met de uitbeelding van de woede, dan de liefde en het geheel eindigt in de maag. De maag is een container waar alle emoties samenkomen: knoop in je maag, vlinders, stress. De werken gaan een dialoog aan. Er was geen weg terug, en wat ik wilde uit te beelden is hoe we dingen bespreekbaar kunnen maken, en dat we ook leren luisteren – dat is in de zaal over liefde, omdat liefde en luisteren samen gaan. Kunst hoeft niet altijd een dialoog aan te gaan, kunst gaat over alles. Ik heb altijd geleerd dat je altijd eerst een concept moest hebben, maar zo werk ik niet. Ik ben altijd meer op zoek naar vragen, en dat is wat kunst ook kan doen.
„Ik werk altijd met autobiografische dingen en kijk nu of ik verder kan met schaamte verwerken. Als kind bloosde ik altijd snel, ik had daar altijd last van, maar het is ook iets moois. [Eisma maakte in 2020 het keramieken bord Blushy over blozen, red.] Het hoort bij mij en het is niet iets om je voor te schamen. Ik wil de schaamte doorbreken. Het werkt voor mij om mijn ervaringen in kunst om te zetten, maar of dat ik verder met het uitwerken van mijn ideeën bij Your silence will not protect you weet ik nog niet. Als ik straks in Japan ben, is dat misschien ook wel een manier voor mij om me vrij te voelen.”