Charmante dagboekstrip eindigt in emotionele achtbaan

Het dagboek van Cerise van het Franse duo Joris Chamblain (1984) en Aurélie Neyret (1983) bestaat uit vijf delen. In ieder deel lost Cerise met haar vriendinnen Lindsey en Erica een mysterie op. Cerise onderzoekt het liefst mensen, vooral volwassenen. Die zijn in haar beleving zo ingewikkeld dat zij die beter wil leren begrijpen: wat voor geheimen ze verbergen en waarom er altijd wel iets met ze aan de hand is. Die belevenissen vertrouwt ze toe aan haar dagboek, dat ze bijhoudt omdat ze later graag schrijver wil worden. Cerise is tienenhalf als we haar leren kennen en in het afsluitende vijfde deel, dat onlangs verscheen, is ze twaalf – wat past bij de doelgroep van de strip.

Het dagboek van Cerise steekt slim in elkaar. Scenarist Chamblain koos voor een mengeling van klassieke strip en dagboekfragmenten: alles wat Cerise meemaakt, schrijft ze op. In de strip wordt dit afgewisseld met het verslag van de belevenissen zelf. Ook praktisch is dat vriendinnetje Lindsey later fotograaf wil worden. Haar foto’s komen terug in het boek, waardoor er een interessant vertelperspectief aan het geheel wordt toegevoegd.

Charmant rommelig

Het fraaie, aansprekende tekenwerk van Neyret past bij de hybridevorm van de dagboekstrip. Ze tekent ronde kaders zonder randen, met figuren die altijd stemmig zijn uitgelicht. Het maakt dat de pagina’s fluwelig zacht ogen. De dagboekaantekeningen zijn charmant rommelig in een handschriftletter die past bij een tienjarige. Wat ze verbindt is hun aandoenlijkheid. De afwisseling voelt intuïtief en zorgt ervoor dat het verhaal soepel leest. De figuren zijn innemend, al is het niet altijd vrolijkheid troef.

Ontroerende zoektocht

Met name in het vijfde, afsluitende deel moet de jeugdige lezer een flinke brok wegslikken. Dat verhaal, met de onwaarschijnlijke titel De eerste sneeuw op de perseïden, wijkt danig af van de andere vier delen. Lindsey en Erica zijn grotendeels afwezig omdat Cerise haar eigen verleden onderzoekt: haar vader overleed toen ze vier was en ze wil meer over hem te weten komen. Via een soort briefwisseling met haar moeder probeert ze antwoord te vinden op haar vragen. Die ronduit ontroerende zoektocht maakt gaandeweg duidelijk waarom Cerise zo veel moeite heeft met volwassenen. Het laat nog eens zien hoe goed deze strip is: de emotie is zo intens voelbaar en tegelijk zo goed gedoseerd dat het de doelgroep beslist zal raken, maar niet overdondert. Het feelgood-einde daarentegen steekt met gemak menig Disney-klassieker naar de kroon.

In Frankrijk heeft Het dagboek van Cerise zijn succes dubbel en dwars bewezen. Tussen 2012 en 2017 werden daar meer dan een miljoen exemplaren van de reeks verkocht. Een strip die zo charmant en eerlijk is, verdient dat succes ook in Nederland. Zó anders zijn de kinderen hier nu ook weer niet.