De beste popmuziek van 2021 volgens NRC-recensenten

Het was zangeres Merol die vorig jaar al het gemis van het uitgaansleven in tijden van corona als een van de eersten ving. Haar liedje ‘Knaldrang’ zat vol heimwee. Van het zoeken naar het juiste outfit tot het missen van het wachten in de rij voor de club en de toegangsstempel op je pols die er niet meer af gaat. De dansnachten vol belofte.

Popjaar 2021 stond strak van verlangen. De knaldrang - het intense, grote verlangen om weer uit te kunnen gaan, livemuziek te horen, heel de nacht te dansen en ontmoeten – schoot tot grote hoogtes. Corona legde immers alles lam: er mocht niets. Niks concerten. Weg door dj’s zorgvuldig opgebouwde dansnachten. En steeds stelden festivals hun data uit, ondanks goed nieuws over vaccins, sneltesten en testevenementen. In een lange, grijze lockdown inclusief avondklok heersten somberheid en verveling. Al bracht het geslaagde supersoulpact van Bruno Mars met Anderson.Paak warmte.

Toen in juni de regels eindelijk versoepelden, zei zangeres Froukje met „Ik ben bang voor een nieuwe dag, dus ik dans tot de pijn verzacht” alles. Haar ‘Ik Wil Dansen’ werd een anthem van een door corona de pas afgesneden jonge generatie die zijn uitlaatklep lang kwijt was. Die tegen muren opliep, geen lockdownsong meer horen kon en de leegte van de dagen nauwelijks aankon. En die ‘Ik wil dansen!’ op protestborden kalkte bij de grote landelijke protestactie Unmute Us, van zo’n duizend muziekorganisaties. Het werd een smeekbede aan de politiek: „Geef ons de nacht terug!”

Ontroerend was de euforie dan ook toen eind juni concerten op een ‘normale’ manier mochten. Opeengepakt knalde het eruit. Op danstrack ‘De Langste Nacht’ van Goldband bijvoorbeeld. Van een diepgevoelde zucht tot ontsnapping transformeerde het nummer van de drie Haagse stukadoors tot een post-pandemische partystarter. „Je raakt me aan, ik schrik er van. Ik ben gewend dat niks meer kan. Hier heb ik aan gedacht. We mogen weer, een nieuwe start. Niemand stopt dit brandend hart.”

Van een heel andere orde: aan de zomerse meezinger ‘Ik Ga Zwemmen (in Bacardi Lemon)’ van de Leidse volkszanger Mart Hoogkamer viel ook niet te ontsnappen. Simpel maar effectief. Het was knaldrang via een poolparty in een gracht – het clipje is op YouTube ruim tien miljoen bekeken – in een zomer waarin iedereen een feestje ging zoeken. Toptracks waren ‘Stay’ van rapper The Kid Laroi en de Canadese zanger Justin Bieber, Aurora’s ‘Cure For Me’. De megadoorbraak van streamsensatie Olivia Rodrigo (‘Drivers License’ en ‘Good 4 U’) was opvallend. Billie Eilish’ nieuwste plaat was bijzonder optimistisch en het succes van Songfestival-winnaar Maneskin ongekend.

Maar half juli doofde de gloriestemming van een mogelijke Summer of love alweer. Het c-woord viel. Andermaal sloten clubs, bij concerten moest iedereen weer zitten. North Sea Jazz leverde nog een prettig alternatief met losse concerten. Maar de hoop op een volledig Lowlands vervloog in augustus definitief. En daar zaten we ons weer te verbijten bij levenslustige festivalbeelden (pop, rock, jazz) van over de grens. Het ‘vroeg pieken’, overdag uitgaan, bij het Amsterdam Dance Event was een schrale troost.

En zo gingen we van anthem naar anticlimax. Aandacht trekkende comebacks van ABBA of Adele ten spijt. Wie de overvolle concertagenda’s van volgend jaar bekijkt, kan blij worden maar na slechts twee maanden live-muziek weten we intussen beter. Al houden we hoop. In de woorden van het duo Mick Jagger en Dave Grohl in de lockdown-rocker ‘Eazy Sleazy’: „It’ll only be a memory you’re trying to remember to forget.”