Wat valt er te lachen tijdens deze donkere dagen?

9/10

Bo Burnham: Inside (2021)

Beklemmend en briljant. In dé comedyshow van 2021 etaleert Burnham het destructieve aspect van in afzondering leven vanwege corona. Hij speelt een comedian die zijn kamer niet uitkomt en meer dan een jaar werkt aan zijn liedjes, terwijl hij door fases van wanhoop, depressie en zelfhaat gaat. De liedjes zijn soms vertederend knullig, soms grappig, en soms van een grote schoonheid. Hogeschoolcomedy, even tragisch als komisch. (Netflix) (RR)

9/10

Natalie Palamides: Nate – A One Man Show (2020)

Verkleed als ‘Nate’ – inclusief borsthaar en plastic penis – onderzoekt Palamides op ontregelende wijze thema’s als toestemming en mannelijkheid. Zo laat ze zich spanken op het podium, worstelt ze met iemand uit het publiek en betast ze borsten van bezoekers. Intrigerend is een eindscène waarin Nate en zijn schilderjuf na dronken seks ruziën over wie nu eigenlijk wie verkracht heeft („No, I raped you!”). Nagesprekken gegarandeerd. (Netflix) (SvdH)

9/10

Jim Jefferies: Intolerant (2020)

Jefferies vindt fat shaming best nuttig en Chappelles controversiële show ‘hilarisch’. Zijn dwarse standpunten dienen een hoger doel: in een vernuftig opgebouwde show toont hij op originele wijze dat millennials geen patent op het gelijk hebben. In een hilarisch slotverhaal vertelt hij beeldend hoe het kopen van gezichtscrème door zijn date hem een ongeluk bezorgt. (Netflix) (JB)

8/10

Zoë Coombs Marr: Bossy Bottom (2020)

Bruisende performance van Zoë Coombs Marr, afgeladen met metagrappen over publiek, collega’s en het vak. Waarbij de Autralische en passant de machinaties van stand-up blootlegt. Plus ironische observaties en harde humor over die rare hetero’s. Brutaal, absurdistisch, intelligent en prettig onconventioneel, deze lesbische variant op Micha Wertheim. (Amazon) (RR)

8/10

Hazel Brugger: Tropical

Duitse stand-up, dat hebben we nog niet veel gezien. Hazel Brugger is een hoopgevende verrassing. Brugger is ad rem en melig donker. Haar verhalen beginnen met alledaagse problemen, maar rollen in sneltreinvaart door naar totaal absurde situaties, en tóch blijven de problemen herkenbaar. Haar verhaal over de vóórdelen van niet bestaande dierenrechten is ontzettend melig. (Netflix) (RG)

8/10

Loyisa Gola: Unlearning (2021)

Kalme maar sterke show waarin de Zuid-Afrikaanse Gola bepleit dat witte mensen hun superioriteitsgevoel moeten ‘unlearnen’. Gola, die opgroeide in townships, presenteert mooie voorbeelden van alledaags racisme, bijvoorbeeld over zwarte mannen die geen tassen van witte vrouwen kunnen verplaatsen in de club, en zwarte bands die nooit The Killers zouden kunnen heten. (Netflix) (SvdH)

7/10

Phil Wang: Philly Philly Wang Wang

Aan zijn ongesmeerde mimiek en plichtmatige stembuigingen moet je even wennen, maar op den duur herken je steeds vaker een vileine twinkeling in zijn ogen. Zijn afkomst („Half Chinees, half ‘normaal’. Hoezo behoor ik tot een minderheid? Ik ben beide meerderheden!”) gebruikt hij handig in zijn coronagerelateerde grapjes. (Netflix) (RG)

7/10

Celia Pacquola: All Talk (2020)

Flegmatieke Pacquola verbaast zich over de neiging tot zelfkastijding van mensen en de gewoonte met zichzelf in gesprek te gaan: „Ieder mens is een team.” Steekt de draak met mannen die, post-MeToo, niet weten wat er nog mag. Houdt van zichzelf met twee biertjes op. Hoewel: „2-bier-Celia wil 6-bier-Celia zijn en dan gaat het mis.” (Amazon) (RR)

Lees ook: Onze comedygids uit 2017 (met een 10 voor Richard Pryor)

7/10

Michael Che: Shame the devil

Een verlegen ogende jongen op een kruk die zo ondermaats begint dat je hem direct weg wil klikken. Sla het begin over, want hij herstelt zich met scherpe analyses over zwarte voor- en achteruitgang in de Amerikaanse samenleving. „Witte vrouwen op een Black Lives Matter demonstratie? Bel je vader, als je écht iets tegen racisme wil doen.” (Netflix) (RG)

7/10

Ari Eldjárn: Pardon My Islandic (2020)

Sympathieke IJslander spot volop met zijn thuisland, dat weliswaar geen treinen heeft maar wél uitbarstende vulkanen, een bankschandaal en een weinig heroïsch volkslied („een stervende bloem huilt bibberende tranen”). En passant leer je iets over noordelijke verhoudingen: Denen zijn overgeorganiseerd, Noren doen aan skispringen met hun stem en Finnen spreken „I love you” uit als een doodsbedreiging. Onderhoudend en vermakelijk. (Netflix) (SvdH)

7/10

Anne Edmonds: What’s wrong with me? (2020)

Felle, zelfbewuste Edmonds schuwt de gekte niet in lange, precieze verhalen over mannen die denken altijd gelijk te hebben en andere voorbeelden van misogynie. Kraakt even hard linkse vrouwen en katholieken. „Er zijn ook katholieken die goede dingen doen – met hun broek aan!” Heerlijk. (Amazon) (RR)

7/10

Sam Jay: 3 in the Morning (2020)

Jay noemt zichzelf „zwart, lesbisch én cool”. Ze vertelt over „domme” Amerikanen, een tripje naar Londen en identiteitskwesties. Jay heeft een goed gevoel voor timing en is best vermakelijk, maar niet erg „cool”: haar excessieve gebruik van woorden als „bitch” en het „n-woord” hebben eerder een averechts effect. (Netflix) (JB)

7/10

Jerry Seinfeld: 23 Hours to Kill (2020)

In navolging van de legendarische sitcom, oreert zijn naamgever met passie over alledaagse obstakels in het leven. „Iedereen heeft moeite gedaan om hier te komen zodat we gezamenlijk wat tijd kunnen doden.” De tweede helft is minder sterk: het glibberige huwelijkspad blijkt een thema dat in Seinfeld de gebruikelijke clichés wakker kust. (Netflix) (JB)

7/10

Jack Whitehall: I’m only joking

In mimiek en vertelstijl is hij net een typetje van Ruben Nicolai: vriendelijk, zachtmoedig en extravagant. ‘Nadeel’ voor ons is dat zijn hoofdonderwerp zijn vooral voor Britten beroemde vader is: acteur en televisiepersoonlijkheid Michael Whitehall. Ze maakten al een reisserie en een kerstspecial en nu gaan Whitehalls grappigste stukjes dus wéér over zijn vader. (Netflix) (RG)

Lees ook: Onze comedygids uit 2020

6/10

Sarah Cooper: Everything’s Fine (2020)

De Amerikaanse Cooper, bekend van filmpjes waarin ze Donald Trump playbackt, doet in de fictieve, absurdistische ochtendshow Everything’s Fine verslag van Trumps presidentschap en Covid-19. Sketches over Karens, QAnon en Ivanka zijn graptechnisch mager en anno 2021 te oudbakken. Wel leuk voor fans van de lip sync-truc. (Netflix) (SvdH)

6/10

Dave Chappelle: The Closer

Er is niet omheen te luisteren: Chappelles publiek is ronduit storend. Het juicht om alles en Chappelle laat het zich welgevallen door geen moeite te doen om vaart in zijn harde grappen te houden. Pas aan het einde komt wat diepte, als Chappelle eindelijk toekomt aan waar het hem deze show om gaat: zijn transfobische imago afschudden. (Netflix) (RG)

6/10

Taylor Tomlinson: Quarterlife Crisis (2020)

Tomlinson is halverwege de twintig en wil vooral veel niet: niet feesten en daten, maar ook nog niet trouwen. „Wat kan ik nog doen? Mensen beoordelen!” Haar anekdotes over onsuccesvolle dates en vrienden met kinderen zijn niet gedenkwaardig. Een materiaalprobleem, want ze is een goede verteller. (Netflix) (JB)

5/10

Michelle Buteau: Welcome to Buteaupia (2020)

Buteau hekelt „oude witte mannen” die wetten maken over het vrouwelijk lichaam. Naast feminist is Buteau klager („de show bestaat uit mijn ergernissen”), wat gecombineerd met haar schreeuwende manier van praten vermoeiend is. In haar slotbetoog herken je de Amerikaanse droom en een groot cliché. (Netflix) (JB)

5/10

London Hughes: To Catch a Dick (2020)

Dertiger en unhappy single („I want to sit on faces”) grapt over pijpen als een zeemeeuw, matige befprestaties en haar carrière bij pornokanaal Babestation. Hughes heeft een licht feministische ondertoon – mannelijke autobestuurders worden tijdens het rijden gepijpt, waarom krijgen vrouwen nooit een befbeurt? – maar het geheel blijft te plat. (Netflix) (SvdH)

4/10

Ilana Glazer: The Planet is Burning

Glazer (van tv-serie Broad City) vult een zouteloos uur met praten over seks. Zelfs een stuk over hoe onhandig het inbrengen van een menstruatiecup (een ‘divacup’) kan zijn, wordt niet grappig. (Amazon) (RR)